***Noot van de hoofdredacteur: Wij, van MUSIKA, hadden de eer en het genoegen om vier medewerkers te kunnen sturen naar Alcatraz Metal Fest, waarvoor onze oprechte dank aan de organisatie. Het viertal kreeg geen specifieke instructies op gebied van de manier om een boeiend en mooi overzicht te maken van het festival. Dat niet all bands besproken en / of gefotografeerd kunnen worden, begrijpen jullie dan ook wel. MUSIKA doet, zoals steeds, zijn uiterste best om een zo compleet mogelijk overzicht te bieden, helaas is dit op festivals met meerdere podia niet altijd mogelijk.***

Alcatraz – 10/08/2019 – festivalterrein Bad Godesberglaan, Kortrijk.

Dag twee van Alcatraz kondigde zich zeer slecht aan als de hevige wind fel tekeer ging op de festivalweide. Het gevaar dat podia het zouden kunnen begeven was reëel en de brandweer weigerde de weide vrij te geven. Als organisator kan je dan niet anders dan ingrijpen: enerzijds het programma bijsturen en anderzijds de veiligheid van iedere aanwezige verzekeren. Aldus geschiede. Carnation werd naar de zondag verplaatst en Deserted Fear liet zich vervangen door Nailed To Obscurity op zondag in plaats van op zaterdag. Verder schoof het aanvangsuur en / of de plaats van optreden op. Ondergetekende had wat problemen om op normale kruissnelheid te opereren aangezien de dag voordien een onverlaat het nodig achtte in een donkere “Swamp” zijn immense zwarte rugzak in de weg te leggen waardoor ondergetekende het parket van wel heel dicht mocht ervaren met als gevolg een ribbenkast die weigerde mee te werken. Langs deze weg wil ik toch een oproep doen aan de modale bezoeker om ook eens aan uw naaste te denken. Laat uw rugzakken of uzelf (ingeval van overdosis alcohol) niet rondslingeren. Ook sommige crowdsurfers lijken nog niet begrepen te hebben dat crowdsurfen wat stuurkunst vraagt. Gelieve dus uw armen en benen onder controle te houden. Het moet voor iedereen gezellig blijven.

De eerste band die deze reporter mocht ervaren was dus Of Mice & Men. Dit Amerikaanse metalcore gezelschap uit Orange County toert doorheen Europa momenteel in afwachting van het nieuwe album ‘Earthandsky’ dat einde september uitgebracht wordt. Eerlijk gezegd was het onmogelijk om aan het gewauwel van zanger Aaron Pauley uit te maken over welke nummers het ging. Gelukkig zijn er andere manieren om de setlist te vernemen. Blijkbaar was het vertrouwen in het nieuwe album vrij groot, want drie nummers werden er uit gebracht: ‘Earthandsky’,’ Mushroom Cloud’ en ‘How To Survive’. De overige vier waren afkomstig van albums ‘The Flood’, ‘Restoring Force’ en ‘Defy’. Of Mice & Men brachten een onderhoudende set zonder meer.

Ondertussen was Hell City op het “Swamp”-podium losgebarsten aan een iets hogere snelheid dan de wind die over de “Swamp” raasde. Michelle toonde weer eens dat je als dame best je mannetje kan staan op en podium. Neem er een voorbeeld aan dames: je moet geen ballen hebben om er te tonen. Natuurlijk hoef je je weinig zorgen te maken met klasbakken als gitarist Vince en drummer Tommy in je rug. Hell City speelde de pannen van het dak (bij wijze van). De band is wat “heavier” geworden sedert het laatste album. Michelle en Tommy plaatsen nu al eens regelmatig een ferme grunt tussendoor en dat mag, maar vooral is de sound van heavy metal naar extremere metal geëvolueerd. Ik noem bewust geen metalgenre omdat de sound ergens tussenin zweeft. Voor Hell City was het eigenlijk wel een beetje een thuismatch. Deze uiterst sympathieke Limburgers zijn niet toevallig ook populair in West-Vlaanderen en het heilige (droge) gras van Alcatraz is hen niet vreemd. Hell City mag gerust nog eens terugkomen.

