Devils Rock For An Angel – 28/09/2019 – OC In ‘t Riet, Zillebeke.

Elk jaar, sinds 2015, staat er een bepaald festival met “stip” in onze agenda. Het evenement Devils Rock For An Angel. Dit in grote mate doordat wij de organisatie een warm hart toedragen. Het festival is ooit op poten gezet na het jammerlijke overlijden van het 16 jarige nichtje van Ann. Dit aan een ziekte die ieder van ons wel ooit op een bepaalde wijze heeft getroffen: kanker. Bovendien staan er elke keer toch ronkende namen op de affiche, die binnen de underground metal scene tot ver daarbuiten naam en faam hebben verworven. Op 28 september ging een nieuwe editie door, wij waren er vanaf de eerste tot de laatste band ook bij en genoten van die bijzonder intieme en gezellige atmosfeer, en gingen uiteraard ook enkele optredens zien. Ons verslag:

Primal Creation: De opkomst was opvallend groot voor de eerste band op de affiche, dat is ooit wel anders geweest. Zo verwonderlijk is dit niet want Primal Creation is, zeker na hun overwinning op Wacken Open Air Metal Battle en het avontuur op Wacken Open Air in Duitsland, aan een opmars naar boven toe bezig. We zagen de band al enkele keren aan het werk, en zijn telkens verrast door die opwaartse evolutie die Primal Creation doorheen de jaren heeft gemaakt. Vorig jaar stonden ze nog op het voorprogramma van DRI in Terneuzen en dachten we dat het plafond was bereikt. Niets is minder waar, want nu ook weer slaagt Primal Creation erin verrassend uit te pakken. Niet alleen zien we een band waarbinnen iedereen dezelfde kant uitkijkt. De gitaristen van dienst zijn één voor één getalenteerde top muzikanten die riffs toveren uit hun instrumenten, waar menig snarenplukker nog kan van leren. De mokerslagen van de drummer van dienst worden telkens straffer en strakker. En als kers op de taart, straalt ook de frontman steeds meer charisma uit, waardoor Primal Creation anno 2019 niet meer moet onderdoen voor de grote namen binnen de scene. Integendeel zelfs. Of het plafond nu is bereikt? Op basis van de tonnen spelplezier die de heren tentoon spreiden, en hoe ze hun publiek omarmen en blijven pushen om dat dak er al vanaf het begin te laten afgaan, denken we dat de mogelijkheden nog steeds niet zijn uitgeput. Een klasse thrash metal concert van een band die gestadig groeit en blijft groeien. Dat is wat Primal Creation ons voorschotelt.

*foto’s: Primal Creation / Oceans Burning*

Oceans Burning: Goed begonnen is half gewonnen, later zou blijken dat elk concert op deze zaterdag een geslaagd onderonsje werd waar ieder beetje liefhebber van metal tot extreem metal compleet aan zijn of haar trekken kwam. Tweede band op de affiche was Oceans Burning. “Hemelse virtuositeit die aan de ribben kleeft. Technische hoogstandjes die door je hart boren en een imposante verschijning van een frontman die zijn publiek letterlijk omarmd en over een stem als een klok beschikt die zorgt voor menig aardverschuiving. Dat is Oceans Burning in een notendop”, schreven we afgelopen zomer nog over het aantreden van deze band op FrietRock in Oud Turnhout. Ook op Devils Rock For An Angel valt op dat de muzikanten binnen deze band weten waar ze mee bezig zijn. Ondanks die gestroomlijnde inbreng van gitaar en drum is het echter toch wederom de imposante frontman die door zijn uitstraling en bulderende stem je letterlijk bij het nekvel grijpt en doorheen schudt tot je compleet murw geslagen in de hoek van de kamer achterblijft. Vanaf de eerste tot de laatste noot blijft hij mokerslagen uitdelen met zijn stem, en dat zorgt voor een volgende aardverschuiving in Zillebeke. Er zouden er nog volgen. In een kort gesprek achteraf drukten we onze waardering uit voor zijn performance en wist hij te vertellend dat dit een manier is om zijn frustraties te uiten. Nu, dat blijkt inderdaad te werken, want daardoor confronteert hij ons ook met onze eigen opgekropte woede, pijn of wat het ook mag zijn. En dit op een gedreven, oorverdovende en verpletterende wijze.

