***Noot van de hoofdredacteur: Wij, van MUSIKA, hadden de eer en het genoegen om vier medewerkers te kunnen sturen naar Alcatraz Metal Fest, waarvoor onze oprechte dank aan de organisatie. Het viertal kreeg geen specifieke instructies op gebied van de manier om een boeiend en mooi overzicht te maken van het festival. Dat niet all bands besproken en / of gefotografeerd kunnen worden, begrijpen jullie dan ook wel. MUSIKA doet, zoals steeds, zijn uiterste best om een zo compleet mogelijk overzicht te bieden, helaas is dit op festivals met meerdere podia niet altijd mogelijk.***

Alcatraz – 09/08/2019 – festivalterrein Bad Godesberglaan, Kortrijk.

Ondertussen is het stilaan een gewoonte geworden om ergens midden augustus afspraak te maken in een Kortijkse weide voor Alcatraz. De twaalfde editie kondigde zich aan als een stijlbreuk met het verleden. Het is duidelijk dat het festival duurzaam wil groeien. Er werd immers voor een aantal jaren extra bijgetekend met het Kortrijkse stadsbestuur. De editie van 2018 had de verwachtingen niet helemaal ingelost en daarom zocht de organisatie naar een betere formule zonder geweld te plegen aan die elementen die wel hun waarde reeds bewezen hebben. Het is ondertussen een metaalhard cliché geworden dat Alcatraz inzet op de beleving, die je trouwens all-inclusive mag beschouwen. Iedereen is klant bij Alcatraz: de bezoekers, de pers, de artiesten en de werknemers. De klanttevredenheid is optimaal bij Alcatraz en dat doet natuurlijk zijn werk. Jaar na jaar maken steeds meer metal-liefhebbers een plaatsje vrij op hun kalender. De medewerkers zijn vol lof over de organisatie en keren jaar na jaar terug. En ook de artiesten doen de nodige P.R. voor het festival: de meesten keren graag terug en ondertussen bevelen ze Alcatraz aan bij andere artiesten. Het is uiteraard belangrijk om een mooie vitrine te hebben, maar wat er aangeboden wordt daarin is uiteraard nog veel belangrijker. M.a.w de line-up is wat een festival maakt of kraakt. Het meest courante idee hierover is nog steeds dat de headliners zorgen voor de toeloop. De vraag die zich stelt is of bezoekers nog tevreden zijn met het klassieke model van één of twee headliners per dag per podium. Alcatraz gooide het over een andere boeg en ging voor een programmatie in de breedte, aangevuld met een duidelijke profilering van de headliners. Er werd een tent toegevoegd (“La Morgue”) met een extra line-up voor opkomend talent, voornamelijk uit eigen land. Ondertussen werd er ook volop ingezet op de gekozen headliners: door ze wat extra in de verf te zetten. Of het opzet slaagde leest u hier verder.

Op vrijdag opende de mainstage, de “Prison”-stage, met het Amerikaanse Crobot. Crobot mocht het eerder schaars aanwezige publiek proberen te verrassen met hun “dirty groove rock”. Het was ook het uitgelezen moment om toekomstig album ‘Motherbrain’ aan het Europese publiek voor te stellen. Dit pakte eigenlijk allemaal minder overtuigend uit dan gehoopt. De passage op Alcatraz was eer aan de kleurloze kant. Niet dat Frontman Brandon Yeagley en co hun beste beentje niet voorzetten, maar de magie van dit type sound lijkt momenteel een beetje uitgewerkt te zijn. Ik vrees dat Crobot een pocket-Wolfmother is en zal blijven. Ook het zeer vroege uur deed er geen goed aan.

*foto’s: Crobot *

Veel beter verging het Nervosa op de “Swamp”-stage. Dat oneindig veel toeren én een combinatie van goede nummers en een vriendelijke benadering van de fan werken bewijst Nervosa. De tent zat al goed vol toen de band van start ging. Veel aanwezigen hadden de band vermoedelijk al eerder gezien en ontmoet, want het weerzien was erg warm en hartelijk. Nervosa gaf er een lap op vanaf de eerste noten. Veel aansporing had het publiek niet nodig om uit de bol te gaan en een moshpitje aan te vangen. Semi-klassiekers ‘Masked Betrayer’ en ‘Into Moshpit’ genoten het meest bijval, maar nieuwe nummers zoals ‘Never Forget, Never Repeat’ en ‘Raise Your Fist’ hebben ondertussen hun plaats veroverd naast gevestigde waarden zoals ‘Death’ en ‘Hostages’. Nervosa bewees al vroeg op de dag dat een genre als thrash-metal nog steeds voldoende bijval kent tenminste als je dat ietsje extra brengt. In het geval van Nervosa is dit het oestrogeen-gehalte van de band vermengd met een stevige scheut death metal. Ook de lange rij voor de signing-sessie bewezen de groeiende populariteit van de band.

