Indoor Summer Festival – 14/09/2019 – Gruenspan, Hamburg, Duitsland

15u30 – 16u15: Sign X: De tweede dag is eigenlijk al de laatste. Alhoewel het niet echt zo aanvoelde, was het wel een feit. Een half uurtje eerder dan de dag ervoor en een “band meet” op de affiche, dat is altijd leuk uitkijken. Door gastheer Benno Hankers aangekondigd als “Hometown Boys” trokken de heren van Sign X de tweede dag op gang. Ondanks het vroege uur op een zaterdag was er al veel volk naar de intieme locatie afgezakt. Met een enthousiaste bassist, die met zijn poses de show een stuk stal, begonnen ze aan een sterke set. In de merchandise stand waren er T-shirts te verkrijgen, maar je kon er ook enkele stickers vinden. Sommigen hadden deze ‘fan-stickers’ vaak onopvallend op de achterkant van mensen uit het publiek gekleefd, waardoor er plots veel fans aanwezig waren. Best grappig. Er was ook een mooie reclamefolder beschikbaar die je gratis kon meenemen, waardoor je de band wat beter kon kennen. Opvallendste nummer was de ballad ‘Rain’, die intiem begon maar naar het einde toe volledig openbarst en terug dichtklapt. Erg knap.

16u45 – 17u30: Neonfly: Deze Londense band had ik reeds enkele keren live aan het werk gezien en ze konden me telkens overtuigen. Ook deze keer was het niet anders. Hun setlist was afkomstig van hun twee uitgebrachte albums: ‘Outshine The Sun’ uit 2011 en ‘Strangers In Paradise’ uit 2014. De opnames van een nieuw derde album, dat ‘This World Is Burning’ zou heten, waren aan de gang en dat is dus opnieuw goed nieuws. Dat de band actief bezig was bleek dat zanger Willy Norton plots op het balkon stond te zingen en dat velen op dat moment aan het zoek waren vanwaar de stem afkomstig was toen hij van het podium verdwenen was. Neonfly wou het publiek een cadeau doen dat we zouden herinneren. Dat kon niets anders zijn dan het nummer ‘A Gift To Remember’ van hun debuutalbum. Willy stelde ook even voor om de mooie locatie in te pakken en naar Londen mee te nemen, maar helaas kon dat niet. Afsluiter was ‘Morningstar’, een nummer dat over Lucifer ging.

18u00 – 18u45: 220V: De Zweden waren goed vertegenwoordigd en ook 220V is van dit land afkomstig. Ik had hen nog niet eerder gezien, alhoewel hun roots al in 1979 zouden liggen. Na enkele demo’s brachten ze een zestal albums uit, met daarbij enkele ep’s en live releases. Blijkt dat de band een aantal line-up wissels en stops te verwerken kregen, maar de originele gitaristen Mats Karlsson en Thomas Drevin bleken nog steeds bij de band te zijn. Ik had de band eigenlijk minder hard voorgesteld, maar dat bleek doordat ze enkele oudere nummers speelden uit hun beginjaren toen ze nog meer heavy metal gericht waren. Hun laatste album dateert van 2014.

19u15 – 20u15: Crazy Lixx: Een band die het erg goed doet is Crazy Lixx. Ook al eens eerder aan het werk gezien en meer dan overtuigd keek ik naar hun optreden uit. De band trekt volk mee, de zaal was meer dan vol en dat zorgde voor veel sfeer. Met enkele nummers brachten ze de zaal op temperatuur, maar het moment waarop velen zaten te wachten was duidelijk toen, bij de eerste tonen, iedereen wild enthousiast begon te springen. Met een lange intro kwam de hit ‘Silent Thunder’ binnenrollen en iedereen zong al mee met het deuntje nog voor het allemaal gestart was. Niet moeilijk als je die clip ziet, het is Top Gun anno 2019. Het dak ging eraf. Alhoewel ik het geen gemiste kans zou noemen, had zanger Danny Rexon liever op vrijdag de dertiende komen spelen, want iedereen weet wie dan langskomt … Of we nu erger moesten verwachten omdat het al zaterdag de veertiende geworden was weet ik niet. Met een Jason-Friday The 13th-masker aan begon hij aan ‘XIII’, gevolgd door ’21 Tonight’. Meestal is dat het laatste nummer van de lijst, maar uitzonderlijk hadden de heren nog ‘Forever Wild’ in petto om de genadeslag te geven.

20u35 – 20u35: Tyketto: Tyketto staat gekend als een band met een van de beste zangers in zijn genre. Danny Vaughn zei dat het al vierentwintig jaar geleden was dat de band nog in Hamburg gespeeld had, toen ze nog met hun eerste album promo maakten. Een handvol albums in meer dan dertig jaar kunnen we niet erg productief noemen, maar het feit dat de band een aantal keren gesplit werd, zal dat wel in de hand gewerkt hebben. Sedert enkele jaren lijkt de line-up stabiel en zien we hen terug vaak op podium. Op 58 jarige leeftijd verklapte de frontman dat het niet allemaal even vlotjes gaat zoals de dagen dat alles begon, maar dat ze er nog altijd staan. Hij zei ook dat Tyketto misschien nooit de grootste band geworden is, maar ze er wel nog altijd staan omdat ze hun publiek zo trouw gebleven zijn. De grootste knallers bleken ze tot het einde te houden. ‘If I Only Had The Wings To Fly’ is een meganummer, die mij telkens kippenvel bezorgt en ook deze keer was het niet anders. Met ‘Forever Young’ sloten ze in alle schoonheid hun set af.

22u05 – xxx: The Night Flight Orchestra: Laatste band, terug uit Zweden. Sedert enkele jaren speelt deze band als headliner op tal van festivals. Gestart in 2007 en intussen al vier albums verder – ‘Internal Affairs’ (2012), ‘Skyline Whispers’ (2015), ‘Amber Galactic’ (2017) en ‘Sometimes The World Ain’t Enough’ (2018) –: het gaat de goede kant uit. Twee leuk uitgedoste airhostessen, Anna-Mia Bonde en Anna Brygård, kwamen het publiek opwarmen, al was het intussen al snikheet geworden. Eén voor een kwam de rest van de band erbij. Ik bleef een handvol nummers luisteren maar, “Des goûts et des couleurs on ne discute pas”, zegt men wel eens, deze band kon me niet zoveel boeien als de voorgaande. Ook het feit dat ondergetekende nog de rit aan het verwerken was en de dag erna terug fris moest zijn om terug te keren, ben ik niet tot het einde gebleven. Een gemiste kans wellicht maar ik was toch voldaan van de vele toffe bands die ik de twee dagen voor mijn lens zag passeren. Op naar een derde editie!

Met dank aan Oliver Lange.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.