Michael Schenker is wellicht een naam die bij iedere rocker een belletje doet rinkelen. Dat de inmiddels 64-jarige Duitse gitaarvirtuoos, die sinds 1972 bij The Scorpions later ook bij UFO heeft gespeeld, ook vaak solo zijn weg gezocht heeft, resulteerde in een ganse reeks albums met Michael Schenker Group, Michael Schenker’s Temple of Rock of nu met Michael Schenker Fest. Telkens bleef de snarenplukker zijn rode hardrock-draad behouden doorheen het vijftigtal albums waar hij intussen zijn stempel kon in drukken. De opener, ‘Rock Steady’, neemt er zijn tijd voor, want met slechts 72 BPM trekt deze het album op gang. Het groovy nummer geeft bij de eerste noten een indruk van wijlen David Bowie. Het is slechts zand in de ogen, want het nummer bloeit open naar een tot-meezingen-dwingende en meeslepende rocktrack. ‘Under A Blood Red Sky’ gaat een pak snediger te werk. Uptempo rock met ballen dankzij de dubbele basdrum, doorspekt met het betere gitaarwerk, maar dat laatste zal echt geen verrassing meer zijn van deze schreddergod. Op eenzelfde tempo vervolgen de heren met ‘Silent Again’. De melodieuze riffs blijven hangen in deze knappe eighties aanvoelde nummers, al word ik niet omvergeblazen. Het verhaal dat in ‘Sleeping With The Light On’ verteld wordt, wordt muzikaal omwikkeld met een goed ritme om te headbangen. Met ‘The Beast In The Shadows’ gaan we terug wat meer (power) metal, door het uptempo ritme met terug dubbel slagwerk. Vrij aangename nummers. Even buiten de lijntjes kleuren met de openingshymne van ‘Behind The Smile’, maar een sterke riff dreunt als een gestaag ritme. Even meende ik stukken van de openingstune van The A-team te herkennen, wat de tijdsgeest enigszins situeert. ‘Crazy Daze’ start met een down-under-riff maar vervolgt uptempo met ritmewissels. Dit catchy rocknummer had op een Van Halen album met David Lee Roth kunnen staan. Even ritmisch is ‘Lead You Astray’ met alweer sterk gitaarwerk, al klinkt het nummer een pak recenter. Met ‘We Are The Voice’ wordt een mooi stukje vocaal geweld van Ronnie Romero geïnjecteerd. De zanger is gekend van zijn huidig werk bij Rainbow en CoreLeoni, waar hij op ultieme wijze Steve Lee’s spirit terug ten tonele brengt. Mij moet je alvast van de man’s capaciteiten niet meer overtuigen. Gelukkig kent het album enkele stevige rockers, want dit blijkt telkens een schot in de roos te zijn, mede door de vocaal sterke prestaties van Doogie White. Met dubbele bassdrum beukt ‘Headed For The Sun’ stevig rechtdoor. Zelfs een gierende gitaarsolo kan het ritme geen deuk geven. Het midtempo zwoele ‘Old Man’ komt er met een trager ritme even tussendoor, maar met ‘Still In The Fight’ krijgen we terug zo’n fascinerende rollercoaster. De erg sterke instrumentale afsluiter, ‘Ascension’, is het paradepaardje van hoe goede nummers in elkaar zitten. Het gitaarwerk vertelt bijna een verhaal zonder zanger. Het is een prachtige afsluiter die nog een tijdlang blijft hangen. Qua productie zit het album zeker goed. Het ganse album straalt die eighties sfeer uit en het zal wellicht een bewuste keuze zijn om alles in die stijl en sfeer te laten klinken. Een meer dan verdienstelijk album al heb ik van hen nog beter gehoord.

Rocking Klingon (82)

Nuclear Blast

Tracklist: 1. Rock Steady 2. Under A Blood Red Sky 3. Silent Again 4. Sleeping With The Light On 5. The Beast In The Shadows 6. Behind The Smile 7. Crazy Daze 8. Lead You Astray 9. We Are The Voice 10. Headed For The Sun 11. Old Man 12. Still In The Fight 13. Ascension