***Noot van de hoofdredacteur: Wij, van MUSIKA, hadden de eer en het genoegen om vier medewerkers te kunnen sturen naar Alcatraz Metal Fest, waarvoor onze oprechte dank aan de organisatie. Het viertal kreeg geen specifieke instructies op gebied van de manier om een boeiend en mooi overzicht te maken van het festival. Dat niet all bands besproken en / of gefotografeerd kunnen worden, begrijpen jullie dan ook wel. MUSIKA doet, zoals steeds, zijn uiterste best om een zo compleet mogelijk overzicht te bieden, helaas is dit op festivals met meerdere podia niet altijd mogelijk.***

Alcatraz – 09/08/2019 – festivalterrein Bad Godesberglaan, Kortrijk.

Crobot: “Prison stage”.

De allereerste deuntjes die de festivalweide mogen ingestuurd worden zijn die van Crobot, plezante rock and roll met een stevig vleugje stoner die ik soms kan vergelijken met een kruisbestuiving van Led Zeppelin en Wolfmother, de inleving van de actieve energieke zanger Brando Yeagley is dan ook zeer opmerkelijk te noemen, uitgedost in een glitterjasje met daaronder een “frullend” hemd en met hart en ziel raast hij over het podium terwijl de aaneenrijging van catchy riffs de brandstof zijn die hem aandrijven. De gitaar van Chris Bishop maakt tijdens de show heel wat toeren over de schouder en als de gitaar niet over de schouder vliegt dan had Brando zijn kans schoon gezien om daar eens plaats te nemen en een nummertje te zingen terwijl Chris wat over het podium wandelt alsof dit hem geen moeite kost. Het nummer ‘Steal The Show’ laat de mondharmonica van Brando tevoorschijn komen en toont aan dat dit live ook een meerwaarde is aan dit nummer. De regen kon mij er niet van weerhouden om dit als een fijne opener te beschouwen.

Nervosa: “Swamp stage”

Het Braziliaanse dames trio mag als eerste de “Swamp” opwarmen en dat doen ze uitstekend, duidelijk genietend laat Fernanda Lira haar ranzige vocalen snijden door de songs heen en de maatschappij kritische teksten zijn hoorbaar tot buiten de “Swamp”. Desondanks het podium enkel bezet word door de drie dames kunnen we niet van een leegte spreken. Thrash van het hogere niveau dat met veel bezieling de aanwezigen (een zo goeds als volle tent) opzweept en de nekjes los maakt, soleerwerk is niet de sterkste kant van Prika Amaral maar de kracht en snelheid van de songs vragen hier ook weinig om waardoor dit netjes omzeild kan worden.

Wayward Sons: “Prison stage”

Frontman Toby Jepson en zijn trawanten brengen goed doordachte en strak afgeleverde rocksongs die gemakkelijk mee zingbaar zijn, maar ik kan mij niet van de gedachte ontdoen dat dit net iets te kunstmatig gemaakt is en wat slagkracht ontbreekt.

*foto’s: Crobot / Nervosa / Wayward Sons*

Alkerdeel: “La Morgue”

De nieuwste tent op het Alcatraz festival heeft de naam ‘La Morgue’ meegekregen en elke band krijgt hier toepasselijk exact 66 minuten om hun ding te doen en de tent mee te krijgen in hun verhaal. Alkerdeel vullen hun 66 minuten met 6 songs 😉 die een sludge gevoel meeslepen ondersteund door de schreeuwende stem van “Pede”, maar alsook een bezwerende aantrekkingskracht uitoefenen door middel van de herhaling van bepaalde stukken. De set werd afgesloten met ‘Du Levande’, een nummer dat ze, volgens de heren zelf, al een tijd lang niet meer gespeeld hebben maar dat is er niet aan te merken.

Crystal Lake: “Swamp stage”

Het uit Japan afkomstige Crystal Lake bracht begin dit jaar een nieuwe plaat uit ‘Helix’ genaamd en komt hier ook even de “Swamp” platwalsen met de stevig beukende metal / hardcore sloophamer en de diep gruntende agressieve vocalen staat het moerasgebied al gauw op stelten, de live reputatie dat de band opgebouwd heeft blijkt geen gebakken lucht te zijn en dat werd hier wat kracht bijgezet, als mooie afsluiter krijgen we nog het nummer ‘Apollo’ te horen.

Helstar: “Prison stage”

De band Helstar heeft al een lange weg afgelegd en al heel wat watertjes doorzwommen. Helstar heeft al een groot aantal releases gedaan waarvan de kwaliteit wel eens wat verschillen kon vertonen en in geen geval een constante was maar de heren zijn nog altijd bezig en lijken te genieten van het gebeuren. In 2016 bewezen ze met ‘Vampiro’ dat ze nog steeds op de metalkaart staan en desondanks ze vaak net niet de naam en faam kregen die ze uiteindelijk wel verdienden straalt het speelplezier er vanaf. James Rivera is goed bij stem en doet zijn uiterste best om iedereen op de been te krijgen. Een fijn heavy metal optreden maar het mistte net dat tikkeltje extra waardoor ze helaas niet iedereen warm konden maken.

*foto’s: Alkerdeel / Crystal Lake / Helstar*

Demolition Hammer: “Swamp stage”

Demolition Hammer maakte heel wat furore eind jaren tachtig en verdween dan van de scene in 1995, in 2016 werd er opnieuw leven in de band geblazen en sindsdien gaat de Demolition Hammer onverwoestbaar verder met het slopen van podia op diverse plaatsen. De opkomst in de “Swamp” is dan ook groot wat betekent dat ze nog steeds op een grote aanhang kunnen rekenen om samen met hen plezier te beleven en de vibe van het stevig agressieve death thrash wat mij plots wat aan Kreator doet denken op te snuiven. Het voorbeeld van de band lijkt duidelijk: headbangen en crowdsurfen zijn een must terwijl “The Swamp” op zijn vestingen davert. De bandnaam werd eer aangedaan en tevreden zoals Demolition Hammer het podium verlaat verlaat het publiek de tent.

