Sedert de dood van Steve Lee is Gotthard muzikaal een andere weg ingeslagen. Het typische geluid van weleer is wat richting Nic Maeder gegaan. Niets mis mee, maar als trouwe fan van het eerste uur mis je dat ruige geluid van de beginjaren wel. Dat moet Leo Leoni ook gedacht hebben en omdat er geen tributebands zijn die deze klank benaderden, besloot hij maar een band, deze Coreleoni dus, op te richten die het, intussen muzikale gat in de markt, te vullen. Het is natuurlijk geen makkelijke opdracht te weten dat die klank van toen ook grotendeels door wijlen Steve Lee, die eind 2010 door een tragisch motorongeluk om het leven kwam, bepaald werd. Ronnie Romero (ex-Lords Of Black, Rainbow) nam die moeilijke taak op zich als vocalist. Verder is Jgor Gianola (ex-Gotthard / U.D.O. / Jorn Lande) gitarist, Mila Merker (Soulline) bassist en Gotthard-drummer Hena Habegger neemt ook hier plaats achter zijn drumkit. Op 29 september 2019 brengt de band hun tweede album, “II”, uit. Als je weet dat dit de opvolger is van “The Greatest Hits Part 1”, dat op 23 februari 2018 via Frontiers uitgebracht werd, had ik de titel van deze nieuwe release eenzelfde lengte verwacht. Nog geen noot gehoord en al bij de neus genomen. Wat vinden we op het album? Twee nieuwe nummers tussen een aantal gekende klassiekers. Met respect aan het originele geluid, komen deze inmiddels meer dan twintig jaar oude nummers iets zwaarder terug tot leven. Ondergetekende krijgt meteen een brede glimlach, want met het eerste album in gedachte weet ik wat me de komende vijftig minuten te wachten staat. Een stukje klassieke viool start het album. ‘Waltz No. 2’ is origineel van de hand van Dmitri Dmitrijevitsj Sjostakovitsj, een Russisch componist en pianist die het stukje in 1938 zou geschreven hebben. ‘Standing In The Light’ is afkomstig van Gotthard’s debuut uit 1992. De snedige riffs zorgen voor de typische sound van de nummers van dit album. Stevig, rechtdoor, pure rock ’n roll. Het album is goed op tempo gebracht. De twee daarop volgende nummers komen uit ‘Dial Hard’ van 1994. ‘Love For Money’ is zo’n groovy trage track die je zonder problemen laat headbangen. Deze gaat naadloos over in ‘Open Fire’, die het terug een stuk steviger aanpakt. Dat Ronnie’s timbre zo dicht bij die van Steve Lee ligt, zal geen toeval zijn waarom de keuze voor deze vocalist destijds genomen werd. Door de opvallende gelijkenis is de gedachte aan Gotthard’s beginjaren zeer sterk aanwezig. Die vurigheid zit volop in de nummers. Terug uit hun debuut ‘Gotthard’ komt ‘Angel’. Nog voor er sprake was van Gotthard speelden Steve en Leo in Krak, waar dit nummer nog ‘Danger’ heette. Een geweldige killertrack die op een gezapig ritme dwars door vel en been snijdt. ‘She Goes Down’, eveneens afkomstig uit ‘Dial Hard’, heeft opnieuw zo’n riff waarvan de rillingen over je lijf lopen. Beenhard en ruw, met de zalige G-tune waardoor ik destijds gevallen ben. Een schitterende mid-tempo rocksong die vocaal op Steve’s lijf geschreven was, is ‘No Tomorrow’. Het verhaal dat Steve destijds vertelde, vertelt Ronnie nu met eenzelfde geloofwaardigheid. Een zwaar en diepgaand nummer. Het bluestintje in de intermezzo van ‘I’m Your Travellin’ Man’ kan je als een kleine pauze zien in het nummer. Lekker scheurend gaat het nummer op en neer van tempo. Twee andere oude bekenden zijn het swingende ‘Make My Day’ uit ‘G’ van 1996 en ‘Mountain Mama’ van ‘Dial Hard’. Het nummer heeft ook hier de stemvervorming wat typerend was destijds. Maar ook twee nieuwkomers vinden we op het album. Eerste is ‘Queen Of Hearts’, wat perfect in het rijtje met de voorgangers past. Het stevige nummer kon eveneens twintig jaar geleden geschreven zijn, de tijdsgeest zit er volledig in. De break zorgt voor een tempowisseling die het nummer zuurstof geeft om Leo solerend te laten ontpoppen. Neen, ze zijn die geest van vroeger zeker niet kwijt. En ook ‘Don’t Get Me Wrong’ kent die vibe, al is het een stuk rustiger en een pak melodieuzer. Het nummer kan zo op de radio. Een prachtig en nieuw uithangbordje met alle troeven erin verwerkt en toch vrij herkenbaar. Afsluiten doen we ook met een klassiek stukje ‘Il Padrino’ op viool, wat afkomstig zou zijn van ‘The Godfather’. Het zijn allesbehalve goedkope platte covers van vervlogen nummers. Het is verwonderlijk hoe een herwerkt nummer enerzijds vernieuwend en anderzijds zo vertrouwd kan klinken. Feit is dat hier een aantal ervaren muzikanten hun beste beentje voorzetten en de geest van de beginjaren konden bewaren. Als je het klassieke Gotthard geluid gemist hebt, dan is Coreleoni het antwoord, zowel deel één als deel twee. Ronnie’s vocalen waren wellicht het meest cruciale punt van de band en doen Steve in elk geval veel eer aan. Maar ook de nieuwe nummers zijn sterk aanbevolen. Let wel, er komen verschillende versies op de markt, zoals cd, vinyl, … en hier en daar kunnen bonusnummers bijkomen. Altijd interessant om weten, zeker voor de collectors zoals ondergetekende. En voel ik hier een derde deel aankomen? Als ik de eerste albums opnieuw beluister zit er hiervoor zeker potentieel genoeg in.

Rocking Klingon (90)

AFM Records

Tracklist: 1. Waltz No. 2 2. Standing In The Light 3. Love For Money 4. Open Fire 5. Angel 6. She Goes Down 7. No Tomorrow 8. I’m Your Travellin’ Man 9. Make My Day 10. Mountain Mama 11. Queen Of Hearts 12. Don’t Get Me Wrong 13. Il Padrino