FrietRock – 31/08/2019 – festivalterrein “De Patrouillehond”, Retie.

Na een geslaagde eerste festivaldag stellen we vast dat het overgrote deel van het publiek komt voor die toch wel zeer intieme en aangename atmosfeer op FrietRock. En dat is toch de grote verdienste van de organisatie, die met een brede glimlach je persoonlijk aanspreekt en er ook alles aan doet om het iedereen, van klein naar groot, zo comfortabel mogelijk te maken. Niet alleen zijn er neven activiteiten, ook een springkasteel zorgt ervoor dat de kleinsten ook aan hun trekken komen. In een gezellige eethoek kunt u een lekker pak friet of burger eten. Uiteraard vloeit het gerstenat uitgebreid. Echter kun je ook sterke dranken al dan niet in combinatie met frisdrank verkrijgen, en dit aan democratische prijzen. Ondertekende was door omstandigheden minder mobiel. Ook daarvoor had de organisatie een passende oplossing gevonden. Het zegt voldoende over wat er echt speelt als je als muziekliefhebber afzakt naar de stille kempen op een zonnige zaterdag eind augustus. Dit allemaal terzijde keken we deze tweede dag uit naar enkele toppers binnen hun genre. Zoals Carrion, Fractured Insanity en Leave Scars. En vooral naar afsluiter Ancient Rites.

We zakten al vroeg af naar FrietRock om WUK (When Union Kills) aan het werk te zien. Dit is een vrij jonge band die met één demo onder de arm deze tweede festivaldag met een knal van formaat mocht openen. Goed begonnen is half gewonnen zeggen wij altijd. Niet alleen viel er geen speld tussen te krijgen, deze band speelt de pannen van het dak op een energieke en strakke wijze. We schieten prompt wakker als drumster Bieke Van Damme (toevallig een naamgenoot vandaar) oorverdovende mokerslagen uitdeelt op haar drumstel, waarna de gitarist Jens DePoorter en bassist Jonis Momorency ons door Hemelse riffs een eerste adrenalinestoot van de dag bezorgt. Als kers op de taart krijg je een zanger / gitarist – Nelis Wattijn – te horen die zoveel emoties in zijn stem verstopt dat je de kroppen in de keel niet meer kunt tellen. Kortom When Union Kills liet nu reeds een diepe indruk achter, waardoor we nu al uitzien naar meer moois in de nabije en verre toekomst. Een toekomst die er op basis van dit top optreden, zeer rooskleurig uitziet.

Hardcore zoals hardcore moet zijn is hoe we Streetwiser nog het best kunnen omschrijven. Er stond bijna geen volk te kijken maar toch leveren de heren een set af alsof ze staan te spelen voor een overvolle weide ook daarvoor doen we onze hoed af. Streetwiser brengt vooral een lekker old school hardcore set zonder scrupules. Eens begonnen trekt de band een vat open, en sluit het pas als eindelijk wat beweging komt in dat publiek. Streetwiser is dus een aanhouder, die niet stopt eer het dak er compleet af is. En zoals u weet, aanhouders winnen altijd. Ook daarvoor kunnen we alleen maar onze waardering uitdrukken. Ga het bij deze band trouwens niet te ver gaan zoeken, het is niet dat ze iets vernieuwend doen of zo. Maar als je houdt van een snoeiharde hardcore show, zonder daar meer of minder aan toe te voegen, dan ben je bij Streewiser op het goede adres.

Later zou blijken dat er feitelijk weinig minpunten te melden waren op deze festivaldag. Echter ontgoochelde The Rabids als één van de weinige toch lichtjes. Dit ondanks de bommen energie en strakke manier van spelen, waardoor we vooral in het begin van de set van de sokken werden geblazen. De heren stonden vrij statisch op het podium, maar blijken puur technisch bekeken wel degelijk muzikanten te zijn die weten waar ze mee bezig zijn. Daar bestaat de minste twijfel over. De iets te routineuze aanpak zorgde er helaas voor dat we wat op onze honger bleven zitten, en vroegtijdig de tent verlaten. Maar potentieel om potten te breken daarover beschikt The Rabids dus zeker en vast!

