Op deze zonovergoten dag maakt Kuurne zich op voor het jaarlijkse rockfeest op de Vlaskouter genaamd RoadRock. De affiche laat weinig aan de verbeelding over, je weet gewoon dat er vandaag kwaliteit geleverd zal worden. Het aan elkaar praten van de bands is opnieuw weggelegd voor Wiliam Boeva die dit net als vorig jaar weer uitstekend deed.

*Foto’s: Black Leather Jacket*

Het uit Antwerpen afkomstige Black Leather Jacket heeft er duidelijk zin in en laten meteen de gitaren scheuren waarbij de toon gezet is voor de rest van de set. Stevige rock met een lichte punktoets waarbij het gebruik van de lage synth sound in sommige nummers een extra dimensie heeft waardoor de band zich een eigen sound aanmeet en zich onderscheid van gelijkaardige bands. Alles klopte gewoon, met als gevolg dat we ons geen betere opener konden wensen.

*Foto’s: Hideous*

Hideous gaat in dezelfde trend verder, de band werd al eens als ‘supergroep’ omschreven daar de muzikanten een verzameling zijn van bands waaronder RHEA, Ramkot, Kids With Buns en Roméo Elvis. Uiteindelijk zijn het nog steeds de songs die het moeten waarmaken en daar slagen ze als geen ander in. Er hangt een seventies sfeer in de lucht die wel eens aan Led Zeppelin doet denken maar af en toe sluipt er ook een modernere toets in wat het geheel lekker laat weg luisteren.

*Foto’s: Millionaire*

Wie de naam Tim Vanhamel zegt, denkt al sinds 1999 (jawel, de tijd vliegt voorbij…) niet enkel aan Evil superstars maar wel aan Millionaire. Sedert hun wereldhit ‘Champagne’ heeft de band een parcours afgelegd waar menig artiesten jaloers op mogen zijn. De strakke ritmesectie en hypnotiserende baslijnen zorgden voor een solide basis, terwijl de gitaarpartijen en synths voor een dromerige sfeer zorgden, kortom voel – en hoorbare ervaring op het podium. Millionaire bewees wederom waarom ze al jaren één van de meest interessante en energieke bands uit België zijn.

*Foto’s: Zornik*

Met Zornik (die trouwens ook ontstaan is in 1999), het geesteskind van Koen Buyse zien we opnieuw bassist Bas Remans, die net de set met Millionaire heeft afgerond het podium opkomen voor een dubbele dienst. Enige verwarring welke kant van de stage hij moest zijn want deze keer mocht hij in tegenstelling tot daarnet aan de linkerkant van de stage vertoeven waardoor hij zijn basgitaar vergat… maar los van dit grappig voorval stelde ook Zornik niet teleur. Songs zoals ‘Believe In Me’ en ‘ Hey Girl’ werden luidkeels meegezongen door het enthousiaste publiek die heel wat nostalgische momentjes mochten waarnemen. Na een oprecht dankwoord aan de fans, de aanwezigen, ging frontman Koen ook nog even tussen het publiek staan en kon er nog een keer volledig los gegaan worden op de tonen van monsterhit ‘Scared Of Yourself’.

*Foto’s: Trixie Whitley*

Bij de eerste song van Trixie Whitley kreeg ze te maken met wat technical issues maar professioneel zoals ze is werd dit netjes opgelost zonder al te veel aan kwaliteit te moeten inboeten. De combinatie van haar soulvolle stem en de sterke instrumentale begeleiding brengt een unieke energie waardoor het publiek een en al oor is. Tijdens het optreden neemt Trixie af en toe de tijd om met het publiek te praten. Ze vertelt verhalen over de inspiratie achter haar nummers en deelt persoonlijke anekdotes waaronder het feit dat het leuk is om even uit de studio te zijn. De setlist is een perfecte mix van uptempo nummers en rustige, introspectieve ballades. Elk nummer laat een ander aspect van Trixie’s muzikale talenten zien. Haar vaardigheden op de gitaar en piano zijn indrukwekkend en laten iedereen ten volle genieten van de ingetogen emotie die ze als geen ander neerzet.

*Foto’s: Hellmut Lotti Goes Metal*

Over de headliner Hellmut Lotti Goes Metal zijn er al heel wat verschillende meningen de revue gepasseerd, maar voor mezelf was het de eerste keer dat ik Hellmut in deze formatie aan het werk zag. De opener was al niet van de minste, ‘Holy Diver’ van icoon Dio gevolgd door ‘Poison’ van Alice Cooper die beiden zeer goed vertolkt werden. Muzikaal was hij natuurlijk goed omringd en is er over de muzikale kwaliteit niks op aan te merken. Na ‘Run To The Hills’ kregen we ook een eigen nummer ‘The Darkness’ te horen, het nummer bevat zowat alle clichés die nodig zijn om het nummer te laten hangen maar het gaf mij persoonlijk niet echt een wow gevoel. Daarna gaat de set een ietwat andere toer op en mogen we ‘Goes Metal’ met een korreltje zout nemen ( vb: ‘Que Je T’Aime’ van Johnny Halliday, ‘Zombie’ van the cranberries). Een vleugje humor mocht ook niet ontbreken als er een mix gespeeld werd van ‘Whole Lotta Rosie’ met ‘Tiritomba’. Er werd afgesloten met de klassieker ‘Paradise City’. Kortom een set waar we hebben kunnen van genieten waarbij het ene nummer beter paste bij zijn stem dan het andere maar dat lijkt mij wel logisch met dergelijk uitgebreide set.

Bedankt RoadRock dat we ook dit jaar van de partij mochten zijn.

Met dank aan Geert Lefevre en het Complete RoadRock team.

Tekst: DV.

Foto’s: Bianca Lootens.