Raismes Fest, Raismes, Frankrijk.

De lastige taak om deze editie van Raismes Fest te openen werd dit jaar weggelegd voor het powertrio Deluxe Renegades afkomstig uit Lille. Met hun straight forward rock ‘n’ roll lieten ze meteen horen waar het hier om draait. De band kon overtuigen en slaagde erin om de toon van het festival te zetten.

*Foto’s: Deluxe Renegedes*

Met Nemesis HP gaat het tempo wat omhoog en worden we overrompeld met eighties heavy metal riffs aangestuwd door strak en pompend drumwerk met agressieve cleane vocalen om het geheel af te ronden. We zagen ze onlangs nog aan het werk in het voorprogramma van Wings Of Steel waar ze een sterke indruk nalieten en ook vandaag stellen we vast dat deze relatief jonge band nog heel wat in zijn mars heeft. Songs zoals ‘Black Mamba’ en ‘You’ve Got To Regret’ sprongen er voor mij uit en zijn een mooi voorbeeld van waar de band om draait.

*Foto’s: Nemesis HP*

Voor het eerst een band die niet uit Frankrijk afkomstig is maar waar de roots zich in Italië bevinden. Small Jackets bestaat uit stuk voor stuk muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn, hun instrumenten beheersen als geen ander en er ook duidelijk plezier in hebben. Instant feel good vibe waarbij er een zeker magie in de lucht hangt. Fijne harmonieën en riffs die vaak een funky kantje hebben waar de ruwe stem nog net dat extra gevoel kan neerzetten maakt het geheel netjes af. De song ’Midnight Town’ toont aan dat dit geheel ook catchy kan zijn.

*Foto’s: Small Jackets*

De Franse muzikante Kim Melville, opgegroeid in een muzikale familie straalt haar talent duidelijk uit op het podium. Niet alleen schittert ze als zangeres maar ze laat ook haar gitaarvaardigheden zien tijdens de set. Ze brengt vooral nummers van haar ep “Kim Melville” uitgebracht in 2021. Onder de gespeelde nummers horen we onder andere ‘Asmar’, ‘Mr My Man’ en ‘Back On Your Feet’ – stuk voor stuk liedjes die een mix vormen van glam rock, pop en zelfs een vleugje metal. Kim’s krachtige stem wordt perfect ondersteund door haar band wat zorgt voor een aangename show. Naast haar eigen nummers verraste Kim het publiek met een aantal covers waaronder ‘Mars’ van Yungblud en de energieke hit ‘Are You Gonna Be My Girl’ van Jet. Voor mij persoonlijk was het een interessante show. Echter de specifieke mix van stijlen zal misschien niet bij iedereen in de smaak vallen. Kim’s unieke geluid spreekt wellicht vooral fans van glam rock en experimentele pop aan maar kan voor sommigen net wat buiten hun comfortzone liggen.

*Foto’s: Kim Melville*

Liv Sin, de Zweedse band die in 2016 werd opgericht door frontvrouw Liv Jagrell, bracht een krachtige mix van hard rock en heavy metal naar het podium van Raismes Fest. Ze openden hun set met twee nummers van hun meest recente album ‘KaliYuga’: ‘Forget My Name’ en ‘Karma’. Vanaf het eerste moment wist de band me te grijpen met stevige riffs en melodieuze gitaarpartijen die perfect samengingen. Een aangename verrassing was hun eigen interpretatie van ‘Synthetic Generation’ een nummer dat oorspronkelijk van Deathstars is. Deze cover onderstreepte de kracht en veelzijdigheid van Liv’s indrukwekkende vocalen. De setlist was gevarieerd met nummers uit al hun drie albums, wat zorgde voor voldoende dynamiek en afwisseling. Dit maakte de show interessant. Liv Sin sloot af met het krachtige ‘King of Fools” waarmee ze het publiek nog één keer in vuur en vlam zetten.

*Foto’s: Liv Sin*

Het uit Bordeaux afkomstige trio Dätcha Mandala weet dan weer perfect een seventies gevoel neer te zetten maar maakt het iets moderner, ‘She Said’ en ‘Love Yourself’ zijn hier mooie voorbeelden van. Het innemend hoge stemgeluid brengt een spirituele toets aan het geheel. De band kan de volledige set boeiend houden en komt soms ook verrassend uit de hoek, ‘Homeland’ deed mij dan vreemd genoeg aan Gojira denken. Een fijne mix van bands zoals Led Zeppelin, Kyuss, Black Sabbath maar toch alles met een eigen gezicht.