Anwynn: Pletwalsen genoeg op de affiche, tijd voor een rustpunt? Dat was buiten Anwynn gerekend. Deze band timmert al sinds 2007 aan de bijzonder donkere weg,. Toen we de band vorige zomer aan het werk zagen waren we onder de indruk van de combinatie tussen die bulderende crowls van zanger McBouc met de eerder zalvende, maar daarom niet minder donkere, stem van Eline. Ondertussen heeft McBouc de band verlaten en is vervangen door zangeres Kelly Thans, ook bekend van Pandora’s Keys. Na een instrumentale intro waar meeslepende gitaar, keyboard en drumgeluiden langzaam maar zeker zorgen dat de poorten van de Hel open zwaaien, treden de frontvrouwen naar voor. Eline en Kelly vullen elkaar zowel vocaal als wat uitstraling perfect aan, en gaan speels met elkaar en de muziek om waardoor een geflirt ontstaat tussen goed en kwaad. Dit resulteert dan ook in een voortdurend gevecht tussen licht en donker, tussen Hemel en Hel. Binnen een symfonische gestroomlijnde instrumentale omkadering, zorgt dit ervoor dat je dus de ene keer een Engelenkoor ziet tevoorschijn komen, waarna plots de tongen van de Hel uw voetzolen likken. Een donkere occulte pletwals die je doet vertoeven in een mystieke omgevingen, waar enerzijds demonische wezens je strak aankijken maar anderzijds je ook een warme gloed over jou voelt neerdalen die je tot innerlijk rust brengt. En dat allemaal binnen een melodieuze, gevarieerde omkadering. Dat was en is Anwynn nog steeds in een notendop.

*foto’s: Anwynn / Vanaheim*

Vanaheim: Tijd om te bekomen van al de pret, kregen we niet. Want daar was Vanaheim al om ons verder onder te dompelen in een intensieve en al even donkere atmosfeer. De heren stonden met geverfde gezichten op het podium, en deden voornoemde occulte sferen nog wat meer naar een hoogtepunt stijgen. Ze kregen de handen vanaf de eerste tot de laatste noot dan ook op elkaar. Vanaheim moet het hebben van verhalen over sage en legendes. De duistere folklore komt boven drijven, bij elke gitaar lik en ijzingwekkende vocale inbreng voel je rillingen over je rug lopen, en staat de angst in je gezicht te lezen. Dat is de soort occulte pagan /folk black metal dat diep onder je huid kruipt, tot je die demonische wezens uit die Folkloristische verhalen en legendes strak in de ogen kijkt. Dit allemaal gebracht door een band dat zijn publiek letterlijk omarmd, en daardoor zorgt voor een daverend applaus en een geloop naar de merchandise naderhand. Vanaheim wordt vaak vergeleken met bands als Heidvolk, Finnerfost en ander veel moois binnen dat Pagan / Folk metal gebeuren. Echter moet Vanaheim, op basis van wat de prestatie die ze leverden op het podium van Devils Rock For An Angel, totaal niet onderdoen voor deze bovenstaande voorbeelden. Integendeel zelfs!

Beyond The Labyrinth: Met de eerder gestroomlijnde melodische hard rock bleek Beyond The Labyrinth een klein beetje een vreemde eend in de bijt tussen al dat thrash, donker en extreme metal geweld. Ze boden echter ook een welgekomen rustmoment tussen al dat geweld. Eentje dat ons kippenvelmomenten bezorgde bij de vleet, en ons rock hart sneller deed slaan. Onlangs bracht de band nog een ep uit, ‘Brand New Start’, met voornamelijk oudere songs in een nieuw kleedje gestoken. We waren danig onder de indruk van nieuwe frontman / zanger Filip die een meerwaarde vormt binnen het geheel. Bovendien hoorde je al op die ep dat iedereen dezelfde kant uitkijkt. Zeer benieuwd of dat live ook het geval was. De band had af te rekenen met enkele technisch problemen die hen doorheen de hele set wat parten bleven spelen. Echter bestaat Beyond The Labyrinth uit doorwinterde muzikanten die ook daarop een oplossing kunnen bieden. Na een zeer gedenkwaardige instrumentale start, waar alle teugels al werden gevierd, mocht ook Filip zijn bijzonder veelzijdige stem in de strijd gooien, en toen was het hek pas echt van de dam. Gaandeweg hoor je een band, schatplichtig aan grootheden als Deep Purple, die de sound van hun idolen zodanig onder de knie heeft dat er geen speld valt tussen te krijgen. In het verleden was dat ook reeds het geval. Wat er is veranderd? Meer dan ooit hoor je een band die als een geoliede machine alles uit de kast haalt om een perfect rock optreden neer te zetten. Elk puzzelstuk is daarbij even belangrijk, en iedere gitaar lik sluit dan ook perfect aan op die mooie drum salvo of dat aanstekelijk keyboard geluid. Met als ultieme kers op de taart de stem en bijzonder charismatische uitstraling van Filip die zowel in de trager nummers, als pure rock songs alles uit de kast haalt om je te doen headbangen met een krop in de keel. Beyond The Labyrinth bewees op het podium van Devils Rock For An Angel inderdaad klaar te zijn voor een “brand new start”.

