FrietRock – 01/09/2019 – festivalterrein “De Patrouillehond”, Retie.

Op de derde dag FrietRock bleek het overgrote deel van het publiek te zijn gekomen om de grote vakantie met een feestje af te sluiten. Publiekstrekker van dienst was namelijk Black Tartans. De band kreeg niet alleen de meeste handen op elkaar, maar groeide uit tot de topact van de driedaagse. Uiteraard stond er nog veel ander moois op het programma, en stonden er eveneens wat meer vrouwen op het podium dan op de vorige dagen, ook al hoefden we ook daarover niet te klagen. Ons verslag van de derde festivaldag.

Northwind is een vrij nieuwe melodieuze death metal band met aan het hoofd de zeer bevallige zangeres en frontvrouw Tine Vanmuysen. De band bracht een demo song uit, ‘Under The Northwind’, en zou aan het werken zijn aan een eerste full album. De band had in het begin af te rekenen met een zeer vervelend technisch probleem, waardoor het oorverdovende en harde geluid er zelfs voor zorgde dat velen de tent ontvluchten. Op zich jammer, want eens dat euvel opgelost horen we een band die niet alleen met vlijmscherpe riffs en drumsalvo’s ons hart zalven. Tine verstopt niet alleen zeer veel uiteenlopende emoties in haar stem, ze straalt eveneens enorm veel rock-‘n-roll en tonnen energie uit. Waardoor we vol bewondering, stevig headbangend, compleet van de kaart achterblijven met verstomming werden geslagen. Waardoor die minder geslaagde start snel was vergeten.

Ik geef het toe, ik ben over het algemeen geen voorstander van cover of tribute bands. Omdat ofwel klakkeloos die songs worden gecoverd, zonder daar iets aan toe te voegen. Of omdat het eerder klinkt als een flauw afkooksel. Soms kom je echter bands tegen die de songs in een zodanig nieuw kleedje steken, op een wijze alsof het lijkt dat ze die zelf hebben geschreven. Phoenix is zo een band die op strakke en spontane wijze die songs van bijvoorbeeld Dio of Metallica tot Deep Purple nieuw leven inblaast. De songs worden dan ook zodanig levendig en spontaan gebracht, dat het zorgt voor meerdere kippenvelmomenten. En dat is net hoe we een optreden van een coverband het liefst beleven en bezig horen en zien.

Feitelijk hoeft de uit Geel afkomstige hardcore / metal band Behind Bars ons niets meer te bewijzen. De band is sinds 2015 uitgegroeid tot één toonaangevende band binnen het genre. Meteen de lat hoog leggen, en niet meer los laten tot het pril einde? Dat is wat de band doet in een iets te korte set naar onze goesting, geven we toe. Dat is dan ook het enige kleine minpunt trouwens. Wat hardcore betreft moet het voor ons aanvoelen als een wervelstorm die niet meer overgaat, of mokerslagen in het gezicht die niet alleen zorgen voor heilige huisjes die worden omver gestampt. Ook dat je daardoor murw wordt geslagen, en in de hoek van de kamer verweest achterblijft is een voorwaarde. Nu, Behind Bars brengt de meest pure hardcore en ramt het zodanig door je strot dat je niet meer recht komt na zoveel uppercuts vol in je gezicht. Missie geslaagd!

De publiekslieveling van deze festivaldag? Want prompt stond de weide zeer goed gevuld. Dat was Black Tartans ten voeten uit. De band verbindt Celtic folk elementen met de nodige humor en voegt daar bovendien de nodige snuifjes duisternis aan toe. Aanstekelijke doedelzak klanken en lekker loos gaande gitaar en drum werk. Het zit allemaal verborgen binnen de sound van Black Tartans. Daardoor brul je die songs vanaf de eerste tot de laatste noot mee. Als klap op de vuurpijl straalt de frontman zoveel charisma uit dat hij iedereen ui zijn hand doet eten. Daardoor is stil staan hierop eveneens totaal onmogelijk. Het publiek wordt compleet wild en blijft dansen tot het zweet op de lippen staat. Black Tartans voelt aan dat ze hier een thuismatch spelen, en doet daar gewoon een paar schepjes bovenop tot dat dak er compleet afvliegt, meerdere keren zelfs. De band bezorgt FrietRock een folks dansfeest , overgoten met de nodige duisternis, zoals je er weinig tegen komt. Het viel ons op dat na dit optreden van Black Tartans het publiek sterk was uitgedund. Zo verwonderlijk is dat niet, want op maandag begon het nieuwe schooljaar.

Ook The Guardian had het, ondanks een charismatische frontvrouw, aanvankelijk moeilijk om het publiek uit hun hand te doen eten. Gaandeweg lukte dat wel. Doordat The Guardian instrumentaal een strakke en energieke set naar voor bracht. En frontvrouw Ginny Claes een klasse entertainer is die zich als een pitbull vastbijt in haar publiek, tot niemand meer stil staat. Daardoor slaagt de band er alsnog in de aanwezigen tot bewegen aan te zetten. Deze band is één van de betere female fronted melodic metal band die we al hebben gezien de laatste tijd. Dat zet The Guardian nog maar eens in de verf.

