Devils Rock For Angel @ OC In ‘t Riet, Zillebeke.

De Westhoek, gekend om zijn herinnering aan de tweede wereldoorlog, met vele monumenten en uiteraard Ieper dat tot ieders verbeelding spreekt, herbergt in het gezellige Zillebeke ook een jaarlijks terugkerende festival voor het goede doel: Devils Rock For An Angel. Het was even spannend in aanloop naar deze editie, maar uiteindelijk kunnen we stellen dat ook 2024 een topjaar is gebleken. Zowel wat publiekelijke opkomst betreft, gezelligheid – West-Vlaamse gezelligheid is uniek, enkel Limburg doet iets beter – en de optredende bands betreft viel er nergens een speld tussen te krijgen. Ons verslag van een boeiende namiddag / avond , met pakkende foto’s uiteraard.

*Foto’s: Painted Scars*

Zo een festival openen, waar de meeste liefhebbers toch wat later in de avond arriveren, het is geen cadeau. Maar Painted Scars liet dit niet aan hun hart komen. De band is pas ontstaan in 2023 en bracht een eerste plaat uit ‘Kintsugi’. Het hyperactieve gezelschap vliegt er direct energiek in, en deelt al vrij vroeg een uppercut van jewelste uit. De band bestaat uit verbluffend sterk spelende muzikanten die elk hun duit in het zakje deden. We waren dan ook van elke schakel binnen de band onder de indruk, maren de verschroeiende riffs die gitarist Yannick Rottiers uit zijn instrument toverde, waren toch een verdomde streling voor oor (en gemoed). Het meest opvallende binnen Painted Scars is echter de opvallende verschijning en de katachtig bewegende Hyacien Zijlmans die met haar bijzonder emotioneel beladen stem de haren op onze armen deed recht komen, gecombineerd met de wat rauwere inbreng van Kevin De Brauwer. Bassist Jens van Geel en Bram Vermeir maken het plaatje compleet. Ondanks de wat donkere en spookachtige walm die rond de band hangt, ontstaat vooral een feestelijke stemming die zorgt dat handen moeiteloos op elkaar gaan, en lekker wordt gedanst door de eerste aanwezigen. Zonder meer zorgde Painted Scars voor een eerste adrenalinestoot, en ook al merkten we dat er links en rechts toch nog groeimogelijkheden zijn.. wij werden reeds vroeg van de sokken geblazen. Dat beloofd voor de toekomst.

*Foto’s: Dance With Dragons*

Kreeg Painted Scars al redelijk wat publiek voor zich, dan moest het de Nederlandse Symfonische metal band Dance With Dragons het met wat minder doen. “Hoewel Dance With Dragons een nog relatief onbekende naam aan het metalfront is, bestaat deze zeskoppige formatie uit door de wol geverfde muzikanten waarvan de kernleden al ruim twintig jaar met elkaar spelen. Mede hierdoor weten zij hun strakke, energieke show neer te zetten.”, lezen we op de website van de band. En dat was dus ook te merken. De band bewandelde die dunne lijn tussen licht en duisternis op zodanig uitgekiende wijze, dat je de ene keer engelen ziet verschijnen die je mee nemen op een wolkje naar mooie oorden, anderzijds ga je een rechtstreekse confrontatie aan met je innerlijke demonen. En dat allemaal dankzij een sublieme sound, gebracht door verbluffende gitaar en drum partijen. Maar binnen de context was het toch vooral de bijzonder veelzijdige stem van zangeres Sanne Kluiters. Die enerzijds breekbaar klonk, maar die ook zodanig verbluffende kon uithalen waardoor haar rauwe kantje naar boven kwam. We merkten wel dat de gitaren er niet altijd even goed doorkwamen in de mix, en vroegen ons af hoe dat kwam. Eerder dit jaar verliet gitarist Michel de band waardoor ze met vijf op het podium stonden i.p.v. zes, of het daar mee te maken heeft laten we in het midden. Maar dat is op zich een klein euvel dat we door die bovenstaande confrontatie met ons innerlijke zelf, vlug waren vergeten en vergeven.

*Foto’s: Royal Jake*

Tijd voor een afscheid langs de grote poort. Royal Jake lieten ons namelijk naderhand weten dat ze binnenkort (op 8 november in Nijdorp, Opwijk) hun laatste optreden zullen geven. Op Devils Rock For An Angel gingen ze nog een keer compleet los. De bijzonder scherpe riffs en verpletterende mokerslagen, zorgden voor het nodige vuurwerk. Na een wat moeizame start, dreef de band het tempo telkens wat meer op. Een bijzonder spraakzame frontman deed zijn publiek door grappige kwinkslagen, – “jullie zijn een fijn publiek”, zei hij plagende, “ik ben de eerste die dat zegt vandaag zeker?” – en zijn bulderende stem, iedereen moeiteloos uit zijn hand eten. Er kon zelfs een “wall of death” vanaf. En ook al was die maar deels gelukt, tot hilariteit van iedereen, het zorgde voor een bijzonder feestelijke stemming in de zaal. Royal Jake is zo een band die niet aan hokjes denken doet, ze verbinden allerlei muziekstijlen perfect met elkaar. Halen die door een blender, en duwen je in een wilde vaart als een pletwals tegen de muur aan. Door daar een saus met speelsheid en humor bovenop te gieten, gaat het dak er dan ook voor het eerst compleet af. Op het einde van hun set gingen de gitaristen het publiek zelfs letterlijk opzoeken, wat een kers op de taart! Kortom: Een mokerslag die ons compleet van de sokken blies schotelt Royal Jake ons voor, en aan de reacties van velen naderhand waren we niet de enige die volledig omver werden geblazen door deze wervelwind. Bijzonder jammer dat dit het eindpunt is, maar hier werd wel in schoonheid een mooi parcours met een knal van formaat afgesloten. We wensen de bandleden nog veel succes in alle andere projecten die ze zullen doen.