*foto’s: Beyond The Labyrinth / Xaon*

Xaon: We geven toe, we bezoeken zoveel festivals en doen zoveel concerten dat we eigenlijk een beetje verwend zijn geworden. Soms doen we echter toch ontdekkingen die ons wederom omver blazen. Eentje daarvan was Xaon op Devils Rock For An Angel. Het Zwitserse symfonische death metal collectief brengt een oerdegelijke, verschroeiende set naar voor die elk haartje op onze armen – en ook dat van het publiek aan de vele reacties te zien – omhoog doet komen van puur innerlijk genot. Strak en energiek gaan de instrumentalisten te werk, zodat er gensters van vuurballen rondvliegen. Die als een mokerslag in je gezicht terecht komen. Deze band bestaat eveneens uit een enorm imposante frontman die wat stem en uitstraling betreft wat doet denken aan één van die reuzen uit sprookjes van Grimm. Dat mag de beste man als een compliment opnemen. Want het past, ondanks dat hij zijn publiek met een minnelijke glimlach aansprak, perfect binnen dat death metal plaatje. Er viel dan ook nergens een speld tussen te krijgen, als Xaon als een razend wervelwind tekeer gaat en zorgt voor donkere death metal walmen die je de adem benemen. Waarna je niet anders kunt dan stevig headbangen of overgaan tot een wervelend mosh of ander pit. Dat dak van de zaal ging er op een klein uur tijd verschillende keren af. Xaon doet er, gestuwd door een wild geworden publiek, dan maar een paar ferme scheppen bovenop en blijft zelfs door spelen tot een paar minuten na hun tijdslot. Eigenlijk kon dit wervelend death metal feest gerust nog enkele uren zijn doorgegaan, want deze band is in staat om op deze wijze de Apocalyps te doen ontstaan in Zillebeke. Meer nog, ze zijn daar zelfs in geslaagd om duisternis zo intens te doen aanvoelen dat je die wezens uit de Apocalyps wel degelijk voor je ogen ziet verschijnen. Xaon is volgens we lezen op facebook pas sinds 2015 bezig, en laat nu al een onuitwisbare indruk achter. De toekomst van het Zwitserse melodieuze death metal genre ziet er dankzij deze heren zeer rooskleurig uit.

Crossplane: Na zo een orkaanuitbarsting moeten optreden is altijd een ondankbare taak. Voor velen was dit het perfect moment om de dorstige te gaan laven. De Duitse band Crossplane brengt sinds 2009 een bonte mix van pure rock-‘n-roll en metal. Als belangrijkste invloeden citeren ze o.a. Motörhead, Black Label Society en Kyuss. Dan weet je al wat je op je boterham krijgt. Die lekker op diezelfde strakke lijn liggende rock muziek die Crossplane naar voor brengt, kleeft zeker en vast aan je ribben. In principe is hierop stilstaan zelfs onmogelijk. De band had het echter aanvankelijk wat moeilijk om een apathisch publiek te vermurwen. Maar dankzij een zeer fijne combinatie tussen aanstekelijke riffs en drum partijen, met een frontman die zijn publiek voortdurend aanspreekt en port, ging gaandeweg het dak er toch weer een beetje af.Wij houden nu eenmaal van bands die een inspanning afleveren, waardoor ook wij uiteindelijk uit de bol gaan. En uiteindelijk werden ze daarvoor door het publiek eveneens, helemaal terecht overigens, beloond. Missie geslaagd!