Nee, geef ons dan maar liever CLCKWS. Deze band heeft de laatste tijd wat personeel wisselingen ondergaan, en is nu klaar om een nieuwe bladzijde om te draaien. Op 26 september brengt de band zelfs een nieuwe plaat uit ‘Popular Polarization’. Wat we voorgeschoteld krijgen is een pure punk set, waarbij een zeer bewegelijke frontman niet alleen zijn keel schor schreeuwt maar bovendien blijkt hij een klasse entertainer te zijn die een technisch probleem met de nodige kwinkslagen behandeld waardoor de set niet stil valt. De muzikanten van dienst drijven het tempo bovendien steeds op naar een hoogtepunt, waardoor stil staan onmogelijk is. De heren stralen enorm veel spelplezier uit, en brengen korte songs die in razend tempo door je strot worden geramd. Zo hoort dat nu eenmaal bij punk. Als daar een boodschap is aan verbonden, maar ook de humor niet achterwege wordt gelaten, dan zijn we volledig verkocht. Kortom: Ook al blijkt CLCKWS naderhand een vreemde eend in de bijt tussen al dat metal geweld. Wij werden compleet murw geslagen door een band die ons punk hart sneller deed slaan in het verleden, en dat in het heden nog steeds doet. Wat ons doet uitzien naar een gouden toekomst, die hopelijk gespaard blijft van verdere perikelen.

“Does humor belong to music?”, zei een zekere Frank Zappa ooit. Generaal Onzin geeft daar een antwoord op en hoe. De man staat op zijn eentje op het podium en bespeeld niet alleen zijn gitaar met veel overgave, hij brengt zijn teksten in de Antwerpse taal. Bovendien gaan die teksten over absurde onderwerpen als een strontvlieg of dat hij een song schreef op de wc. Ook een eigenzinnige versie van ‘Samson Rock’ zorgde voor de nodige hilariteit bij het publiek. Metal overgoten met zeer veel humor gebracht door een artiest die zeer goed weet waar je mee bezig is, dat kregen we voorgeschoteld. Generaal Onzin zorgde dus voor een glimlach op onze lippen, maar blijkt eveneens een ware tovenaar te zijn met klanken.

Minder humor maar minstens even gedreven en tonnen spelplezier straalt Slaughter The Giant uit. De heren moesten twee optredens verzorgen op deze zaterdag en zetten door een verschroeiende strakke set FrietRock alvast in vuur en vlam. De imposante frontman, met “bebloed” gezicht, liet naar goede gewoonte zijn demonen de vrije loop en laat niet los voor iedereen murw geslagen in de touwen achterblijft. Waren we vorig jaar nog aangenaam verrast dan is deze band op een jaar tijd een pak meer volwassen geworden. Dat bewees de band dit jaar nog met een zeer knappe ep ‘Asylum Of The Damned’. De muzikanten binnen Slaughter The Giant weten waar ze mee bezig zijn, en stralen meer dan ooit een soort zelfverzekerdheid uit die we vorig jaar nog niet hadden opgemerkt. Dit alles gecombineerd met een imposante frontman, die niet duivels grunts en cleane vocale inbreng combineert met een demonische uitstraling, zorgt ervoor dat deze band ook op het podium enorm veel stappen voorwaarts aan het zetten is naar eeuwige roem binnen dat death metal gebeuren in ons land en wat ons betreft, ver daarbuiten.

Hudič was vorig jaar een van de ontdekkingen van de festivalzomer. Deze keer stonden ze niet op het hoofdpodium maar in de tent. Met een wellicht minder black maar daarom niet minder duistere set deed de band de haren op onze armen wederom recht komen. Dat is uiteraard de verdienste van muzikanten die riffs uit hun instrumenten toveren scherp als scheermesjes. En drumsalvo’s die zorgen dat die putten van de Hel zelfs op klaarlichte dag open gaan. Het is echter zanger Kevin zijn unieke act die kan gezien worden als een kers op de taart. Kevin dwaalt als een demonisch wezen uit diezelfde Hel door het publiek kijkt fans strak in de ogen en schreeuwt zijn teksten in de oren tot de volledige tent waanzinnig is geworden. Inclusief wijzelf. We stelden ons de vraag hoe zo een show moet zijn bij het donker van de nacht als de band ook gebruik kan maken van lichteffecten? Dit terzijde. Eens onder hypnose gebracht voelen wij ons wegglijden naar die duistere oorden waar we vorig jaar ook vertoeven. Dankzij zoveel donker intensiviteit, gebracht door een band die telkens opnieuw grenzen verlegt wat diezelfde duisternis betreft. Kortom: zowel theatraal als vocaal en ook instrumentaal blijft Hudič nog steeds en ontgonnen donkere parel die u als liefhebber van deze stijl, zeker zou moeten uitchecken. Confrontaties met uw eigen demonen, gegarandeerd!