Sanctuary kreeg het hoofdpodium toegewezen om hun ding te doen. Deze band die zowel het vervolg als de voorganger is van Nevermore heeft ervaring zat. Natuurlijk moeten we eer verstrekken aan wie eer toekomt: Warrel Dane. Warrel is helaas al een tijdje niet meer onder ons, wat extreem spijtig is gezien het oeuvre dat Warrel bijeen schreef. Nu probeert Sanctuary een weg te vinden zonder Darrel. Jospeh Michael van Witherfall fungeert nu als zanger. Dave Budbill en Lenny Rutledge blijven natuurlijk de ruggengraat van Sanctuary. Voor de show op Alcatraz werden songs gespeeld uit elk van de vier albums. De band staat als een huis en verdiende zeker zijn plaats op het hoofdpodium.

Wellicht vormden de eighties de rode draad doorheen het festival, want van de line-up was toch een groot gedeelte van de bands gestart in de jaren tachtig, niet onlogisch aangezien metal in de eighties tot volle rijpheid kwam. Dit geldt ook voor Fifth Angel die ons twee fantastische albums nalieten in de jaren tachtig om vervolgens een winterslaap van bijna dertig jaar aan te vangen. ‘The Third Secret’ betekende hun wederopstanding en uiteindelijk mochten we, met dank aan Alcatraz, de band live aan het werk zien. Fifth Angel brengt power metal à l’Americaine, eerder heavy dan power metal, en met progressieve toetsen. De “Swamp” was hun rechtmatige plaats. Het accent lag duidelijk op het debuut ‘Fifth Angel’ en minder op het nieuwe album ‘The Third Secret’ en tweede album ‘Time Will Tell’.

Over naar “La Morgue” waar Nailed To Obscurity Deserted Fear kwam vervangen. Nailed To Obscurity is een Duitse doom band die al een tijdje aan de weg timmert en pas met het recentste album ‘Black Frost’ een serieuze stap vooruit zette qua populariteit. Nailed To Obscurity brengt eigenzinnige melodische doom die echt weet te beklijven. Ze horen thuis in het rijtje Insomnium, Décembre Noir, Swallow The Sun, etc. Het opgekomen publiek was grotendeels niet vertrouwd met de band, maar dat kon de pret echter niet bederven en ik heb een vaag vermoeden dat ze er een paar fans bijgewonnen hebben. Ik zag nadien een aantal shirts van de band op de weide.

Om alimentaire reden kan ik je niet wijzer maken met betrekking tot de passage van Crossfaith, Soilwork en Prong. Ondergetekende moest en zou scherp staan voor het optreden van Black Mirrors in “La Morgue”. Black Mirrors is België’s hoop in bange dagen. Ons land telt veel talent, maar spijtig genoeg zijn er slechts een handvol bands die een internationaal contract op een prestigieus metal label weten te versieren: Evil Invaders, Aborted, Spoil Engine, Diablo Blvd, Carnation en … Black Mirrors. Ik vermeld ook even terzijde dat Cathubodua recentelijk tekende bij Massacre. Black Mirrors uit Brussel is een geval apart. De band had altijd al een geweldige drive die zich vertaalde in optredens die op het netvlies gebrand blijven staan. Recentelijk nog mochten ze aantreden op het buiten podium van Durbuy Rock Festival waar ze met een thermometer die onder nul aangaf, erin slaagden de vrieskou figuurlijk weg te rocken. Marcella Di Troia is in staat doen wat weinig zangeressen kunnen: fenomenaal zingen en dan nog eens het publiek te entertainen alsof het niets is. Bovendien wordt Marcella begeleid door een trits muzikanten die spelen alsof ze nooit anders gedaan hebben. Black Mirrors is zonder twijfel één van de leukste bands die België herbergt. Het publiek ging volledig uit het dak. Zelden zoveel enthousiasme op zo’n kleine plaats ervaren. Over de set kan ik kort zijn: van hoogtepunt naar hoogtepunt. Black Mirrors … één lang oorgasme.