Vltimas: “Swamp stage”

Het samenstellen van een “supergroep” maakt mij altijd wat twijfelachtig en sceptisch: ik probeer dan ook zonder vooroordelen Vltimas te gaan bekijken. In dit geval zijn de supermannen David Vincent (ex Morbid Angel), Rune Ericson (ex Mayhem, Aura Noir) en Flo Mounier (Cryptopsy).Hier blijkt alles wel een match te zijn waarbij de kwaliteit van de nummers (daar er nog maar één plaat uitgebracht werd komen die uit ‘Something Wicked Marches In’) voorop staat. Er staat een pak ervaring op het podium en dat gecombineerd met het charisma en het enorm indrukwekkend stemgeluid van David maakt dit een fijne old school death metal beleving.

*foto’s: Demolition Hammer / An Evening With Knives / Firewind / Vltimas*

Maudlin: “La Morgue”

Met het Oostendse Maudlin duiken we meer in de melancholisch psychedelische sferen: uitgesponnen rustig opbouwende fragmenten met soms een duistere ondertoon om dan uiteindelijk uit te barsten in een meeslepend beukende riff waar de agressie er vanaf druipt. Een concept dat mij aanspreekt maar persoonlijk waren de hoogtepunten toch de passages die rustig waren, de explosieve uitbarstingen hadden naar mijn mening net iets te weinig slagkracht om volledig tot zijn recht te komen.

Napalm Death: “Swamp stage”

Napalm Death hoeft geen aankondiging want deze band word wel eens als “the grindfathers” omschreven en dat kan ik alleen maar bevestigen, tijdens de volledige show is er geen speld tussen te krijgen en de pioniers van de grindcore blijven het schroeiende tempo maar aanhouden. “Barney” zit nog vol met agressie die als een vonk over slaat om de moshpit in vuur en vlam te zetten.

*foto’s: Maudlin / Thy Art Is Murder / Napalm Death*

Queensrÿche: “Prison stage”

Er was een tijd dat Queensrÿche zonder Geoff Tate onoverkomelijk leek maar die stelling vloog al gauw de deur uit toen Todd La Torre (Crimson Glory) op de proppen kwam (al lijken de meningen hieromtrent nog wat te verschillen). Ondertussen zijn de gerechtelijke plooien gladgestreken en blijft Queensrÿche in een rechte lijn aan de weg timmeren en kwaliteitsproducten afleveren. Live zitten alle songs lekker strak en alle details komen volledig tot hun recht (desondanks er toch een hevige wind over de wei waait), de vocale prestaties zijn er dan ook om “u” tegen te zeggen. Het progressieve karakter verweven met catchy passages lijken voor velen toegankelijker geworden waardoor de massa voor het podium exponentieel toegenomen is.

*foto’s: Queensrÿche / Wolvennest / Sodom*

Uriah Heep: “Prison stage”

Nog aan het nagenieten van de show van Queensrÿche en de volgende klepper baant zich al zijn weg naar de “Prison Stage”. Weldra mag de band vijftig kaarsjes uitblazen (wat ze graag ook volgend jaar hier komen doen …) maar aan gebrek van speelvreugde mogen we in geen geval spreken. De klassieke hits zoals ‘Lady In Black’, ‘Gypsy’ en ‘Easy Living’ zetten de wei aan het meezingen en dansen.

*foto’s: Uriah Heep / Cowboys And Aliens / Vio-Lence*

Saxon: “Prison stage”

Headliner voor de “Prison Stage” vandaag is het “all mighty” Saxon die het veertig jarig bestaan van hun allereerste album extra in de verf zetten, de adelaar die over podium zweeft is dan ook een mooie visuele meerwaarde. Aan songs hebben de heren ook geen tekort en kunnen hun set vullen met een hoop klassiekers zoals ‘Motorcycle Man’, ‘Strong Arm Of The Law’, ‘Wheels Of Steel’, het epische ‘The Eagle Has Landed’ enzovoort … om dan uiteindelijk te eindigen met ‘Princess Of The Night’. Het blijft mij steeds verbazen hoe goed bij stem Biff steeds is en blijft. Laat ons hopen dat we nog een lange tijd kunnen genieten van deze pioniers van de NWOBHM!

Opeth: “Swamp stage”

Om “the swamp” af te sluiten mocht niemand minder dan Opeth aantreden, een band die ongetwijfeld de meeste diversiteit ten berde brengt. Een verhaal waarin je vanaf de eerste noot tot de laatste helemaal ingezogen word, de ingetogen passages zorgen voor de ultieme sfeer en de zware stukken doen wat ze moeten doen, muzikaal is er niks op aan te merken en zit elk nootje op het juiste moment op de juiste plaats. Daar dit allemaal muzikanten van de hoogste plank zijn verbaast mij dit dan ook niet. De humor van frontman Mikael Åkerfeldt is ondertussen ook al legendarisch te noemen en ook vandaag stelt hij niet teleur door even de draak te steken met Saxon… Voor mij het toppunt van de dag en aldus een topband om dag één af te sluiten.

*foto’s: Saxon / Opeth*

Met dank aan Alcatraz Hard Rock & Metal Festival.

Tekst: David Vandewalle.

Foto’s: Andy Maelstaf.