Metal Against Child Cancer – 02/11/2019 – CC De Wieke, Deerlijk.

M.A.C.C. aflevering elf. Terug in CC De Wieke, terug in Deerlijk. Het lijkt alsof we er gisteren nog waren maar het is alweer een jaar geleden. En opnieuw een prachtige line-up, er zijn festivals die zelfs zonder doel een pak minder goed scoren (kankerbestrijding). Met erg democratische prijzen, er zijn eigenlijk geen uitvluchten om niet af te komen. Knap, je moet het maar doen. Kanker, tegenwoordig ook in mijn eigen familie van dichtbij mee te maken. Daarom ben ik altijd wel te winnen om op mijn manier mijn steentje bij te dragen om deze ziekte de wereld uit te verhelpen.

Opener van deze editie zijn West Vlammica. Of moet ik een West Vlaamse Metallica zeggen. De jonge snaken brachten enkele covers, onder andere van Metallica en Megadeth. Het viel op dat ze niet altijd even synchroon waren en vaak te traag de nummers speelden. Het is tof dat ze een kans krijgen, al is er nog werk aan de winkel. Laat ons zeggen dat we vier muzikanten maar geen band zagen spelen.

*foto’s: West Vlammica / Devil’s Bargian*

De nieuwe zanger van Devil’s Bargain was om naar uit te kijken. De heren hebben een album uit gebracht en zijn al bezig met de opvolger aan het inblikken. Ze brachten acht nummers, zowel oud als nieuw materiaal, die ze vlot en dynamisch brachten. Al viel het wel op dat het publiek de vorige band nog moest verwerken.

Het viel op dat Solitude Within het met weinig licht moesten doen. Verder de gekende formule die nooit tegenvalt, maar wat mij betreft soms te braafjes is. Wat meer beweging en interactie zou de band toch een duwtje geven, al waren ze zeker niet slecht. Ook het aantal samples in plaats van live spelen vond ik jammer maar dat is voor Emmelie Arents misschien niet haalbaar gezien ze in de eerste plaats (een goede) zangeres is. Ik kijk alvast uit om ze op 16 november nog eens in B52 aan het werk te zien.

*Foto’s: Solitude Within / Beuk*

En dan de Beuk erin. Met een stevige setlist krijgen we Nederlandse en Engelstalige nummers door elkaar. Rode lijn is rock ‘n roll op zijn puurst. De Kreuners met ballen, zeg maar. Is het nu een vijftig jaar oud nummer van Jimi Hendrix of een nummer over meisjes met rode haren, de boel ontploft als de heren op het podium staan. Soms is dat letterlijk te nemen, want zowel gitarist Matthias Demey als drummer Laurent De Moor kwamen Murphy tegen tijdens hun technische problemen. Roel Jacobus kon dat heel knap opvangen en speelde telkens door. Zo hoor je eens welke grote rol elke muzikant heeft wanneer de drum- en baspartijen knorrend de zaal in dreunden zonder gitaaromlijsting. Echt knap om ondanks alles de boel daar in de fik te steken.

Met The Difference kregen we terug een gekende band die zijn strepen meerdere keren bewezen heeft. Het is moeilijk om deze stijl te omschrijven maar het werkt wel. Daarom was ik er ook als de pinken bij toen eind vorig jaar een nieuw album voorgesteld werd. Het was een schot in de roos. Met veel interactie van Gerd Hanssens met het publiek werden ook hier acht nummers strak gespeeld met veel overgave. De heren konden zonder probleem het publiek overtuigen met grotendeels nieuwe nummers van hun laatste album, zoals ‘Children Of The North’ en ‘Tears Of The Earth’.

*Foto’s: The Difference / Scavenger*

Scavenger zorgde voor een verrassing door Vincent De Laat als bassist mee te brengen. De man kan ik al geruime tijd van vorige bands zoals Rik Priem’s Prime en Circle Unbroken. Maar recentelijk is hij ook in Scarved op zijn bas te horen. Ook hier het steviger werk, al is hij ook in andere muzikale werelden geen vreemde. Metal met ballen en die komen deels ook van de vurige dame in het gezelschap. Tine weet zonder moeite iedereen bij de keel te grijpen en is daarvoor niet verlegen om zowel links en rechts het podium te vullen. Dit is een van de betere bands van de avond en puur genieten.

Martyr is voor velen een ander hoogtepunt. Echter, deze Nederlandstalige band kan mij niet boeien. Maar ik ben daar duidelijk een buitenbeentje want de band speelt zelfs internationaal flinke zalen plat. Ook Deerlijk moest eraan geloven en kregen een band die zijn mannetje stond. De show had ik een vorige keer al gezien, maar toch wist de griezelige dame met pop mij de stuipen op het lijf te laten lopen. De snedige show met rook- en lichtelementen als ondersteuning onderstreepte de kwaliteit van deze, inmiddels meer dan vijfendertig jarig bestaan van de band.

*Foto’s: Martyr / Thorium*

Thorium is voor mij altijd iets speciaals. Gezien ik de muzikanten al een tijdje ken, zelfs nog van een tijdperk voor er van Thorium sprake was, is dat altijd een leuk terugzien. Het was ook voor mij een eer om de videoclip van ‘Return To The Clouds’ te mogen maken. Ook dit nummer zat in de setlist, samen met een aantal nummers van hun debuut album. Dat werd trouwens overal erg goed ontvangen en wetende dat ze met een opvolger bezig zijn, kan mij enkel blij maken. Dat er ook enkele nummers van het nieuwe album in de setlist geslopen waren werd dan ook met applaus ontvangen. Energie van eigen bodem, ik hoop dat ze ver geraken want zowel op cd als live is dit een aanrader.

Picture sloot de avond af in een originele bezetting. De band is intussen ook al veertig jaar bezig en kwam, ondanks de leeftijd, erg levendig over. Zanger Ronald Van Prooijen kwam in een lange jas op het podium en zwierde met zijn statief alsof de man twintiger was. Verrassend maar erg tof te zien dat de band er stond, het publiek overtuigde en de perfecte afsluiter bleek te zijn. Enig minpuntje is dat de muziek een stuk rustiger is dan het erg energieke Thorium maar ik ben blij dat ik de band eens live aan het werk kon zien.

*Foto’s: Picture*

Bedankt aan de ganse organisatie om MUSIKA zo talrijk aanwezig te laten zijn. Luc zei dat elk zijn eigen verslag mocht brengen en we dus met meerdere ogen eenzelfde, prachtig geslaagd, festival konden kijken. Hopelijk kunnen we volgende editie terug aanwezig zijn en kunnen we terugkijken op een geslaagde 2019 editie, met veel centen voor het fonds.

Met dank aan Brecht Debrouwere.

Tekst en foto’s:Andy Maelstaf.