Motocultor – 17/08/2019 – festivalterrein, St. Nolff, Frankrijk.

Ook op tweede volwaardige festivaldag van Motocultor gingen de deuren omstreeks 12.00 open en zijn er tweeëntwintig bands verdeeld over de drie podia. Net als op dag een worden er acht bands verwacht op de main stage, “Dave Mustage”. Op de twee kleinere podia, “Massey Ferguscene” “Supositor Stage”, kan je telkens zeven bands verwelkomen al zijn die tegelijkertijd actief zodat je telkens een keuze moet gaan maken, of een deel van het concert missen.

Nytt Land mocht dit keer openen. Dit duo uit Siberië zorgt voor een heel intense en beklijvende versie van pagan die trance opwekkend is. Net alsof men geesten van overlevenden wil gaan oproepen of die net verder wil weg duwen. Het duo, man en vrouw, doet dit aan de hand van drums, wat snaren, ratels en andere slagwerk. Voeg daar de hoge vocalen van de vocaliste aan toe en je verkrijgt een diep intense ervaring. Om de set af te sluiten eindigde de vocaliste solo a capella met ‘Black Raven’, een aangrijpend nummer over leven, liefde en dood dat kippenvel opleverde. Ook al begrijp je geen snars van de tekst: dit was diep intens en beklijvend. Een schitterend einde van een weergaloze set. Hou Nytt Land dus in de gaten als je fan bent van bijvoorbeeld Wardruna en / of Heilung.

Undead Prophecies mag openen op de “Supositor Sage’. Veel is niet geweten van dit gemaskerde vijftal dat een stevige set death metal aflevert, maar waar toch nog een pak werk aan de winkel is, indien men echt wil doorbreken. Ook het Franse Shadyon, dat op hetzelfde moment actief is op de “Massey Ferguscene” heeft nog een pak werk voor de boeg. Niet dat hun mix van hard rock en heavy metal “slecht” te noemen is, maar speciaal of echt gedenkwaardig is het zeker ook niet.

*foto’s: Nytt Land / Undead Prophecies / Shadyon*

Ook het Canadese Cancer Bats kan me maar matig boeien. Alhoewel het viertal krachtig, gedreven en energiek van leer trekt, mist de sound toch het bijtende, het agressieve en het brutale die een pak bands in het hardcore / metal genre wel mee hebben. Ook nu weer: goed, maar niet echt iets dat dringend opnieuw mag langskomen.

Het Franse Gronibard liet ik volledig aan me voorbij gaan. Naar het schijnt, ik ken de band niet echt, was er een pak enthousiasme op het podium te zien, die zich vertaalt naar een uitgelaten menigte zowel op als voor het podium. Ik koos immers heel bewust voor het Belgische Wolvennest, dat er in slaagt om ambient, black metal, psychedelica, kraut rock en electro samen te smelten tot een eigenzinnig geheel. Het geheel klinkt bijwijlen mysterieus, maar is constant beklijvend, onheilspellend en zelfs hypnotiserend te noemen. Door het feit dat er drie gitaristen bij betrokken zijn, verkrijg je een immens volle klank die weinig tot geen ruimte laat voor wat licht in de duisternis. Ook de mooie aankleding vooraan op het podium zorgt voor een extra visuele toets en zorgt er voor dat je een ritueel aanschouwt. Kortom, Wolvennest is klasse.

Het Franse Fange zorgt voor sludge metal, maar hey … dit is ondermaats en doet me helemaal niks. Ik erger me zelfs aan de vocalist die gewoon wat van hot naar her rondloopt: tijd om de innerlijke mens te gaan versterken.

*foto’s: Cancer Bats / Wolvennest / Fange*

Dan keuze maken tussen de thrash metal van het Braziliaanse Krisiun en het Oostenrijkse post black metal gezelschap van Harakiri For The Sky. Eerst vlug wat van Krisiun meepikken, die een stevige en krachtige indruk nalieten dankzij hun gedrevenheid, maar omdat ik de band eerder dit jaar al een paar keer aan het werk zag, toch maar vlug over naar de “Massey Ferguscene”-tent waar Harakiri For The Sky voor een heel gedreven en energieke show zorgt die uiterst krachtig klinkt. Een werkelijk volle tent geniet met volle teugen van dit gezelschap.

Het Zweedse Freak Kitchen zag ik een aantal jaartjes terug op HellFest. Het trio kon me toen niet boeien en ook nu is de set van het trio niet aan mij besteed. Vooral het “gezever”, tussen de nummers in, ergert me enorm en ook op muzikaal vlak is hun experimental heavy metal nu niet een echte verademing te noemen.