*foto’s: Wayward Sons*

Wayword Sons en Crystal Lake liet ik aan mij voorbijgaan. De reden is eenvoudig. Alcatraz is ook immer een blij wederzien tussen metalheads. Alcatraz heeft een trouw publiek dat jaar na jaar terugkomt en op die manier kent ons ons, een beetje zoals op een camping. Nee geen camping kitsch of quatsch, maar camping metal. De camping op Alcatraz is daar eigenlijk het beste bewijs van. Metalheads zijn sociale mensen en immer bereid hun vriendenkring nog wat te vergroten. En dat daarbij een pintje obligaat is, nemen we er graag bij.

Maar metal draait in tegenstelling tot vele andere genres nog steeds om de muziek en dus werd het stilaan tijd om de staaldraad weer op te pakken middels Helstar die als derde band het hoofdpodium op mochten. Helstar is een gevestigde waarde in de power / speed metal wereld, maar vrijdag konden ze me alvast niet helemaal bekoren. Ik miste een beetje passie vanwege deze nochtans leuke en interessante band.

*foto’s: Helstar*

Geen nood dan maar even de Demolition Hammer bovenhalen. Maar hier wederom hetzelfde gevoel. Goed maar niet overtuigend genoeg. Demolition Hammer is sinds 2016 terug actief met hun thrash / groove metal, maar ondanks een geslaagd oeuvre krijg ik het niet koud of warm van deze band. Persoonlijk ben ik van mening dat bands zoals Helstar en Demolition Hammer beter tot hun recht komen op een festival zoals Blast from the Past of Keep It True. Anders gesteld de “Major League” is misschien net te hoog gegrepen voor deze veteranen, die nochtans recht van bestaan hebben en respect verdienen.

Het aantreden van Firewind op de “Prison”-stage was een kwaliteitsinjectie die niet ongezien voorbij ging. Gus G, Henning Basse en Bob Katsionis zijn serieuze kleppers die weten hoe je een goede show moet brengen. Het mag dan misschien wel al even stiller zijn rond de band sedert het uitbrengen van hun achtste album, ‘Immortals’, in 2017, de passage van de band op Alcatraz was er één waar velen naar uitkeken. Er werd natuurlijk materiaal gebracht uit ‘Immortals’ maar evengoed uit oudere albums zoals ‘Premonition’. ‘Maniac’, een cover van Michael Sembello’s hit, genoot heel wat bijval.

*foto’s: Firewind*

In de grote “Swamp” tent was het de beurt aan Vltimas, de nieuwe band rond David Vincent (ex-Morbid Angel), Flo Mounier (Cryptopsy) en Rune “Blasphemer” Eriksen (Aura Noir, ex-Mayhem) hadden de zware taak om debuutalbum ‘Something Wicked Marches In’ te vertalen naar een opwindende showcase. Je mag dit vooral letterlijk nemen, want met uitzondering van een cover van ‘Black Sabbath’, wordt eigenlijk het ganse album gespeeld. Het is een beetje raden wat de toekomst brengt voor dit project, maar momenteel mag je stellen dat Vltimas reden van bestaan heeft en dus geen hobbyclubje is. Het publiek deelde blijkbaar ook mijn mening afgaande op hun reactie.

Terug naar de “Prison”stage waar Thy Art Is Murder zijn nieuw album ‘Human Target’ mocht presenteren. Ik vermoed dat sommige bezoekers, die zich enkel rondom het hoofdpodium begeven de ganse dag, geloof me dat er zo velen zijn, raar zullen opgekeken hebben van dit Australisch collectief dat zich specialiseert in deathcore, niet meteen een genre waar de traditionele hard rock fan wild van loopt. Wellicht was de “Swamp”-stage een betere habitat geweest voor een Thy Art Is Murder set. Niet dat de band afging op het grote podium, alleen denk ik dat het belangrijk is om alle podia een bepaalde identiteit mee te geven, wat ook duidelijker is voor de bezoeker. Persoonlijk ben ik voorstander van variatie, alleen hoef je ze niet door je strot geramd te krijgen. Dus als het kan heren van Alcatraz, misschien nog wat meer scheiding der genres zodat de zeg maar oudere liefhebber van metal niet plots zijn oordoppen in allerijl moet bovenhalen of zijn hoorapparaat hoort bij te stellen. Of dit mogelijk is, laat ik aan de organisatie over, want een line-up ineensteken is makkelijker gezegd dan gedaan. In elk geval is Thy Art Is Murder een band die stevig in zijn schoenen staat en dus met overtuiging op en podium staat. Hou ze in het oog, want ze zullen nog veel mainstages naar hun hand zetten.

*foto’s: Thy Art Is Murder*

Een band die zeker eens in de tent moest staan was Napalm Death. Dit jaar was het dan zover. De godfathers van de grindcore zijn nog verre van uitgeblust en bewijzen dit show na show. Het is nauwelijks te geloven dat deze vijftigers nog zo’n explosie van energie aan de dag kunnen leggen. Wat zanger Mark Greenway allemaal op een podium uitvreet tart elke verbeelding en hoe Shane, Mitch en Danny het volhouden om zo snel te spelen is me een raadsel. Napalm Death, je houd ervan of je vindt er helemaal niets aan vermoed ik.

