Hell’s Balls @ Xpo, Kortrijk.

Wat een “overvloed aan diversiteiten” betrof, spande de tweede festival dag toch echt de kroon. Vanhardcore naar thrash, over doom naar stoner tot punk: het zat er allemaal in. Het zorgde zelfs voor hier en daar wat gefronste wenkbrauwen, … en tot zelfs vraagtekens bij sommige bands zelf, zo zou later blijken.

*Foto’s: Stab*

We starten deze chaotische dag met één van de betere hardcore bands die ons landje rijk is: Stab. Vanaf de eerste seconde gaat de band tekeer alsof ze voor duizenden fans staan op te treden. Met meerstemmigheid, elkaar aanporren en brutaal uithalen krijgen ze de handen moeiteloos op elkaar. Achteraan het podium stonden twee piepjonge fans mee te dansen, en vooraan de dranghekken ook. Stab bewijst al jaren dat hardcore een familie bijeenkomst is, waar jong en oud op één lijn zitten. Zonder scrupules, zetten ze dat op Hell’s Balls stevig in de verf. Wat een knoert van een opener!

*Foto’s: Murphy’s Law*

Uppercut nummer twee volgt snel met Murphy’s Law. De band rond charismatische frontman Jimmy Drescher timmert sinds 1982 aan de weg. Jimmy is eigenlijk nog het enige overgebleven origineel lid van de band, en trekt ook live de aandacht naar zich toe. Hij staat nog maar even op het podium, springt er direct af en gaat zijn publiek opzoeken om hen niet meer te verlaten. Oplawaaien uitdelende met woorden en spervuur van riffs, maar vooral gespekt met een hoge dosis humor waarbij menig beker bier vloeit, uitgedeeld aan en door de fans, zorgen voor een hardcore / thrash metal gerelateerd feestje waarbij daken eraf vliegen. Er stond nog niet zoveel volk in de zaal, maar elke aanwezige ging hij opzoeken, en iedereen genoot met even veel teugen van deze losgeslagen pletwals die eerder verkwikkend aanvoelde, dan dat het pijn deed.

*Foto’s: Pallbearer*

Een rustpuntje dan maar? Het contrast met de daarop volgende band, Pallbearer uit USA, kan bijna niet groter zijn! Dit gezelschap brengt ons sombere doom gerelateerde klanken en melodieën die wat doen denken aan de betere stoner rock. Althans de warme sound die je in die stijl terugvind, voelde je ook bij Pallbearer over de hoofden waaien. Soms werden teugels wel gevierd, en registers lichtjes open getrokken. Maar het voelde toch vooral aan als een gezellig tripje zittende rond het kampvuur, met een lekker snedige gitaar riff en zangpartijen die soort van rust brengt in dat rusteloze bestaan van voorheen.

*Foto’s: Slomosa*

In verlengende van Pallbearer blijven we bij het Noorse Slomosa nog een beetje hangen in de woestijn: desert rock en stoner rock die ze zelf omschrijven al “thundra rock” want er zijn geen woestijnen in Noorwegen. De band bestaat uit top muzikanten die vooral met aantrekkelijke riffs de aanwezige menig adrenalinestoot bezorgen. Bovendien is er die warme stem van enerzijds gitarist Erik Bye en anderzijds de vrouwelijke inbreng van bassist Marie Moe. Die samen met leadgitarist Benjamin Berdous binnen enkele knappe solo’s bewijzen ware riff koningen en koninginnen te zijn. Hoewel het ook bij Slomosa de redelijk rustigere kant uitgaat, primeert toch eerder het aanstekelijke. Wat op zijn beurt dan ook zorgt voor een potje lekker headbangen tot het einde van hun set. Knap!

*Foto’s: Cro-Mags*

En net als we dachten dat deze trend zou aanhouden, krijgen we weer iets heel anders. Een optreden van Cro-Mags voelt aan als één alles vernietigende pletwals. Het gaat wellicht allemaal diezelfde kant uit, met een zanger die eruit ziet alsof hij elke aanwezige gaat verslinden. Maar dat stoort allerminst .Grimassen en verpletterend uithalende met zijn stem, gerugsteund door al even ruwe bolsters op gitaar en drum, doet hij de grond onder de voeten bijna letterlijk daveren. Een optreden Cro-Mags is dan ook geen trip voor tere zieltjes, vooral voelt het aan alsof iemand voortdurend stompen in je buikstreek uitdeelt tot je compleet murw geslagen in de touwen terecht komt. De band stopt een klein kwartier vroeger dan voorzien, het waarom is een raadsel. We bleven totaal verweesd en knock-out geslagen achter.

*Foto’s: Baroness*

Nog meer contrasten? Ze bleven een rode draad doorheen deze festivaldag. Want daar was Baroness. De band staat, na enkele woelige jaren, weer compleet op scherp met het nieuwste album ‘Stone’. De progressieve metal die ze brengen voelt deels emotioneel beladen aan, deels zo krachtig een energiek dat stilstaan bijna onmogelijk is. De vlijmscherpe riffs vliegen ons rond de oren, maar het is toch vooral die heldere stem van zanger John Baizley, die zorgt voor voortdurende kippenvelmomenten. De band stopte hun set, wegens ziekte van de bassist hadden we naderhand vernomen, vroegtijdig. Maar zorgde dus vooral voor een golf aan kroppen in de keel, gecombineerd met lekker staan headbangen op de riffs die klieven door ons vege lijf.