*foto’s: Krisiun / Harakiri For The Sky / Freak Kitchen*

Anaal Nathrakh, die daarna op de “Supositor Stage” actief was, liet ik zo goed alsvolledig aan me voorbij gaan – enkel vlug wat foto’s tijdens het eerste nummer grindcore gezelschap –, want in de “Massey Ferguscene” was het dan tijd voor The Night Flight Orchestra, een gezelschap dat een mix brengt van classic rock, hard rock en zelfs pop rock. Onder aanvoering van vocalist Bjorn “Speed” Strid zorgt dit gezelschap voor een aanstekelijke set. Alhoewel hun albums zeker niet mis zijn, is het tijdens live concerten dat de sound van The Night Flight Orchestra ten volle tot zijn recht komt. De sound is top, het enthousiasme aanstekelijk en zo kan een overvolle tent genieten van een sterke set van deze uitstekende band.

Dat er in Ijsland een heel pak schitterende bands in tal van (sub)genres in metal actief zijn, weten we reeds een tijdlang. De organisatoren van Motocultor hebben dat natuurlijk ook begrepen en het evenaf schitterende Sólstafir pakte hier in een mum van tijd een meer dan volgelopen “Dave Mustage” tent in. Dit is gewoonweg “af”. Een gedreven en energieke set, met de nodige rustgevende maar echt beklijvende fragmenten, waren ons deel. Het viertal dendert doorheen hun set en bespeelt op een weergaloze manier het publiek. Wie de band nog nooit aan het werk zag, moet daar dringend verandering in brengen en eens je zo’n magistraal concert hebt meegemaakt, ben je verkocht voor altijd. Sólstafir is absolute top en mag je tegenwoordig, indien je dat echt nodig acht, in het vakje “post metal” onderbrengen.

*foto’s: Anaal Nathrakh / The Night Flight Orchestra / Sólstafir*

Volgende keuze: het Poolse Decapitated of het Canadese Dopethrone. Ik koos voor die eerste band die een stevige en krachtige set death metal / groove metal neer zet. De vier heren gaan er meteen energiek en heel gedreven tegenaan, grijpen je als het ware bij de keel om je pas los te laten als de laatste klanken van hun set uitsterven. Het technische kunnen van de heren gaat hand in hand met de brutale energie die ze loslaten.

Over het Franse Trust, dat daarna de ‘Dave Mustage” inpalmde kunnen we kort zijn: deze Franse hard rock / heavy metal heeft zijn beste tijd gehad, is vergane glorie Dit klinkt gedateerd en het is een feit dat de band reeds lang over zijn absolute top heen is. Een extra vocaliste kan daar niets aan veranderen en zelfs hun klassieker, ‘Antisocial’, krijgt hier maar een matige versie mee, al wordt dit wel door een overvolle tent meegebruld.

*foto’s: Decapitated / Trust*

Door een stevige regenbui was de keuze tussen Mgla (buiten op de “Supositor Stage”) en Eyehategod (in de “Massey Ferguscene”-tent) vlug gemaakt. OK, ik ga eerlijk toegeven dat ik het liever andersom had gezien, maar goed. Eyehategod zorgt voor een mix van sludge en doom metal en zet hier een toch best wel eigenzinnige set neer die best wel krachtig klinkt. Maar ik blijf me de volledig tijd afvragen aan welk spul vocalist Mike Williams heeft gezeten.

Het Finse Korpiklaani staat steeds opnieuw garant voor een heel energieke en gedreven set vol aanstekelijke folk metal. En dat was ook nu weer het geval. Van zodra het gezelschap op het podium te zien is, start een wervelend feestje waarbij stilstaan geen optie is. Je wordt zo goed als automatisch meegezogen in het aanstekelijke ritme dat de heren grandioos en vol overtuiging neerzetten. Steeds opnieuw slaagt Korpiklaani in dat trucje, zonder dat de heren enige aanpassingen in hun sound brengen. Dat je zo goed als niets begrijpt van teksten is geen enkel probleem: zet gewoon je verstand op nul, vul nog snel je drinkhoorn met wat gerstenat, en laat het feest beginnen. Korpiklaani zorgt voor de rest.

*foto’s: Eyehategod / Korpiklaani*

Intussen was het nog steeds goed aan het regenen. Er stonden nog drie knappe bands op het programma – Marduk, Anathema en At The Gates – maar toch besliste ik om het ook die dag voor gezien te houden. Een wijs besluit, zo bleek later, want toen ik mijn wagen traag en rustig uit de modderpoel had gekregen, zag ik dat op een andere parking er zich een paar vrachtwagens hadden vast gereden. Aangekomen in het hotel was het intussen nog harder aan het regenen, en nog iets later kreeg de regio een soort van wolkbreuk te verwerken. Dat beloofde voor de laatste dag van Motocultor!

Met dank aan Romain Richez.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.