*Foto’s: Hope Erodes*

Met Hope Erodes stond een band op het podium waar we al veel mooie dingen van hadden gehoord, hen live zien was tot op heden helaas nog niet gelukt. Maar vergeten zullen we dit niet gauw, daar waren we naderhand allemaal wel over eens. De band straalt tonnen energie uit, zowel instrumentaal als vocaal. De bijzonder bewegelijke zanger Koen Van Der Aa – en zelfs dat is een understatement – van de Antwerpse metalcore formatie vloog wild om zich heen slaande van de ene kant naar de andere kant van het podium, keek het publiek vervaarlijk aan en ging hen vaak letterlijk opzoeken om in hun gezicht te staan brullen tot hilariteit van de aanwezigen. Niemand stond dan ook stil bij dit optreden, dat kon ook niet want Hope Erodes trok je gewoon mee op een wilde rollercoaster die naar elke richting van de noord en Zuidpolen uitdreef. Naast speels en met een hoek af staan soleren en een publiek bespelen, bestaat de band echter ook uit muzikanten en een zanger die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn want ook puur technische viel er dus geen speld tussen te krijgen. Kortom: Zo verschroeiend snel en hevig hing het eraan toe bij Hope Erodes, dat we badende in het zweet toch even moesten bekomen … wat een tsunami was me dat!

*Foto’s: Neverus*

Veel tijd om te rusten was er echter niet, want daar was de volgende band al. Neverus is een Nederlandse melodieuze death metal band die pas is ontstaan in 2022. Met hun allereerste album onder de arm ‘Burdens Of The Earth’ laten ze vooral een wat donker kantje van metal horen en zien. “door power metal geïnduceerde melodische death metal op een bedje van orkestrale en symfonische pracht en praal”, lezen we in een recensie op Zware Metalen. En dat is niet zo heel ver gezocht. De bandleden staan wellicht wat statisch hun ding te doen, het gaat er bovendien nogal vrij routineus aan toe. Vooral dan toch in het begin van de set. Gaandeweg komt er wat meer schwung met ook wat interactie naar het publiek toe, en drukt Neverus het gaspedaal dan ook een beetje dieper in. Compleet ons ons over de streep trekken lukte vooralsnog niet, we bleven al te vaak op onze honger zitten ondanks een voorliefde voor dat death metal genre. Maar Neverus is een band in volle groei, dus geven we ze een beetje het voordeel van de twijfel en zien uit naar een volgende ontmoeting. Want puur muzikaal wisten ze ons donker hart wel degelijke te beroeren.

*Foto’s: WildHeart*

Soms komen we bands tegen die ons elke keer weten omver te blazen. Zelfs als we denken “nu hebben we het beste wel gehad” gebeurd weer iets onbeschrijfelijk waardoor je ademloos staat te genieten. Neem nu WildHeart een bende jonge, getalenteerde top muzikanten die het typische heavy metal van die prille jaren ’80 zodanig brengen alsof ze het zelf hebben uitgevonden. Met daarbij horende kledij en poses erbovenop. Na etmalen hen dit te zien doen en horen, slaan ze ook op Devils Rock For An Angel een diep gat in ons hard rock / heavy metal hart. Niet alleen door een muzikale en vocale omlijsting, wat voor een stem van een klok heeft die zanger toch, de gitaar riffs snijden scherp als een scheermesje. Drumsalvo’s vormen een donderende kers op de taart. Ook de speelse manier waarmee ze het genre de waardering geven die het verdiend, verdiend een pluim op de hoed. Zonder gedateerd te klinken, drijft WildHeart het tempo naar ongekende hoogtes, alsof het weer 1980 of zo is. Zelfs als niet liefhebber van dat typische heavy metal gebeuren van toen, bezorgt WildHeart je telkens opnieuw die ultieme adrenalinestoot waardoor je gaat headbangen tot de nekspieren pijn doen. Net hun eerlijkheid en oprechtheid in aanpak, en dat het één voor één klasse muzikanten zijn van uitzonderlijk kaliber, en bovendien heel sympathiek in omgang, zorgt ervoor dat WildHeart ons ook op Devils Rock For An Angel wederom compleet murw heeft geslagen.

