Hell’s Balls @ Xpo, Kortrijk.

“Alcatraz Metal Fest”-indoor? Zo zou je het sinds 2023 opgestarte indoor gebeuren Hell’s Balls Belgium wel kunnen vernoemen. Na een succesvolle eerste editie in Xpo te Kortrijk, ging op 9 en 10 november de tweede editie van dit evenement aldaar door. Met op de eerste dag een mix van doom, black en death metal gerelateerde bands en de tweede dag eerder hardcore / thrash tot zelfs stoner bands stond er voldoende interessants op het podium om elke metal liefhebber van uit alle windstreken een daverende tweedaagse te bezorgen.

*Foto’s: The Monolith Deadcult*

We starten de eerste festival dag met een film voorstelling. The Monolith Deadcult timmert al circa twintig jaar aan de weg maar gaat daarom niet over tot een routineklus afwerken en bracht dit jaar een knappe plaat ‘The Demon Who Makes Thropies of Men’ uit.. Ze staan, ondanks dat obscure kantje aan hun muziek, eveneens speels met elkaar te soleren op het podium waardoor het humoristische kantje ook naar boven komt drijven. En ze op hun beurt het publiek moeiteloos uit hun hand toen eten. De band verstaat die unieke kunst om fantasie prikkelende riffs uit hun gitaren te jagen, waarbij allerlei horror beelden tevoorschijn komen. Ze hebben daar zelfs geen beelden op een scherm voor nodig. Puur vocaal wordt er wel wat peper en zout aan toegevoegd, om het angstaanjagende binnen hun muziek wat aan te scherpen. Maar het is dus vooral een instrumentale mokerslag “into-the-face” die ons van de sokken blaast.

*Foto’s: Dead Head*

Meteen is de toon gezet, want het zou zo een dagje worden waarbij we voortdurend donkere paden gingen opzoeken. Het eveneens uit Nederland afkomstige Dead Head draait die volumeknop volledig open. In een wervelwind aan thrash gerelateerde uppercuts, doen ze de grond onder onze voeten voor het eerst echt daveren. Ze spelen voortdurend een vervaarlijk spelletje met het publiek, waardoor menig moshpit zou moeten ontstaan. Maar buiten hevig headbangen en met de vuist in de lucht teksten meebrullen blijft het publiek redelijk kalm erbij. Niet dat er niet wordt genoten, want Dead Head trok, ondanks dat alles wat dezelfde lijn bleef uitgaan, iedereen moeiteloos over de streep.

*Foto’s: Wolfheart*

De Finse formatie Wolfheart geeft ons een lesje in Scandinavische melodic black metal / melodic death metal waardoor we voor het eerst onze demonen strak in de ogen kunnen kijken. De bindteksten spreken eveneens boekdelen, en raken snaren bij de aanwezigen. – Wat dacht je van: “This is how I like my mornings: with black coffee, as black as my heart, and all of you in front us enjoying our sound.” – Maar vooral is Wolfheart een band die op bijzonder occulte wijze je meetroont naar de Winterse vlaktes van Finland of omstreken. Je voelt de rillingen tot op het bot als de riffs doorheen je vege lijf klieven, en die stem uit de duisternis van Tuomas Saukkonen je ziel verbrijzelt. Wolfheart brengt niet alleen de Noorse Goden tot leven Bovendien slagen ze erin zowel de schoonheid als het angstaanjagende van datzelfde Fins Winterlandschap uit te beelden in woorden en muzikale omlijsting, zoals weinigen dat hen hebben voorgedaan. En dat maakte deze band een bijzondere parel om te koesteren.

*Foto’s: Hellripper*

Een portie pure blackened speed metal met dus eveneens een donker kantje daaraan verbonden dan maar? Dan moet je bij Hellripper zijn. Met zijn recente ‘Warlocks & Grim Withered Hags’ gooit de Schotse eenmansband rond James McBain hoge ogen. Live laat hij zich goed omringen, maar James trekt zowel instrumentaal als vocaal toch de meeste aandacht naar zich toe. Scherp als een scheermes snijdt Hellripper door de massa heen De man is bovendien een klasse entertainer en port zijn publiek dan ook voortdurend aan. Het zorgt uiteindelijk dan ook voor een voorzichtige moshpit. Net dat combineren van haarscherpe thrash met een black metal kantje, zorgt ervoor dat iedereen, inclusief wijzelf, dan ook moeiteloos over de streep wordt getrokken.

*Foto’s: Vltimas*

De Amerikaanse band Vlitmas zoekt ook al de occulte en obscure paden van duisternis op. Met een gitarist die in Mayhem en Aura Noir heeft gespeeld, een drummer uit Cryptopsy en zanger David Vincent uit Morbid Angel krijgen we een supergroep binnen het zogenaamde blackened death metal genre voorgeschoteld. Vooral de opvallende verschijning van zanger David Vincent, met zwarte cowboy hoed, spreekt tot de verbeelding. Vlitmas brengt echter geen country, maar doet Satan uit zijn as herrijzen. De growls van David Vincent, gecombineerd met cleane vocalen zijn een streling voor het oor. Dat de man ook niet verlegen zit om af en toe een aantal diepe uitspraken te doen, weten we reeds. Zo hhorden we hier het volgende voorbij komen: “Wars To The Left, wars to the right, wars above, wars below. And the leaders learn nothing, while the ones who will be left behind win nothing and are left alone.” De brute riffs wisselen af met eerder intieme, maar daarom niet minder dreigende. Een aanpak die onze donkere ziel wel voed, maar na een half uurtje of zo hadden we het toch wel gehad.

