Op de vierde en laatste dag van Motocultor Festival openen de deuren iets vroeger, namelijk om 10u30 daar de eerste bands ook al vroeger op de podia verwacht worden. Vanaf 11u45 mogen de eerste bands hun kunnen reeds tonen aan de aanwezigen die nog niet in echt grote getale zijn komen opdagen.

*Foto’s: Black Bile*

Wij gaan van start met het Franse gezelschap Black Bile dat voor een mix van post metal en doom zorgt. Vooral dat laatste ingrediënt horen wij alvast in hun sound. Het is onze kennismaking met deze band en we zijn vooral onder de indruk van de knappe vocalen van vocaliste Romane Ripnel. Ze zing clean en zuiver maar kan ook enorm getormenteerd klinken. Een heel aangename kennismaking dus met deze band.

*Foto’s: Frail Body*

Toch willen we ook nog iets meepikken van het Amerikaanse Frail Body, een band die zich laat gelden met post hardcore, een sound die eigenlijk minder aan ons is besteed. De band overtuigt ons ook niet echt op het grote “Dave Mustage” podium en komt ons nogal statisch over.

*Foto’s: Kronos*

Het Franse Kronos weet ons dan weer wel klaar wakker te schudden met hun brutaal en agressife klinkende death metal. We zien een energieke band aan het werk die gedreven en enthousiast door hun set raast.

*Foto’s: Arhios*

Dat opnieuw in tegenstelling tot hun landgenoten van Arhios die hun instrumentale alternative rock ondertussen door de speakers laten knallen op “Massey Ferguscène”. Het klinkt niet onaardig, maar het is minder “our cup of tea”.

*Foto’s: Future Palace*

Het Duitse Future Palace probeert ons mee te trekken in hun muzikaal verhaal die een mix vormt van metalcore, hardcore en punk pop. Het gezelschap onder aanvoering van vocaliste Maria Lessing slaagt daar maar ten dele in, al vinden we de podium présence van Maria best in orde.

*Foto’s: Duel*

Beter vinden we dan de set van het Amerikaanse Duel die kiezen voor een vrij zware mix van stoner metal en psychedelica die de heren heel knap neer zetten. We horen een heel krachtige stem en knap gitaarspel en menen in één van de nummers een kort stukje te horen van Budgie’s ‘Breadfan’.

*Foto’s: Griffon*

Bij het Franse black metaal gezelschap van Griffon hadden we vooraf een sterretje geplaatst. We moeten na een tijdje vaststellen dat hun sound zeker niet slecht is, maar we moeten er wel bij vertellen dat we hier meer van hadden verwacht.

*Foto’s: Dvne*

Ook bij het Schotse Dvne hadden we een vooraf een sterretje geplaatst. Hun mix van progressive metal en psychedelica werd vrij zwaar en krachtig door de speakers gejaagd, maar dit bevalt ons goed.

*Foto’s: My Diligence*

Het Belgische My Diligence zit een beetje in hetzelfde vaarwater en doet het, naar onze smaak dan toch, ook weer uitstekend, al horen we, opnieuw naar onze smaak, iets te veel psychedelica terug in de sound. Later hoorden we dat sommigen vinden dat de band te weinig interactie maakte met het publiek, maar wat wil je in een set van veertig minuten? Het gezelschap liet de muziek immers voor zich spreken.

*Foto’s: Unearth*

Het Amerikaanse Unearth zorgde ondertussen voor een heel brutaal en agressief klinkende set op “Dave Mustage”. De band staat geboekstaafd als metalcore band, maar wij horen ook invloeden uit death metal in hun sound. Hoe dan ook, we zien en horen een energieke en gedreven band aan het werk.

*Foto’s: Hirax*

Het Amerikaanse thrash metal ensemble Hirax verrast ons enigszins. We hadden immers niet verwacht dat de band zo enthousiast uit de hoek zou komen. We zien veel beweging op het podium. Hun vesie op thrash metal is nog nochtans niet van die aard dat je er spectaculaire ingevingen in moet gaan zoeken. Nee, die is oerdegelijk, krachtig en agressief genoeg om iedereen over de streep te trekken. Met andere woorden: een heel knappe set die ons volledig kan overtuigen van de sound van Hirax. Zodanig zelfs dat we het eveneens Amerikaanse progressive metal gezelschap van Night Verses geen kans gaven.