*Foto’s: White Heat*

De Belgische heavy metal / hard rock band White Heat boekte in de jaren ’80 enkele successen met drie klassiekers binnen het genre ‘White Heat’ (1982), ‘Krakatoa’ (1983) en ‘Runnin’ For Life ‘ (1985) en zijn sinds 2020 weer op toer. Het zorgt voor nostalgische concerten waarbij opvalt wat voor een klasbakken die heren toch zijn. De verschroeiende riffs deden de haartjes op onze armen ook op Devils Rock For An Angel recht komen, en dat veelzijdig stembereik van zanger Filip ‘Flype’ Lemmens blijft voor een hard rock liefhebber pure sang een streling voor het oor. Ook wij lieten ons gewillig meevoeren naar die tijd van toen, en genoten van een brok nostalgie die White Heat ons hier aanbood. Gelukkig werd de speelsheid hierbij niet uit het oog verloren. Een wederom blij weerzien met deze heren, zonder meer.

*Foto’s: King Crown*

In de laatste rechte lijn naar de finale, maken we ons op voor een portie van de meeste pure hard rock en heavy metal. Het viel ons op dat de grootste gros van de aanwezigen toch vooral daarvoor naar Devils Rock For An Angel was afgezakt, want net bij die bands binnen dat genre stond de zaal zeer goed gevuld. King Crown is een Franse band die de typische ingrediënten van power / heavy metal op een hoopje gooit en met een show vol metal clichés een feestelijke stemming doet ontstaan. Compleet in het wit gekleed spraken ze ook visueel tot de verbeelding. Puur muzikaal horen binnen die set ook enkele knap gebrachte covers zoals ‘Holy Diver’ van Dio, door de hele zaal meegebruld tot volledig achteraan. King Crown trok ons net door die niet aflatende inzet, de band port zijn publiek voortdurend aan en kreeg de handen moeiteloos op elkaar, in grote mate over de streep. Compleet van de sokken werden we echter persoonlijk niet geblazen, daarvoor ging het ons er net iets te clichématig aan toe. Dit Franse gezelschap schotelt echter wel een gezapig en mooie portie power / heavy metal show af waar je prompt blij van wordt. En daar is nooit iets mis mee, uiteraard.

*Foto’s: Steelover*

Steelover is een hard rock / heavy metal band uit Luik die werd opgericht in 1982. Nadat ze in 1986 uit elkaar gingen, werd de band in 2016 heropgericht door Rudy Lenners, Nick Gardi en Pat Freson. De band brengt een typisch potje hard rock, dat doet denken aan bijvoorbeeld Blaze Bayley, om maar een los voorbeeld te geven. En bestaat anno 2024 uit een frontman – Vince Cardillo – die met een hoog stembereik zijn publiek beroerd, en zich laat omringen door riff koningen. Want vooral die solo’s van de gitaristen / bassist Nick Cardi , Pat Freson en Calin Uram gingen telkens door merg en been. Drumbeest Nikko Konikiewicz vormt uiteindelijk de ultieme kers op de taart. Steelover doet ook niet aan een routineus allegaartje presenteren, ze etaleren een speelsheid als jonge wolven in het vak. Dat camoufleert die wapperende grijze haren toch een beetje. Bovendien lijkt Steelover, anno 2024, een nieuwe bladzijde te hebben omgedraaid. Van de oorspronkelijke bezetting schiet wellicht niet veel meer over, maar met het “vers bloed” in de gelederen ligt de weg open naar een gloednieuwe bladzijde. Ook dat lieten ze live uitvoerig zien en horen. Want hierop stilstaan is onmogelijk, dus headbangen we hevig en brullen gewoon mee met wat de zanger Vince uit zijn strot knijpt. Kortom: Steelover zorgt dat de heavy metal en hard rock fan in de late uurtjes van de avond zijn of haar ultieme adrenalinestoot voorgeschoteld krijgt, en doet de zaal dan ook lekker op zijn grondvesten daveren en menig dak er compleet afgaan.

*Foto’s: Magnetica*

Nee, dé ultieme adrenalinestoot krijgen we uiteindelijk van Magnetica, een door velen reeds goed gekende Metallica coverband die hier op de valreep The Hell Patrol, een Judas Priest cover band, mocht komen vervangen wegens ziekte van een van die bandleden. Tja, wat kunnen we nog vertellen over een band die een van de allergrootsten qua thrash covert en dat op een erg sterke manier doet. Wij worden daar eigenlijk een beetje stil van want zelf zagen en hoorden we Metallica eerder dit jaar nog en we moeten durven toegeven dat de grootmeesters bijlange niet meer zijn wat ze geweest zijn. Dit Magnetica doet ons thrash metal hart wel terug openbloeien dankzij de krachtige vocalen, de snijdende riffs, de agressieve uithalen, de ferme drumpartijen, de pulserende basslijnen, de uiterst knap neer gezette solo’s, … kortom, het plaatje klopt eigenlijk wel compleet bij dit Magnetica. Meer hebben we dan ook niet nodig om enorm goedgeluimd huiswaarts te reizen en uit te zien naar de volgende editie van Devils Rock For An Angel.

Met dank aan Didier Declercq en het complete Devils Rock For An Angel team.

Tekst: Erik van Damme.

Foto’s: Luc Ghyselen.