*Foto’s: Graveyard*

Ook Graveyard gaat eerder de melodieuze kant van de zaak opzoeken, maar voegt toch ook een paar schepjes donkere wolkjes melk aan de koffie toe. Fans van seventies rock als Black Sabbath, Led Zeppelin, Pentagram en Deep Purple kwamen bij Graveyard zeker aan hun trekken. Dat bewees de band met vaak potige en maar vooral toch ook niet te overbodige lange solo’s die aan de ribben blijven kleven als de beste lijm. De Zweedse band legt de lat over de hele lijn heel hoog, en hoewel er opvallend minder publiek staat te kijken, krijgen ze de handen van de aanwezige hard rock fans dan ook moeiteloos op elkaar. Daken vlogen er wellicht niet compleet af, maar deze aanstekelijke nostalgie trip naar de gouden jaren zeventig deed ons, en iedere fan vooraan het podium, duidelijk enorm veel deugd.

*Foto’s: Sodom*

Deugdelijkheid, dat bood ook Sodom die, samen met Kreator en Destruction, behoren tot de “top 3 van Duitse thrash metal”. Hoewel ondertussen al veel bands op de poort staan te kloppen om die plaats op de troon in te nemen, zit Sodom nog altijd stevig in het zadel. Stevig en compact was dan ook het sleutelwoord bij dit aantreden op Hell’s Balls. Sodom brengt wellicht niets vernieuwends meer voort, maar ze doen na al die jaren nog steeds waar ze goed in zijn. Een knetterend thrash feestje doen ontstaan, waarop je onmogelijk stil kunt blijven staan. En dat was voldoende om ons, en velen met ons, andermaal over die streep te trekken.

*Foto’s: Heideroosjes*

We hadden het al over contrasten en vreemde eenden in de bijt op deze dag. Heideroosjes was wellicht de vreemdste op deze affiche. De Nederlandse punkers spuwen hun gal uit, maar voegen daar al jaar en dag de nodige humor en jolijt aan toe. Ook in Xpo te Kortrijk was dit het geval. Songs als ‘Lekker belangrijk’ , ‘Damclub Hooligan’ tot ‘Time Is Ticking Away!” zorgen voor een portie meebrullen op de eerste rijen. Die rij dunt wel wat uit, maar toch slaagt Heideroosjes erin een metal publiek voor zich te winnen. En dat is een knappe prestatie die we mogen toeschrijven aan de hoge dosis charisma die de band uitstraalt. Spring-in-het-veld brulboei Marco Roelofs beperkte zijn bindteksten deze keer tot het minimum naar zijn normen en ook Frank Kleuskens deed zijn duit in het zakje wat entertainen betreft. Heideroosjes lieten op Hell’s Balls vooral de muziek voor zich spreken. Waardoor een wervelende punk show ontstond met alles wat daarbij hoort. Lekker meebrullen op ‘Terring Tyfus takkertrut’ tot ‘I’m not deaf (i’m just ignoring you)’ horen daar dus ook bij. Met een ‘I wanna Be Sedated’ van Ramones en het oerdegelijke knetterende en knallende ‘United Scum’ zetten ze dat nog wat meer in de punk verf.

*Foto’s: Agnostic Front*

Voor wie er nog zin in had, was er nog een allerlaatste stomp in de maagstreek met Agnostic Front. Al vanaf ‘For My Family’ , ‘Old New York’ tot ‘AF Stomp’ deelt Agnostic Front harde klappen uit. De band blijft die lat strak en hoog leggen, hun combinatie van metal, punk en hardcore invloeden verbindt de liefhebbers van meerdere genres als geen ander. Die unieke verbintenis voel je ook opborrelen bij de daarop volgende songs als ‘Victim In Pain’ , ‘Friend Or Foe’ tot ‘Toxic Shock’ Schokgolven veroorzakende, doet Agnostic Front er het dak er haast compleet afgaan. Na zo aan lange vermoeiende tweedaagse erin slagen om toch nog een mosh te laten ontstaan? Daarvoor moet je heel sterk in je schoenen staan. Maar ook daar slaagt de band, door een niet aflatend werkethiek, dus zonder enige moeite in. Als afsluiter van deze tweedaagse, kon dit wel tellen. Als een sneltrein die niet van ophouden wil weten, blijft Agnostic Front gewoon dat pedaal induwen, tot niemand meer stil staat. Met als afsluiter ‘All Is For Not Forgotten’ en ‘Addiction’ doen ze het dak er uiteindelijk wel finaal compleet afgaan. Op deze bijzonder chaotische dag, bleek Agnostic Front dan ook de ultieme kers op de taart te zijn, om deze tweedaagse boordevol uiteenlopende diversiteiten met een knal van formaat af te sluiten.

Met dank aan Bernard De Riemacker en de complete Hell’s Balls crew.

Tekst: Erik van Damme en Luc Ghyselen.

Foto’s: Luc Ghyselen.