*Foto’s: Plini*

Het Australische Plini dan. Dit gezelschap was maar wat blij op het grote “Dave Mustage” podium te staan en liet zich gewillig fotografen door iemand uit hun entourage. Wij vinden hun instrumentale progressive metal heel technisch maar krijgen het noch warm, noch koud van hun statische performance. We denken dan ook dat dit soort van muziek beter tot zijn recht komt als je het beluistert in een knusse zetel. Nee, Plini heeft bij ons geen punten gescoord.

*Foto’s: Monkey 3*

Voor veel beweging ben je ook bij het Zwitserse Monkey 3 aan het verkeerde adres. Deze heren zorgen voor een mix van psychedelica en stoner rock en zijn ook al een instrumentale band. De enorme dosis rook zorgt ervoor dat je de muzikanten soms met moeite weet te ontdekken op het podium. Zelf zorgen de heren nog voor extra rookontwikkeling middels hun diepe trekken aan hun vape sigaretten.

*Foto’s: Exumer*

Nog een band die ons in aangename zin weet te verrassen is het Duitse thrash metal ensemble Exumer die hier op het grootste podium heel gedreven en energiek voor de dag komt. Zo schudde het gezelschap iedereen weer compleet wakker met hun agressief klinkende “old school” thrash sound die enorm enthousiast wordt afgeleverd. Meer hebben wij alvast niet nodig. We passen dan ook compleet voor de set van het Franse Horskh die, normaal gezien toch, voor een mix van electro, industrial en metal zorgt.

*Foto’s: Stoned Jezus*

Nog een band waar we vooraf een sterretje hadden bijgeplaatst is het Oekraïense Stoned Jezus die voor ene mix van stoner rock en stoner metal zorgt. Alhoewel de heren hun uiterst best doen om iedereen te overtuigen – iets wat wel lukt met de massa in de “Bruce Dickinscène” tent –, blijft hun sound niet echt hangen bij ons zodat we lichtjes ontgoocheld nog een stuk meepikken van Sonata Arctica.

*Foto’s: Sonata Arctica*

De Finnen van Sonata Arctica zijn bezig aan een zomer tournee en we zagen ze zo reeds een paar keer aan het werk tijdens deze zomer. Telkens opnieuw zorgt dit gezelschap voor een lage toegankelijkheidsdrempel zodat zo goed als iedereen meegezogen wordt in de power metal / melodic metal sound die de heren enthousiast en vol muzikale klasse weten neer te zetten. Dit was ook hier opnieuw het geval.

*Foto’s: Born Of Osiris*

Een (sub)genre dat wel degelijk in de lift zit de laatste jaren, denken wij toch, is deathcore. We vinden het dan ook wat verrassend dat het (sub)genre maar een vertegenwoordiger telt op Motocultor Festival. Het Amerikaanse Born Of Osiris zorgt er wel voor dat een uit zijn voegen barstende “Massey Ferguscène” tent volledig wordt plat gewalst. De heren hebben energie te koop en zorgen zo voor een heel gedreven en krachtige klinkende sound waar de agressie uit de speakers knalt. De heren spelen enorm strak en kunnen dan ook iedereen overtuigen die ook maar een glimp opvangt van deze daverende set.

*Foto’s: Decapitated*

Zodoende missen we het grootste deel van de set van het Poolse Decapitated. Wat we wel nog meemaken, laat toch een goede indruk op ons na. Een goed gevulde weide voor de “Supositor Stage” geniet immers enorm van de krachtige en agressieve death metal sound van de heren.

*Foto’s: Red Fang*

De stoner rock / stoner metal van Red Fang boeit ons ook nog steeds. Het Amerikaanse gezelschap zorgt hier voor ene heel knappe set die ze heel stevig, krachtig en gedreven neer zetten. Zelf vinden we hun sound zwaar en vooral donker gekleurd, maar daar is helemaal niets mis mee natuurlijk. Wij zien een volle tent genieten en blijven eigenlijk ook iets te lang hangen bij Red Fang om nog een echt oordeel te kunnen vormen van Terrorizer.

*Foto’s: Terrorizer*

Wat we wel nog zien bij Terrorizer is dat er veel lege plaatsen ontstaan op de weide tijdens hun set. Tja, grindcore is zo wie zo een (sub)genre dat niet iedereen weet te smaken en dat dan programmeren tijdens de avonduren … We moeten eerlijk toegeven dat het ook ons maar heel matig boeit, laat staan dat de heren ons kunnen overtuigen.