*Foto’s: Dätcha Mandala*

Met Ronnie Romero achter de microfoon en Mandy Meyer (Krokus, Gotthard, Asia) als snarenplukker liggen de verwachtingen voor Gotus aan de hoge kant. De verwachtingen werden meer dan ingelost, alles leek gewoon te kloppen: de sound was er, de sfeer was er en ook al bestond de setlist wel uit heel wat covers van Krokus, Cobra en Gotthard maar ook de eigen songs zoals ‘Take Me To The Mountain’ en ‘Beware Of The Fire’ zijn van uitmuntende kwaliteit. Ronnie Romero is dan ook heer en meester in het bespelen van het publiek waardoor iedereen met een topgevoel afscheid kon nemen na de laatste klanken. Voor mij persoonlijk was dit de topper van vandaag.

*Foto’s: Gotus*

Na hun passage op Alcatraz mogen we opnieuw getuige zijn van Audrey Horne. De band, vernoemd naar het iconische personage uit de televisieserie Twin Peaks, weet een perfecte balans te vinden tussen klassieke rockinvloeden en moderne heavy rock. Wat Audrey Horne bijzonder maakt, is hun vermogen om pakkende hooks en anthems te combineren met krachtige gitaren en meeslepende refreinen. Hun muziek doet denken aan grootheden zoals Thin Lizzy, Deep Purple en Iron Maiden, maar heeft ook iets eigens, met een eigentijdse twist. De gitaarsolo’s van Ice Dale (ook bekend van Enslaved) en Thomas Tofthagen zijn strak en melodieus, en de ritmesectie geeft een solide basis voor dit alles. Toschie, de zanger, heeft een karakteristieke stem die de nummers extra punch geeft en heeft geen enkel probleem om de volledig weide op sleeptouw te nemen. Er wordt dan ook spontaan het publiek ingewandeld om daar een nummer te zingen, gitarist Arve Isdal volgt zijn voorbeeld en gaat midden het publiek plaatsnemen. Het was een lange set maar niemand vond dit erg.

*Foto’s: Audrey Horne*

Na de stevige rockklanken van Audrey Horne was het de beurt aan de Finse folk metal band Korpiklaani om de eerste avond van Raismes Fest op gepaste wijze af te sluiten. Dit was een verrassende keuze aangezien hun muziekstijl behoorlijk afweek van het algemene aanbod op het festival. Toch wist Korpiklaani een unieke sfeer neer te zetten vol enthousiasme en energie. Hun optredens zijn dan ook een feest voor zowel de band als het publiek. Vanaf het eerste nummer ‘Kotomaa’ werden de festivalgangers meegenomen in de karakteristieke drink- en feeststemming waar Korpiklaani bekend om staat. Dit nummer afkomstig van hun nieuwe album ‘Rankarumpu’ viel op door zijn energieke tempo, net als de rest van het album. Niet veel later in de set volgde ‘A Man With A Plan’ hun populaire single uit 2016. Dit nummer is geliefd bij vele fans en klonk ook dit keer krachtig en levendig. Wat mij echt opviel was hoe goed de muzikale samenwerking was tussen de accordeonist, violist, bassist, drummer en gitarist. Samen creëerden ze een unieke, rijke sound die Korpiklaani‘s muziek zo bijzonder maakt. De rauwe, korrelige stem van zanger Jonne Järvelä paste hier perfect bij, al merkte ik dat hij in de hogere stukken niet altijd even toonvast was.

*Foto’s: Korpiklaani*

Halverwege de set sloeg het noodlot toe: een technische storing zorgde ervoor dat zowel de lichten als het geluid uitvielen. Even leek het erop dat we het einde van de show niet zouden meemaken maar na zo’n halfuurtje begon er weer licht aan de horizon te gloren – letterlijk. De band kwam terug op het podium met een hernieuwde energie en een extra dosis enthousiasme. Al met al heeft Korpiklaani me aangenaam verrast. Ondanks de onverwachte technische problemen en het feit dat de menigte niet zo groot was als ze waarschijnlijk gewend zijn bleef de band plezier uitstralen en wisten ze de avond op een memorabele manier af te sluiten. Dit was zeker een optreden dat ik niet snel zal vergeten.

Met dank aan Philippe Delory en het complete Raismes Fest team.

Tekst: David Vandewalle.

Foto’s: Bianca Lootens.