In tijden dat er over het genre niets nieuws meer te melden is slaagt Elusion erin dat extra pit toe te voegen aan die muziekstijl, waardoor je zelfs als meest sceptische muziekfan toch overslag gaat. Dat merkten we aan hun recente plaat ‘Singularity’. We schreven daarover: “Vooral het feit dat Elusion zich niet profileert als een zoveelste “female fronted metal act” in een lange rij, maar duidelijk ook “andere wendingen” durft aannemen op deze knappe schijf trekt ons nog het meest over de streep. Dat was al met die ep in 2016 het geval en dat zet Elusion met deze nieuwe parel in de symfonische metal, ‘Singularity’, nog meer in de verf.” Ook live steekt Elusion er met kop en schouder bovenuit. Dit mede doordat de band zijn eigen grenzen, maar ook deze van dat typische female fronted melodic metal verder aftast en verlegd. En bovendien over een frontvrouw beschikt die door haar stembereik je ontroert en wegvoert naar weer eens zeer verre oorden. Kortom: in tijden waarin het genre wat van zijn pluimen dreigt te verliezen blijkt Elusion een uitzonderlijk parel om te koesteren. En dat zowel op als naast het podium.

We houden van harde werkers die niet aflaten, tot ze hun doel hebben bereikt. Aanvankelijk had Beuk het wat moeilijk om de aanwezige in de tent tot bewegen aan te zetten. De heren van Beuk stralen echter zoveel charisma en spelplezier uit, en bewegen als losgeslagen konijntjes op Duracell batterijen op dat podium. Dat je ook als statische aanhoorder hier uiteindelijk moeilijk kunt op stil staan. Beuk legt de lat enorm hoog en brengt een potje rock-‘n-roll vanuit het hart van die muziekstijl. Dat dit trio bestaat uit muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn, daarover bestaat de minste twijfel. Door zo spontaan op dat podium te staan, slaagt Beuk er uiteindelijk in de volledige tent in vuur en vlam te zetten. Al dan niet met een onderliggende boodschap. Over de recente ep van Beuk, ‘Dynamite’, schreven we: ”Live hoeft de band ons ondertussen niets meer te bewijzen, maar ook op plaat doet Beuk dus de grond onder onze voeten daveren, en zorgt voor een aardverschuiving die je voelt over alle taal en rock grenzen heen.” Laat dit laatste nu ook het gevoel zijn dat ons overvalt bij het aanschouwen van een van onze favoriete West-Vlamingen. De grond daverde uiteindelijk wel onder onze voeten, dankzij Beuk die ondanks een moeizame start die lat steeds hoger blijft leggen tot ieder beetje rock fanaat uit de bol gaat, dankzij het ontvangen van een overdosis aan adrenalinestoten die de band uitdeelt.

Furia is in het Antwerpse – tot ver daarbuiten – ondertussen uitgegroeid tot een begrip. De band bestaat uit top muzikanten die hun kunnen ruimschoots hebben bewezen. Zowel op als naast het podium bewees Furia ons al meermaals uit het goede hout gesneden te zijn. Daarbij stelden we bovendien al meerdere keren vast dat de band zijn naam niet gestolen heeft. Want Furia slaat ook op FrietRock wild om zich heen. Aan een verschroeiend, strak tempo blijft de band doorborduren tot niemand meer stil staat. Mokerslag na uppercut schotelt de band je voor. Steeds in een verschroeiend tempo, met oog voor de nodige spontaniteit. Je hoort en ziet dat deze band enorm veel spelplezier uitstraalt, en dat heeft zijn uitwerking op een publiek dat nog eens stevig uit de bol gaat. Furia brengt zowel op als naast het podium donkere muziek met een humoristische kijk op de zaak. Waardoor een wild feest ontstaat in je hoofd, maar dus ook op de festival weide. Wat ons betreft het perfecte einde van een geslaagd weekend vertoeven in Oud-Turnhout. Een knallend feest, dat een onvergetelijk indruk achterlaat. Zoals we dat van Furia ondertussen gewoon zijn, maar waar je nooit genoeg van krijgt.

Afsluiter Busted In Rock lieten we volledig aan ons voorbij gaan wegens het feit dat we nog een lange terugreis voor de boeg hadden en het morgen maandag werkdag was.

*P.S.: Onze reporter van dienst miste, door omstandigheden, de eerste vijf bands op die slotdag. Hij was dus niet aanwezig toen Rejected opende met een set hardcore / metal waar maar weinig beweging in zat. Ook op gebied van gedrevenheid en energie verwachten we wel wat meer van een band in dit (sub)genre. De nummers op zich klonken niet slecht, maar we misten beleving en bezieling. Veel beter verging het Caerus, een vijftal dat een gedreven en strakke set bracht met een mix van grunge en classic rock. De goed opgebouwde nummers konden ons bekoren en vooral de mooie stem en de uitstraling van vocalist José Leijnse trokken ons keer op keer over de streep. Falcon Street Runners zorgt dan weer voor een strakke set speed rock die wat doet denken aan The Ramones, maar dan zonder die gedreven punk attitude.

Een mix van deathcore en grindcore kregen we van GoreForce 5. Dit gezelschap heeft bakken energie te koop, althans op het podium, en zorgde voor een gedreven en enthousiast gebrachte set. Maar toch waren we meer te vinden voor de knap gebrachte nummers met wat punk overgoten country rock van Hètten Dès: Johnny Cash op speed als het ware.

MUSIKA wil dan ook de knappe organisatie, de sfeervolle omgeving en de immens sympathieke crew achter dit festival enorm bedanken voor dit prachtige weekend. Een pak bands bevestigden wat we reeds wisten en we ontdekten een paar “nieuwe” bands met veel potentieel. Op naar volgend jaar?

Met dank aan Inge Daems.

Tekst: Erik van Damme / vanaf *: Luc Ghyselen.

Foto’s: Luc Ghyselen.