Van zodra dat we van onze Black Mirrors wolk terug op aarde afgedaald werd de “Swamp” opgezocht voor Flotsam & Jetsam. ‘Doomsday For The Receiver’ is de plaat die de band op de kaart zette, maar Flotsam & Jetsam breidde daar plaat na plaat een spannend vervolg aan tot aan het recente ‘The End of Chaos’. Het optelsommetje van kwaliteit van de songs en de bandleden leidt automatisch tot optredens waar je zeker van bent dat ze dik in orde zullen zijn. Ik heb Flotsam & Jetsam nog nooit weten ontgoochelen en toch kennen te weinig metal fans deze band behalve dan van dat ene fait divers. Flotsam & Jetsam brengen thrash metal die anders is dan vele generatiegenoten. Ik vermoed dat de Alcatraz show wel enkele ogen zal geopend hebben. Een klassieker als ‘Hammerhead’ gaat perfect over in het recente ‘Demolition Man’. Dat er tussen beide nummers een carrière van dertig jaar ligt kan je niet vermoeden zonder voorkennis.

Vlug over naar die andere legende: U.D.O. Het voormalige boegbeeld van Accept heeft al lang naam en faam voor zichzelf gemaakt en komt met de regelmaat van een klok naar Kortrijk afgezakt voor een show. U.D.O. stond ook twee jaar geleden op de affiche voor een show met eigen en Accept materiaal. Deze keer was het uitsluitend te doen om eigen materiaal en vooral ter promotie van het laatste album ‘Steel Factory’. Daaruit werd geopend met ‘Tongue Reaper’. Met songs als ‘Vendetta’,’ Metal Machine’, Mastercutor’ zit je effen gebeiteld. We vergeten soms dat U.D.O. al zevenenzestig jaar oud is, want de man lijkt niet te veranderen. Die unieke stem verandert ook niet. U.D.O. Is een passe-partout voor een metal festival.

Hypocrisy en The Spirit mochten na U.D.O. het podium op in respectievelijk “Swamp” en “La Morgue”. Ondergetekende koos voor een kleine pauze om de interne mens wat te versterken en ook eens de sfeer op te snuiven van de randanimatie. Dit hoort eigenlijk bij het DNA van het festival. Er is nu meer randanimatie dan vroeger en niettemin is er door het steeds gevulder programma minder tijd om een praatje te maken, te shoppen of gewoon gezellig een pintje te drinken. Nochtans leent El Presidio zich daar uitstekend toe: een bar met de sfeer van de grote dagen. Wat zou je nog meer willen?

Het woord legende is al een paar keer gevallen, maar de volgende band aan zet is pas echt een legende: Thin Lizzy … in naam althans. Met slechts twee originele leden van de zes op het podium moeten we eerder spreken van een tribute band. Nu ja, Thin Lizzy was altijd een va et vient van muzikanten met als min of meer enige constante Phil Lynott, Scott Gorham en Brian Downey. De nummers zullen wellicht de namen van hun makers overleven: ‘Whiskey In The Jar’, ‘The Boys Are Back In Town’, ‘Jailbreak’, ‘Rosalie’, etc. In elk geval bracht Thin Lizzy met Ricky Warwick op zang een gepaste hommage aan het oeuvre van Thin Lizzy.

Aan de andere kant van het terrein was het tijd voor nog een legende, die van Mayhem. Als het op bandleden aankomt, is de situatie vergelijkbaar met die van Thin Lizzy, maar als het op muziek aankomst dan hebben we een ander verhaal. Weinig bands kunnen vertellen dat ze een eigen sound hebben ontwikkeld die dan nog eens toonaangevend zou zijn voor duizenden andere bands. Mayhem heeft dit alleen al voor mekaar gekregen. Euronymous die moeten we al missen sedert 1993. Necrobutcher en Hellhammer maken nog de dienst uit. En de dienst is niks minder dan een black metal misviering. Het begin liep een beetje chaotisch, maar gaandeweg groeide de sound en werd het beter en beter. Zo ergens rond ‘Freezing Moon’ stond het geluid op punt en mochten we nog goede versies van o.a. ‘Deathcrush’ en ‘Pure fucking Armageddon’ aanhoren. Al bij een geslaagd optreden.