*foto’s: Crossplane / Heax Mera*

Hexa Mera: Hexa Mera doet na dit zeer fijn rock feest letterlijk de duisternis weer vallen over de zaal. Dit Brussels melodieuze death metal gezelschap doet de poorten van de Hel al open gaan sinds 2010, dit naast en vooral op menig podia. Hexa Mera zijn dan ook meesters in het opbouwen van een ondoordringbare geluidsmuur, die in je gezicht terecht komt tot je niet meer op je benen kan staan. Al vrij vlug zorgde dat voor enkele pits en ging het publiek uiteindelijk geheel uit de bol. Voortgestuwd door een band dat alle registers compleet open trekt, op een oorverdovende wijze. En een zeer bewegelijke tot charismatische frontman die door zijn natuurtalent als entertainer, daar gewoon enkele scheppen duisternis bovenop doet. Bovendien beschikt hij over een stem als een klok waardoor demonische wezens weer eens tevoorschijn worden getoverd. Kortom kunnen we stellen: Hexa Mera heeft de gewoonte om live boven zichzelf uit te stijgen, en dat is ook nu weer het geval. De band slaagt er dan met brio in ons weer even te laten vertoeven in de donkerst kelders van de Hel. Datzelfde intensieve gevoel dat deze band op plaat naar voor brengt, wordt live echter nog meer tot de puntjes uitgewerkt door een band die in een razendsnel tempo tekeer gaat op dat podium tot ook wij, compleet murw geslagen, waanzinnig zijn geworden.

Lord Volture: Tijd voor een potje pure heavy metal met de uit Gelderland , Nederland, afkomstige Lord Volture . Binnen de band staat een bekend gezicht, David Marcelis die ook bij Thorium achter de microfoon staat. De band timmert sinds 2010 aan de weg, en brengt dus heavy metal in zijn meest pure en onversneden vorm. Prompt na die donkere mokerslag, zien we het licht door de wolken schijnen dankzij scherpe riffs die klieven door je vege lijf en een zanger met zeer hoog stembereik die daardoor koude rillingen over je rock hart doet lopen. Ook al was het publiek binnen wat uitgedund, velen stonden buiten te genieten van de gezelligheid rondom de foodtrucks, genoten de aanwezige met volle teugen van deze zeer energieke en lekker strakke set, waarbij de haren in de lucht vliegen en prompt de luchtgitaar wordt boven gehaald om samen met de gitaristen – die verdomd scherpe riffs afvuren – menige heavy metal vuurpijltje af te schieten.

*foto’s Lord Volture / Hangärhead*

Hangärhead: Hangärhead mag deze editie van Devils Rock For An Angel afsluiten. Dit viertal zorgt voor een knappe set die ze opbouwen aan de hand van goed gekozen en knap gebrachte covers van tal van bands. Een greep uit de setlist maakt dit duidelijk: ‘Ring Of Fire’ (Johnny Cash), ’16 Dollars’ (Volbeat), ‘Primo Victoria’ (Sabaton) en ‘Fast As A Shark’ (Accept). Al kwamen toch een pak nummers uit het songbook van Motörhead. Zo passeerden o.a. ‘Bomber’, ‘Overkill’ en ‘Ace Of Spades’ de revue. Zo ontstaat natuurlijk een leuk feestje waarbij stilstaan uitgesloten wordt: headbangen, luchtgitaar spelen en meebrullen is dan ook de boodschap zodat we kunnen stellen dat de aanwezigen volledig uit de bol gingen bij de goed uitgebalanceerde set van Hangärhead.

Ann en Didier zorgden weer voor een knappe affiche, alle bands deden minimum wat we ervan op voorhand hadden verwacht en het publiek ging op tijd en stond massaal uit de bol: meer moet het niet zijn om van een geslaagde editie van Devils Rock For An Angel te spreken. Volgend jaar meer van dat?

Met dank aan Didier Declercq en Ann Devos.

Tekst: Erik van Damme en Luc Ghyselen.

Foto’s: Luc Ghyselen.