*Foto’s: Rotting Christ*

Onze excuses aan het Amerikaanse The Black Dahlia Murder, maar we wilden niets missen van de doortocht van het Griekse Rotting Christ, een black metal ensemble dat ons elke keer weet te overtuigen van hun kunnen. Dat was nu weer niet anders, hun knap opgebouwde nummers bevat voldoende dreiging en duisternis maar kent ook heel veel melodie en net dat bevalt ons enorm in de sound van de band. En we zien een nieuwe dynamiek in de band op het podium want terwijl vocalist Sakis Tolis de laatste jaren steevast achter zo’n microfoonstandaard bleef, komt hij nu af en toe het publiek extra bespelen naast zijn microfoon. Ook de bassist en de tweede gitarist zorgen voor extra beweging en dat lijkt de band naar een hoger visueel niveau te stuwen zonder dat men ook maar een sikkepit raakt aan de sound van de band. Rotting Christ krijgt van ons een extra ster voor deze set.

*Foto’s: Meshuggah*

Met pijn in het hart moeten we dan keuzes gaan maken en zo laten we heel spijtig ook de set van het Amerikaanse Baroness aan ons voorbij laten gaan, daar we op dit moment kiezen voor het Zweedse Meshuggah, een gezelschap dat voor een mix zorgt van o.a. djent, groove metal, death metal en progressive metal en zich zo stilletjes aan een weg heeft gebaand tot bij de absolute toppers op metal gebied. De band heeft ons in ieder geval nog nooit ontgoocheld tijdens een live concert en ook nu zorgt dit gezelschap voor een uiterst knappe set die ze vakkundig en heel strak weten neer te zetten. We zijn opnieuw onder de indruk van de kracht die dit gezelschap creëert. Dat we niet de enige zijn die er zo over denkt, bewijst een vol gepakte weide voor het “Dave Mustage” podium. Zo is Meshuggah nog een band die zo een extra ster mee krijgt wat ons betreft.

*Foto’s: Gorgoroth*

We laten ook de melodic death metal sound van het Zweedse The Halo Effect aan ons voorbij gaan en kiezen zodoende voor de black metal van het Noorse Gorgoroth. Ook dit gezelschap verdient van ons een extra ster. We worden immers compleet ondergedompeld in een bad vol kracht, dreiging en kille duisternis die ons meevoert naar de beginjaren van de Noorse black metal sound – het meest recente album dateert reeds van 2015. Met elke track weet het gezelschap ons te overtuigen en ons te raken in het diepste van ons zwartgeblakerde zieltje. Kan het nog mooier / beter worden?

*Foto’s: Avantasia*

Ook het Amerikaanse Clutch moeten we met heel veel spijt in het hart laten schieten als we Avantasia willen meepikken. Dit gezelschap rond mastermind / vocalist / componist Tobias Sammet zorgt voor een mix van power metal en melodic metal met symphonic metal en progressive metal elementen die samen gebracht worden. Zo vormt dit muzikale spectrum de ideale voedingsbodem om er een metal opera rond te maken waar verschillende vocalisten hun opwachting mogen maken, maar wara Tobias de eerste viool blijft spelen. Daarnaast is er ook een uitgebreide band mee die de stemmenpracht muzikaal perfect weet te ondersteunen. Dit alles gaat gepaard met het gebruik van pyro’s zodat een visueel top spektakel wordt aangeboden dat een pak fans enorm weet te boeien. De shows van Avantasia die we eerder meemaakten, boeiden ons van begin tot eind en dat was ook nu weer het geval zodat Motocultor Festival editie 2024 op een erg passende manier werd afgesloten.

Op naar volgend jaar en als we nu al zien welke bands er reeds hebben toegezegd belooft ook de editie van 2025 een echte voltreffer te worden. We hebben het hier immers over Machine Head, Dimmu Borgir, Blind Guardian, Landmvrks, Eivor, Me And That Man, Kataklysm, All For Metal, Between The Buried And Me, Enthroned, Gutalax en Suffocation. Dat wij, van MUSIKA, er ook weer graag zouden bij zijn, spreekt voor zich!

Met dank aan Angela Dufin en het complete team van Motocultor Festival.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.