Airbourne is een Australische hardrockband die zijn inspiratie grotendeels van hun landgenoten AC/DC halen, maar we kunnen ook invloeden van Judas Priest en Motörhead vinden. De band is opgericht in 2003 door de broers Joel en Ryan O’Keeffe. Met dit album, ‘Boneshaker’, zijn ze al aan hun vijfde studio album toe. Hun doel was om de spirit en de kracht van een live optreden in de studio te creëren. Verwacht dus geen ballads, geen keyboard of akoestische gitaren, maar puur rock ’n roll geweld in de vorm van scheurende gitaarriffs, dreunende bas en knallende ritmes. De hese stem doet de link natuurlijk nog versterken. Titeltrack ‘Boneshaker’ is meteen de opener en deze midtempo rocker verwijst al steevast in de gekende stijl van AC/DC. Het blijft toch verrassend hoe sterk ze geïnspireerd zijn door hun landgenoten, al is deze meezinger beter en harder. Na het uptempo ‘Burnout The Nitro’ volgt ‘This Is Our City’ dat een stuk trager is. Deze groovy track met break heeft een groot meezinggehalte met oh oh ohohoh oh. Stilzitten is geen optie met ‘Sex To Go’. Op een gezapige 130 bmp rolt deze trein vlotjes voorbij en pakt hier en daar nog een guitige gitaarsolo mee. Knappe riffs domineren alweer en voor je het weet is het nummer voorbij. Ook ‘Backseat Boogie’ kent dat ritme en klassieke AC/DC riff. ‘Blood In The Water’ start met een uitdagende intro, daarna schiet het nummer uit zijn sloffen tegen 155 bpm met erg vurig gitaarwerk. Het gaat letterlijk op en neer qua tempo met elk nummer en die variatie zal wel bewust gekozen zijn. Het zorgt dat het album wel wat rustigere momenten kent, maar de drive er nooit uit gaat. ‘She Gives Me Hell’ is terug trager, maar klinkt agressiever. De roestige vocalen van Joel O’Keeffe zijn echt een meerwaarde, want het nummer krast littekens in je hoofd. Het geschreeuw is de perfecte match op dit ritme. We keren de snelheidsknuppel terug naar de andere kant. ‘Switchblade Angel’ bevat een agressieve riff die niet lijkt te stoppen. Toch komt het kortste nummer al na 2 minuten ten einde, maar gezien het hoge ritme valt dit niet op. De trage en diepe intro van ‘Weapon Of War’ is slechts zand in de ogen want daarna schudt Joel alweer een riff uit zijn gitaar en is de rock ’n roll trein terug op toeren voor een tijdje. Het ritme verandert telkens en daardoor ook het gemoed in het enige nummer dat de vier minuten overschrijdt. Willen ze iets duidelijk maken met ‘Rock ‘N Roll For Life’? Het raast en het blaast maar kent ook ingetogen momenten, maar de kracht en snelheid waarmee deze afsluiter passeert is indrukwekkend. En dan besef je dat het album al gepasseerd is. Tien nummers in slechts dertig minuutjes, het is kort maar het is beter zo dan vijftien nummers waar je dan een vijftal moet skippen. We kregen alweer een inzicht van wat the guys van down under in hun mars hebben en dat is heel veel. Veel van de nummers zouden feilloos op een album van de broertjes Young kunnen gestaan hebben, maar ze staan op een album van de broertjes O’Keeffe. Of dat veel verschil uitmaakt weet ik niet, ze zijn beide straffe muzikanten in een grote band die hun talent duidelijk weten over te brengen.

Andy Maelstaf (85)

Spinefarm Records

Tracklist: 1. Boneshaker 2. Burnout The Nitro 3. This Is Our City 4. Sex To Go 5. Backseat Boogie 6. Blood In The Water 7. She Gives Me Hell 8. Switchblade Angel 9. Weapon Of War 10. Rock ‘N Roll For Life