Hemelse virtuositeit die aan de ribben kleeft. Technische hoogstandjes die door je hart boren en een imposante verschijning van een frontman die zijn publiek letterlijk omarmd en over een stem als een klok beschikt die zorgt voor menig aardverschuiving. Dat is Oceans Burning in een notendop. De band had het aanvankelijk wat moeilijk om de handen op elkaar te krijgen, maar beschikt over een enorme werkkracht – met de charismatische frontman voorop – waardoor gaandeweg toch menig metalhart werd gebroken en het hek alsnog van de dam was. Oceans Burning is dan ook zo een band die het niet moet hebben van teveel franjes, maar de muziek voor zich laat spreken. En doet dat op een zodanig energieke en strakke wijze, dat ook wij weer eens compleet murw geslagen in de touwen achterbleven.

GRZLY is een band dat het moet hebben van een orkaan uitbarsting doen ontstaan, waaruit je niet meer kunt ontsnappen. Eens in de wervelstorm die deze band ontketend aanbeland is dan ook geen terugweg meer mogelijk. GRZLY zet op verschroeiende en doortastende wijze dan ook de puntjes op de “i” op FrietRock, waardoor ook wij over de streep worden getrokken. We hadden ook niet anders verwacht, want als Peggy iets aanraakt veranderd het altijd in goud. Met alle respect voor de muzikanten rondom haar, die zich één voor één ontpoppen tot ware virtuozen, trekt Peggy naar goede gewoonte de aandacht naar zich toe, bewust of onbewust dat laten we in het midden. Ze gooit, eveneens naar goede gewoonte, zich dan ook vocaal en visueel volledig en laat haar emoties de vrije loop. En blijft gerugsteund door top muzikanten rondom haar, doorgaan tot niemand meer stil staat. Missie geslaagd wat ons en velen in de tent betreft.

De uit Eindhoven afkomstige psychedelische, doom rock band An Evening With Knives bracht hun titelloze debuut ep uit medio 2015. Ondertussen is An Evening With Knives aan een serieuze opmars naar boven toe bezig. De band stond op het podium met o.a. Corrosion Of Conformity, Truckfighters, Elder en Steak Number Eight. En speelde ook enkele festivals in Nederland en België compleet plat. Vorig jaar bracht de band nog een ep uit (‘Fade Out'( waaruit blijkt dat de band nog is geëvolueerd en verder zijn grenzen aftast. An Evening With Knives bestaat uit één voor één topmuzikanten die indrukwekkend riffs uit hun instrumenten toveren waardoor niet alleen de haren op je armen recht komen, maar waardoor eveneens wervelstormen worden ontketend. Kortom: “Waar melancholie, weemoedigheid en oorverdovend de trommelvliezen beroeren hand in hand gaan daar vindt je An Evening With Knives” schreven we over voornoemde ep. Op FrietRock zet de band dat met een knal van formaat nog maar eens in de verf.

Twee van de meest toonaangevende Belgische death metal acts van het moment op FrietRock. Daarvoor zouden we zelfs een ticket kopen aan een mooie prijs, moest dit een betalend festival zijn geweest. De eerste van de twee is Carrion. De band heeft de laatste tijd wat af te rekenen gehad met personeelswissels, maar blijft daarom niet bij de pakken zitten. Toen de band aantrad op Stormram in Zulte eerder dit jaar schreven we daarover: ”Carrion legt de lat vanaf begin tot einde heel hoog. Ook al spreekt de bewegelijk frontman Sven Van Severen zijn publiek geregeld aan. Carrion laat daarbij vooral de muziek voor zich spreken. En dat is het soort onaards aanvoelende death metal, waardoor de band ons in het verleden al een paar keer kippenvelmomenten bezorgden.” Is er ondertussen veel veranderd? Nee, Carrion deed in de tent op FrietRock gewoon waar ze goed in zijn. Hoogstaande death metal brengen, zowel instrumentaal als vocaal, waardoor we weer in een vat vol kippenvelmomenten en adrenalinestoten terecht kwamen. Door een loepzuivere set neer te zetten, met de nodige spontaniteit, deed Carrion het dak er in de tent weer eens meermaals afgaan. We hadden ook niet anders verwacht van één van onze favorieten binnen het death metal genre. Klasse komt namelijk altijd boven drijven. Ook op FrietRock.

Godthrymm is een band bestaande uit leden van My Dying Bride. Dat resulteert in een potje magie uit de gitaar en drum toveren, van onaards niveau. Uiteraard weten de heren dankzij zoveel ervaring waar ze mee bezig zijn en gelukkig legt de band eveneens de nodige spontaniteit voor de dag. Helaas werd iets te veel uit datzelfde vaatje getapt waardoor de aandacht verslapt. Maar over de loepzuivere manier waarop de band door gebruik te maken van verbluffende riffs doorheen je lijf snijdt? Daarover bestaat geen enkele discussie.

