Compleet instrumentale albums: daar hebben we het vaak moeilijk mee, zeker als die het gitaarwerk van een of andere top gitarist benadrukt. We hebben dan steeds de indruk dat we naar één langgerekte gitaarsolo luisteren waar bass, drums en eventueel keyboards er maar bij gevoegd zijn om toch een “bandgevoel” te creëren. Bij het Britse Five The Hierophant ligt het toch enigszins anders. Al zorgt dit gezelschap wel voor compleet instrumentale albums, de opbouw van de nummers en de gebruikte instrumenten zorgen voor een heel aparte benadering in metal landschap. We kunnen de sound dat dit gezelschap neer zet het best omschrijven als een mix van ambient, jazz, avant garde, doom en post black metal. Dit zorgt ervoor dat er een pak tempo en ritme veranderingen te horen vallen die ook telkens opnieuw een ander gevoel bij ons oproepen. Voeg daaraan toe dat het dit keer niet een gitaar is die de spotlights opeist maar een saxofoon. Dit zorgt er uiteraard voor dat een pak metal fanaten al meteen afhaken bij Five The Hierophant want meestal is het de gitaar die veruit het belangrijkste instrument is bij metal bands. Hier dus zeker niet. Dat de heren geen hapklare brok muziek afleveren, is voor velen ook al iets waar ze liever in een grote boog omheen trekken. Je moet inderdaad heel wat moeite doen om alle nuances en accenten in de sound van Five The Hierophant te ontdekken. Dit is ook weer het geval op deze ‘Apeiron’, een zes tracks tellend geheel dat verschillende luisterbeurten nodig heeft vooraleer je kan stellend at je het album echt wel hebt gehoord en kent. Of we zelf absolute fan zijn van deze band en hun sound? Niet echt, we zijn immers ook maar modale muziekliefhebbers en we houden ook graag van een gierende gitaarsolo. Maar zo, af en toe, mag een album als ‘Apeiron’, of toch zeker een van de nummers op zo’n album, langs komen in onze playlist. Het hangt ook vaak af van onze eigen mood of we zo’n instrumentaal werkstuk kunnen waarderen. We moeten immers ook eerlijk toegeven dat bij het beluisteren van dit album voor deze bespreking onze aandacht na een drietal nummers al eens durft te verslappen, zeker als de heren meer spelen met dark ambient, jazz en avant garde en de metal wat uit hun sound weren. Ons besluit: ‘Apeiron’ ligt duidelijk in de lijn der verwachtingen, zodat liefhebbers van instrumentale albums en meer bepaald van een mix van dark ambient, doom, jazz, avant garde en post black metal hier zich wel volledig zullen in vinden. Wij zelf hebben het duidelijk een stuk moeilijker, zeker als de heren het gegeven metal dieper in hun sound wegsteken of zelfs achterwege laten.

Luc Ghyselen (70)

Agonia Records

Tracklist: 1. Apeiron 2. Moon Over Ziggurat 3. Tower Of Silence I 4. Initiatory Sickness 5. Uroboros 6. Tower Of Silence II