*Foto’s: Moonspell*

Voor het eerst stond de zaal tot helemaal achteraan gevuld. Dit voor de legendarische Portugese band Moonspell die uithalen met een soort ‘best of ‘ set. En daardoor de echte die hard fans een hart onder de riem steken. Met hun aanpak begaan ze de wegen van folklore op zodanig doordachte wijze, dat je als aanhoorder je in die diep bossen waant waar zowel elfen als kobolden wonen. Met het prachtige ‘Opium’ wordt een lijn getrokken, die blijft aanhouden tot het bitter einde. Als klauwen die je strot dichtknijpen, zo voelt deze set aan. En daarbij horen ook kleppers als ‘Night Eternal’, ‘Finisterra’ die tot ver naar achter mee gebruld worden en het onvolprezen ‘Evertyhing Invaded’. De hypnotiserende stem en uitstraling van zanger Fernando Ribeiro spreken daarbij nog het meest tot de verbeelding. Moonspell voegt daar nog een ferme, donkere kers op de taart aan toe met de absolute klassieker ‘Full Moon Madness’ vooraleer de duisternis compleet te doen neerdalen over iedereens hoofd. Een optreden van Moonspell was, en is nog steeds een beleving die je moet ondergaan. En wie gewillig meeging in het verhaal dat de band verteld, bleef dan ook totaal verweesd achter in de donkerste hoek van de kamer. Wie dat niet deed, zal vermoedelijk op zijn honger zijn blijven zitten. Wij scharen ons aan de zijde van de eerste categorie.

*Foto’s: Carpathian Forest*

Carpathian Forest dompelt ons op zijn beurt onder in de meest donkere en grauwe black metal atmosfeer. De uit Noorwegen afkomstige band voegt daar supplementen aan toe uit de Noorse folklore. Al is dat heel subtiel. Maar mits een beetje verbeeldingskracht, zorgen die onaardse riffs en stem er toch voor dat de meest grauwe beelden uit dat Hoge Noorden op je netvlies gebrand staan. De band blijft wellicht een beetje op diezelfde donkere lijn doorborduren, waardoor de aandacht wat verslapt. Maar zorgt wel weer voor voldoende voedsel voor onze donkere ziel.

*Foto’s: Primordial*

Grauwer en ruwer gaat het eraan toe met Primordial die verbluffende mokerslagen uitdelen, en blijven uitdelen. De grimassen van een demonische frontman spreken daarbij weer tot de verbeelding: Hij schreeuwt zijn stem schor, en boort meteen door je broze hart zonder zich ook maar een seconde om je ziel te bekommeren. Het is alsof een grote hoeveelheid bulldozers in een razend tempo over je hoofd heen denderen tijdens een optreden van Primordial, we waren er toch een hel tijd lang niet goed van…

*Foto’s: Dark Tranquillity*

Gelukkig brengt Dark Tranquillity een beetje soelaas. Niet dat we plots over rozenblaadjes in de weide gaan zweven, die donkere walmen blijven zeker hangen. Maar door de eerder melodieuze kant daarvan, zorgt Dark Tranquillity voor een zekere gemoedsrust die we na al die orkaanuitbarstingen toch kunnen gebruiken. De band haalt dan ook werkelijk alles uit de kast om de fans een ultieme melodieuze death metal optreden te bezorgen, waardoor koude rillingen ons en ieders deel zijn. En slaagt met brio in zijn opzet.

*Foto’s: Triptykon*

Afsluiten deden we met de perfecte kers op de donkere taart: Triptykon mengt niet alleen black metal met trage doom elementen maar overgieten dat ook met met een saus die elementen uit death metal en gothic bevat. Dat zorgt ervoor dat alles tergend traag verloopt, waardoor de aandacht zou gaan verslappen. Maar door de bijzonder intense manier waarop de muziek je langzaam de adem ontneemt, geraak je in een soort duistere hypnose waaruit je niet meer kunt en wil ontsnappen. Niet per se voortdurende razendsnelle riffs die de geluidsmuren doen afbreken, en ook niet de al te ingetogen wegen inslaan. Eerder die grijze zone tussen luid en stilte, daar kom je deze Zwitserse klepper tegen. Zo kregen we meteen een enorm stevige afsluiter te horen die ons de duistere nacht instuurde.

Met dank aan Bernard De Riemacker en de complete Hell’s Balls crew.

Tekst: Erik van Damme en Luc Ghyselen.

Foto’s: Luc Ghyselen.