“Leave Scars is het levende bewijs dat er in ons kleine landje voldoende heel sterke thrash en andere metal bands rondlopen die eigenlijk veel meer aandacht verdienen binnen dat metal wereldje dan ze nu krijgen” schreven we over het aantreden van de band vorig jaar op FrietRock. Ook dat laatste komt weer eens tot uiting. In eerste instantie opgericht als zij project, is Leave Scars ondertussen uitgegroeid tot een volwaardige act die ruimschoots zijn sporen heeft verdiend. Leave Scars, ontstaan in 2005, brengt een potje van de meest pure thrash met een hoek af. Van een routine klus afleveren, ondanks die vele jaren ervaring, is bij deze band geen sprake. Leave Scars straalt enorm veel speelplezier uit en het duurde niet lang of het dak van de tent gaat er compleet af. Bovendien springt de frontman zelf in het publiek voor een potje crowdsurfen. Waarna het hek volledig van de dam is. Kortom: een lekker old school thrash metal feest waar nergens een speld valt tussen te krijgen. Dat schotelt Leave Scars ons voor.

Fractured Insanity is de tweede top death metal band op de affiche. De band brengt begin 2020 een nieuwe plaat uit werd ons gemeld. Ondertussen blijven ze ook op het podium energiek en gedreven uithalen waardoor elk haartje op onze armen recht komt te staan . In het verleden viel ons meermaals op dat deze band totaal niet moet onderdoen voor de gevestigde internationale waarden binnen hun genre. Ook als je geen death metal bent kun je er niet omheen. Fractured Insanity is gewoon één van de absolute toppers binnen deze muziekstijl. Ook op FrietRock legt de band de lat torenhoog, en blijft zowel vocaal als instrumentaal op het zelfde hoogstaand niveau gewoon doorgaan tot de weide in vuur en vlam staat. De band speelt wellicht een thuismatch, maar die moet nog steeds worden gespeeld uiteraard. Door de gedrevenheid waarop zowel de muzikanten als de imposante en sympathieke frontman tekeer gaan op dat podium, ontstaat wederom een wervelstorm die geen spaander geheel laat van de festivalweide. Dit was, en is nog steeds, het soort death metal waarvoor we graag uit onze luie zetel komen. Kortom: dat de heren absolute toppers zijn binnen hun genre dat zet Fractured Insanity met een verschroeiende hete thuismatch op FrietRock nog maar eens in de verf. We zien dan ook vol verwachting uit naar nieuw werk in 2020.

We sloten weer af met levende legendes: Ancient Rites brengt Vlaamse folklore met knipogen naar o.a. black metal op zodanige wijze dat je terugkeert in de tijd en met gebalde vuist de strijd aangaat. Vorig jaar maakten we ons nog zorgen over de gezondheidstoestand van frontman Gunther. Blijkbaar is die aan de beterhand en straalt weer zelfverzekerdheid uit op dat podium na een toch bijzonder moeilijke periode. We slaakten dan ook een zucht van opluchting. Gunther trekt dan ook de meeste aandacht naar zich toe. Nochtans geeft Gunther zijn muzikanten de nodige ruimte om volop te soleren en hun kunsten te vertonen. Ondanks de inbreng van topmuzikanten die al even verschroeiende uithalen is het echter toch altijd de vervaarlijk in het publiek kijkende frontman, die op bulderen wijze verhalen en Sagen door je strot ramt die je versteend van angst compleet murw slaat. De grimassen in zijn gezicht en demonische uitstraling als hij zijn verhaal verteld op dat podium staan trouwens in schril contrast met de beminnelijke man waarmee we voor het concert een gezapige babbel hadden. Kortom: op FrietRock trok Ancient Rites ons naar goede gewoonte, op een verschroeiende harde wijze, mee op een reis naar het verleden. En liet ons totaal verweest en met kloppend hart achter. Toen ik de band twintig jaar geleden aan het werk zag op Graspop was ik al danig onder de indruk. Behalve enkele mindere optredens, mede door de gezondheidsperikelen van Gunther, heeft Ancient Rites ons nooit ontgoocheld. Ook op FrietRock zet de band de puntjes op de folkloristische “i”. Missie geslaagd, mijne heren!

Afsluiter “The AllStar FrietRock Band” lieten we compleet aan ons voorbij gaan. Morgen was er immers nog een derde dag te gaan.

Met dank aan Inge Daems.

Tekst: Erik van Damme.

Foto’s: Luc Ghyselen.