Pluto Fest @ zaal Amb8, Oosterzele.

Binnen het aanbod van indoor festivals in kun je soms door de bomen het bos niet meer zien. Sommige organisatoren hebben ondertussen zelfs al de handdoek in de ring gegooid. Een van die festivals die al jaren lang stand houdt is Pluto Fest in Oosterzele. Een zeer gezellig festival op een zeer mooie locatie in Oosterzele en altijd met een ijzersterke affiche. De zaal was aardig vol gelopen voor een deel Nederlandse en deels Belgische bands. Het viel ons op dat vooral bij de Belgische bands de zaal het meest gevuld geraakte. En toch konden ook de Nederlanders ons best bekoren.

*Foto’s: Cult Of Scarecrow*

Er stond al opvallend veel volk voor Cult Of Scarecrow die eind september nog uitpakten met een nieuwe plaat ‘In Nomine Filiorum’ een gevarieerde plaat, waar de band zowel zijn heavy metal als zijn doom kantje laat zien en horen. De bijzonder episch aanvoelende aankleding, die op deze plaat opvallend naar boven komt, spreiden ze ook live tentoon op Pluto Fest. Vanaf de eerste noot hoor je bovendien een goed geoliede machine bezig, waarbinnen iedereen diezelfde kant uitkijkt. Dat epische wordt trouwens over de hele lijn gecombineerd met een melodieus kantje dat ons even goed kan bekoren. We houden ook van die keyboard inbreng, en hoe de stem van Filip een nog meer voorname plaats inneemt binnen dat geheel. Gerugsteund door muzikanten waar het enthousiasme alle kanten uitspat en met een frontman die als een hogepriester zijn publiek voortdurend bezweert hangt er dan ook voortdurend magie in de lucht. Besluit: Cult Of Scarecrow treedt zowel op plaat als live meer dan ooit buiten de comfortzone van het pure heavy metal, en dat siert hen en maakt hen een bijzondere parel om te blijven koesteren.

*Foto’s: Poseydon*

Poseydon heeft ondertussen heel wat woelige waters doorzwommen. Maar nu gaat het de band wel voor de wind. Poseydon won de Belgische Wacken Battle en mocht deze naar Wacken Open Air, in Duitsland. Over een mijlpaal gesproken, want de band timmert toch al sinds medio 1992 aan de weg. Opvallend is hoe de riffkoningen steeds opnieuw verbluffende solo’s uit hun instrument toveren, die bij elke liefhebber van het betere gitaarwerk de haartjes op de armen deed recht komen. Ook Poseydon beschikt over een frontman die niet alleen over een loepheldere stem beschikt, maar zich eveneens profileert tot een klasse entertainer pure sang. Zonder meer is het vooral die enorme speelsheid, en tonnen enthousiasme op dat podium wat aanstekelijk inwerkt op het publiek die gretig uit de handen van de band eet. We kunnen dan ook besluiten dat Poseydon staat anno 2024 stevig als een huis! Dat zetten ze op sublieme wijze in de verf op Pluto Fest. En daar zijn we als fan van het eerste uur heel blij om.

*Foto’s: Promise Down*

Promise Down zoekt de eerder donkere kantjes van heavy metal op. Ook die typische “into-your-face” metal die een band als Motorhead tentoon spreidt komt boven drijven. Ze stralen op het podium in elk geval diezelfde intensiteit, energie en loudness uit. Promise Down raast als een losgeslagen trein over de hoofden heen, deelt mokerslagen en vuurballen uit die in je gezicht ontploffen tot niemand meer echt stil staat. Het nogal apathische publiek helemaal los laten gaan lukt moeilijk, maar de pletwals Promise Down zorgt in elk geval ervoor dat we totaal verweesd achterblijven. In dat vrij donker hoekje van de zaal. Missie geslaagd.

*Foto’s: Sad Iron*

En toen liep de zaal opvallend leeg… en toch hadden de afwezigen ongelijk. Want Sad Iron is een speed metal band uit Nederland die is opgericht in 1979. De band heeft in meerdere nationale en internationale zalen gestaan en ondertussen meer dan zijn stempel gedrukt op de scene. De bewegelijke frontman zoekt de grenzen op, om het beetje publiek aanwezig toch wat aan het dansen te krijgen en slaagt daar zelfs deels in. Er hoort zelfs een verkleedpartij bij, als hij in een wit gewaad als een priester het podium bestijgt. Sad Iron houdt echter vooral van snelheid, het toerental wordt opgetrokken tot de grens van overdreven snelheid wordt bereikt. In andere omstandigheden had dit wellicht gezorgd voor menig cirle en andere pits tot ver naar achter, deze keer genoot het publiek door hevig mee te headbangen. De uppercuts die Sad Iron over de hele lijn uitdeelt, doen de voeten onder de grond in elk geval lichtjes daveren. Dat ze hun set spelen alsof ze staan te spelen voor een laaiend enthousiaste menigte, dat siert hen ook. Een lekkere speed metal concertje, zonder opkijken gebracht, zoals het gewoon hoort te zijn. Dat schotelde Sad Iron ons voor, waardoor ze zich zowaar ontpopten tot de ontdekking van het festival, wat ons persoonlijk betreft althans.