En dan was het moment der waarheid aangebroken: zou Avatar waarmaken wat Alcatraz ons gepromoot had? Zou de band slagen als headliner? Een gedurfde keuze die goed of slecht kon uitpakken. Nu is Alcatraz ook niet over één nacht ijs gegaan om deze beslissing te nemen. De grond van de keuze ligt toch wel in het feit dat Avatar altijd spetterende shows neerzet en ondertussen in meerdere landen is doorgebroken met hun happy feel good death metal. Frankrijk, Duitsland, Nederland … voorbeelden van enkele landen die al gezwicht zijn. Avatar is misschien wel een genre op zich: uitgaande van death metal elementen toevoegend die je een heavy sound opleveren die vrolijk overkomt. Dit gaat twee stappen verder dan melodic death metal. Uiteraard heb je met Johannes Eckerström een frontman uit duizend. Geopend werd er met ‘Statue Of The King’. Het was al meteen duidelijk dat het een geslaagde avond zou worden. Het publiek had er duidelijk zin in en de band was in topconditie zo te zien. Heel vroeg al kregen we ‘Hail The Apocalypse’ en ‘Paint Me Red’. Het middelste gedeelte werd aangekleed met ‘The Eagle Has Landed’ en ‘Ready For The Ride’. Het einde was grandioos met ‘Tower’, ‘Puppet Show’, ‘Let It Burn’, ‘King After King’ en ‘Smells Like A Freakshow’. Afsluiter van dienst was ‘The King Welcomes You to Avatar Country’. Het publiek werd nog getrakteerd op vuurwerk terwijl de band nog speelde, benieuwd wat dat gaat geven op dvd of Bluray gezien de interferentie. Het einde was verrassend maar mooi. Het publiek werd een beetje op het verkeerde ben gezet en vermoedde nog een toegift, maar de band liet vermoedelijk al de champagneflessen knallen. Alcatraz had de juiste keuze gemaakt.

En op de koop toe bevestigden ze nog eens die keuze naar kleinere bands met potentieel door in de “Swamp” af te sluiten met lokale helden Amenra. De toch al niet te kleine “Swamp” zat tjokken vol en Amenra speelde crescendo. Het uur was perfect gekozen om de donkere sludge van de band in al zijn facetten te tonen. Het was één langgerekt hoogtepunt: alleen maar uitschieters zoals ‘Boden’, ‘Thurifer’, ‘Razoreater’, ‘Plus Près De Toi’, ‘A Solitary Reign’, ‘Terziele’, ‘Am Kreuz’ en ‘Diaken’. Ik zag een kwieke burgemeester de tent in hollen met een heel gevolg op sleeptouw. Ik vermoed dat hij na de set op een wolkje de tent is uit gezweefd, trots op wat zijn stadsgenoten te berde brachten.

Mij werd er stilaan iets duidelijk: Alcatraz blijft evolueren en moest dit jaar belangrijke knopen doorhakken. Kiezen voor spannende bands ongeacht de bekendheid is de juiste keuze, breed gaan is de juiste keuze, inzetten op beleving is de juiste keuze, blijven mikken op gevestigde waarden is risicovoller. Ik heb grote namen gezien die blijven steken zijn en op dezelfde manier performen als vroeger, maar het publiek is geëvolueerd. De lat ligt veel hoger en de selectie van een line-up is geen sinecure meer.

Met dank aan Alcatraz Hard Rock & Metal Festival.

Tekst: Frederik Blieck.

Foto’s: Erwin Poppe.