Vervolgens was het weer zover. Tot en met vorig jaar diende men geen keuzes te maken op Alcatraz. Je kon gewoon van het ene podium naar het andere zonder iets te moeten missen. Vanaf deze editie was er een overlap mogelijk tussen “La Morgue” en de “Prison”-stage. An Evening With Knives, Maudlin en Alkerdeel had ik al aan me laten voorbijgaan in “La Morgue”, Wolvennest daarentegen wou ik absoluut meepikken. Onze hoofdstad herbergt een aantal muzikale pareltjes en Alcatraz was zo wijs genoeg om er enkele van op te nemen in de line-up. De eerste hiervan was dus Wolvennest. Shazzula en co brengen donkere post-rock en opereerden eerder een beetje onder de radar. Daar lijkt nu verandering in te komen. Recentelijk kregen ze een plaatsje op de Lokerse Feesten. Op Alcatraz was “La Morgue” overvol. Wolvennest bevestigde al het goeds dat platenlabel Van Records in de band zag. Wat mij betreft voor onmiddellijke herhaling vatbaar.

*foto’s: Queensrÿche*

Sodom was ook toe aan een eerste passage op Alcatraz. Ondanks de jarenlange ervaring en de kwaliteit van de songs bleek het toch maar een gewone set te worden. De Duitse thrash metal legende maakte haar status niet helemaal waar. Van Sodom verwacht je op zijn minst een gedenkwaardig optreden. Misschien, als de geruchten waar zijn, wordt de tournee met de andere Duitse thrash metal legendes Kreator / Destruction / Tankard een gedenkwaardiger verhaal. To be continued.

Een band die nooit, maar dan ook nooit ontgoocheld is Cowboys & Aliens. Cowboys & Aliens zijn gewoon cultureel erfgoed. Na meer dan 20 jaar is de band meer dan ooit uitgegroeid tot een vaste waarde in België en in stoner, en dat is voor een belangrijk gedeelte gebaseerd op steengoede optredens. Dat plaatsje in “La Morque” was dan ook niets meer dan een bekroning op al het harde werken. Dat deze reporter daarvoor het optreden van Uriah Heep ondergeschikt achtte zegt meer dan genoeg denk ik. We mogen best trots zijn dat ons landje kwaliteit kan afleveren zoals Cowboys & Aliens. Ons erfgoed is vanaf heden frieten, chocolade, wafels, bier en stonerrock.

*foto’s: Uriah Heep*

Vio-Lence was een band die zich aankondigde als niet te missen. De terugkeer van Phil Demmel met Vio-Lence in combinatie met het allereerste Europese Vio-Lence optreden op specifiek Alcatraz stond op voorhand geboekstaafd als exceptioneel én historisch. De realiteit was dat we een leuke set kregen, maar niets meer of minder. Voor de die hard Vio-Lence fan zal de belevenis ongetwijfeld anders geweest zijn, maar objectief bekeken was Vio-Lence van een gelijkaardig niveau als Sodom of Demolition Hammer. Zoals eerder vermeld is thrash verre van dood, maar wil je als thrash band indruk maken dan moet je met iets extra komen vandaag en spijtig genoeg is ‘historisch’ geen afdoend argument.

Saxon als headliner is een keuze die de grote festivals niet zouden maken, maar Alcatraz legde bewust de lat wat lager en dat hoefde op zich geen probleem te zijn. Eerlijk gezegd liever een ‘vitale’ subtopper dan een uitgebluste (en veel te dure) topper. Recentelijk waren er al voorbeelden genoeg van bands die beter vroeger gestopt waren op een hoogtepunt. Saxon daarentegen is een machine waar er al een klein beetje sleet op zit, maar nog perfect draait. Bovendien heeft de band voldoende materiaal in huis om een spannend anderhalf uur rond te maken. De lichtshow was af, het geluid was top en Biff Byford was goed bij stem. Uiteraard geen verrassingen, alleen maar klassiekers die je uit volle borst kan meebrullen. Saxon is nog steeds een certitude en Alcatraz maakte de juiste keuze de band als headliner vooruit te schuiven.

*foto’s: Saxon*

Afsluiten in de “Swamp” werd overgelaten aan Opeth. De Zweedse progressive metal band mocht ook voor de eerste keer aantreden op Alcatraz en velen hadden hier naar uitgekeken. De tent stond lekker vol toen de band opende met ‘Sorceress’. Opeth is live een iets heavier band dan op plaat. Uiteraard was het late uur niet in het voordeel van de band: bij vele toeschouwers zal de vermoeidheid toe geslaan hebben. Zeventig minuten was dan ook voldoende om een mooi beeld van deze avontuurlijke band neer te zetten. Voor de die hards had het ongetwijfeld wat langer mogen duren. In elk geval werd de eerste avond in schoonheid afgesloten.

Met dank aan Alcatraz Hard Rock & Metal Festival.

Tekst: Frederik Blieck.

Foto’s: Erwin Poppe.