*Foto’s: Burning*

De Nederlandse formatie Burning zoekt de lijnen op die bands als Black Sabbath ooit hebben uitgetekend. Doom elementen combineren met pure heavy metal. Het onderbuik gevoel, waardoor wij zo houden en hielden van een band als Black Sabbath, wordt over de hele set lang zeker aangesproken maar de intensiviteit ontbreekt een beetje. Helaas blijft alles wat op diezelfde lijn voort kabbelen, waardoor de aandacht naarmate de set vorderde ook wat verslapt. Burning heeft het met hun staat van dienst zeker in zich om boven dat maaiveld binnen de scene uit te zien, hun naar Black Sabbath refererende heavy metal / doom raakt zeker een snaar. Maar door op diezelfde lijn te blijven hangen, klinkt het na een tijdje net niet spannend genoeg om ons over de hele lijn te blijven bekoren. We bleven dan ook lichtjes op onze honger zitten, om het zo te zeggen.

*Foto’s: Dyscordia*

De zaal stond plots heel goed gevuld voor publiekslieveling Dyscordia. Opgericht in 2010 heeft Dyscordia in België en omstreken ondertussen geen introductie meer nodig heeft. Hun progressieve insteek op de metal zet hen sinds het debuut ‘Twin Symbiosis’ ( 2013) op ons land en daarbuiten. Inmiddels is de groep aan zijn vierde album toe: ‘The Road To Oblivion.’ Waar ze begane wegen verder blijven opzoeken. De band kende ondertussen ook enkele personeel wissels, maar staat nog steeds stevig als een appartementsblok. De ronduit sublieme muzikanten binnen de band, brengen solo’s voort die aan je ribben kleven. Jens Novotni, die onlangs de ‘onvervangbare’ Stefan Segers, verving bij Dyscordia kweet zich met brio van zijn taak, en blijkt de perfect match om zo een essentieel lid voor een band als Dyscordia te vervangen, en dat is zeker niet simpel gezien de onuitwisbare indruk die Stefan al die jaren heeft gemaakt. Dyscordia heeft het verdwijnen van enkele belangrijke pionnen dus zeer goed verteerd, en knalt als gewoonlijk alle mogelijk twijfels naar de vergetelheid toe. Al vanaf het prachtige ‘Passenger’ en ‘Bail Me Out’ leggen ze de lat heel hoog. ‘Endgame’ en ‘Oblivion’ zijn songs die blijven hangen. Bovendien weten ze ons meermaals te verrassen, door soms eens buiten de comfortzone te treden, zoals bij ‘Infinite Fantasy’, en daar houden we wel van. Net door dat epische geluid op zodanig diverse wijze te brengen trekken ze ons over de streep. En dan hadden we het nog niet over de immer sympathieke frontman, die met zijn beklijvende stem de harten van de heavy metal liefhebber pure sang naar goede gewoonte sneller doet slaan. Dyscordia is al meer dan tien jaar één van de betere acts die ons landje rijk is en kan zich moeiteloos meten met de allergrootste op aarde. Maar vooral blijven ze ook anno 2024 nog stevig op de troon zitten, zoveel is duidelijk.

*Foto’s: Picture*

Picture is een Nederlandse hard rock band ontstaan in 1979. Ze waren vooral populair in Nederland, Duitsland en Italië vanwege hun energieke live optredens. Tot op heden hebben ze nog steeds een schare fans in Zuid-Amerika, Mexico en Japan. Ze stonden in het voorprogramma van de grotere namen binnen de scene zoals AC/DC en andere groten op aarde. Ondertussen heeft Picture heel wat line up wissels doorstaan. In 2007 was er zelfs een reünie met de originele bezetting op het podium. Maar ook dat bleef niet duren. De band bracht zelfs nog nieuwe platen uit zoals in 2019 ‘Wings’. Het bewijst des te meer dat deze Nederlandse grootmeesters na al die jaren nog stevig in het zadel zit, en niet doet aan routineklusjes afleveren. Of dat live ook het geval was vroegen we ons af? Klassiekers als No ‘No No, Night ‘ en ‘Heavy Metal Ears’ (allemaal van het tweede Picture album ‘Heavy Metal Ears’ uit 1981) worden luid mee geschreeuwd, terwijl ook ‘Lady Lightning’, ‘You’re All Alone’, ‘The Hangman’ en ‘Diamond Dreamer’ (van het derde album ‘Diamond Dreamer’ uit 1982) op een warm onthaal mogen rekenen. Uiteraard mag ook ‘Bombers’ van het titelloze debuut (1980) – en de allereerste single van de band – niet ontbreken. Ook de nieuwere songs als ‘Blow Away’ van die voornoemde plaat ‘Wings’ gingen erin als zoete broodjes. Er stond niet meer zoveel publiek in de zaal na de doortocht van publiekstrekker Dyscordia maar Picture laat dit niet aan zijn hart komen en blijft gewoon dat gaspedaal stevig indrukken. De verschroeiende riffs, verbluffende drum salvo’s en een bijzonder tot de verbeelding sprekende vocale inbreng zijn een streling voor het oor van de liefhebber van old school hard rock. We kunnen dan ook besluiten: Picture straalt anno 2024 nog steeds veel enthousiasme uit op dat podium, en gaat even energiek tekeer als jonge wolven in het vak. Dat siert hen! Het gedroomde slot scenario van een perfecte heavy metal dag en avond. Zonder meer.

Met dank aan Kristof, Peggy en de het complete Pluto Fest-team.

Tekst: Erik van Damme.

Foto’s: Erwin Poppe.