Op dag twee van Motocultor Festival, vrijdag 16 augustus, mogen dertig bands hun opwachting maken. We kunnen er met zijn allen in vanaf 11u30 en de eerste twee bands worden om 12u45 op hun respectievelijk podium verwacht.

*Foto’s: Les Compagnons Du Gras Jambon*

We gaan van start met Les Compagnons Du Gras Jambon op de “Bruce Dickinscène”. Dit Franse gezelschap zorgt voor een sound die we het best kunnen omschrijven als medieval folk / pagan. De band zorgt voor een beklijvende en begeesterende set met meestal opbeurende en zelfs opzwepende nummers die een dark nordic folk sound uitademen. Toch zijn er ook momenten waarop de band gas terug neemt en eerder de gevoeliger kant opgaat zodat er wel een traantje mag weg gepinkt worden. Naar onze smaak een knappe start van deze tweede dag;

*Foto’s: Karras*

We pikken ook nog vlug een stukje mee van de death metal / grindcore sound van het eveneens Franse Karras, een trio dat ervoor zorgt dat er al meteen een stevige circle pit ontstaat op de weide voor de “Dave Mustage” mainstage. Het is minder aan ons besteed, maar het publiek lust er wel pap van.

*Foto’s: Hippotraktor*

Het Belgische Hippotrakter mag daarna, als eersten vandaag, proberen de “Massey Ferguscène” tent in vuur en vlam zetten. De heren slagen daar wonderwel met hun toch wel loodzware sound die meestal omschreven wordt als een mix van progressive metal en math metal. Zelf zouden we daar de term sludge bij durven plaatsen. Hoe dan ook, een volle tent, geniet van die sound die me, af en toe, wat doet denken aan de sound van Amenra. Gaat Hippotraktor een even impressionante muzikale carrière tegemoet?

*Foto’s: Inhumate*

We nemen ook nog vlug even de tijd om een blijk te werpen bij Inhumate, een Franse grindcore band die al zo’n vierendertig jaar actief is, maar die we zelf nu pas ontdekken. De heren gaan gedreven en energiek te keer, maar kunnen ons toch niet echt overtuigen.

*Foto’s: Slow Fall*

Het Finse Slow Fall zorgt voor een mix van heavy metal en power metal die nogal donker gekleurd wordt neer gezet en dus minder toegankelijk blijkt te zijn dan wat de meeste bands in dit (sub)genre afleveren. Het valt ons op dat er keer nog vrij plaats is in de tent voor hun show die ons alvast niet compleet weet te overtuigen.

*Foto’s: Resolve*

Ook het Franse metalcore / post hardcore gezelschap van Resolve weet ons niet echt te overtuigen, integendeel. Een toch goed gevulde weide stoort zich helemaal niet aan onze opinie en laat zich maar wat graag onderdompelen in de sound van dit kwartet.

*Foto’s: Incantation*

We voelen ons een heel stuk beter in ons element wanneer Incantation zijn brutale en agressieve death metal sound over de weide stort. Het Amerikaanse gezelschap zorgt voor een heel gedreven en strakke set waar we wel meer van willen horen want de veertig minuten zijn in een vingerknip voorbij.

*Foto’s: Esthesis*

De sound van Incantation vormt in ieder geval een enorm contrast met de alternative rock sound die het Franse Esthesis aflevert. Het korte stukje dat we van dit gezelschap mee pikken is in onze oren veel te soft om te boeien, laat staan te overtuigen.

*Foto’s: Eihwar*

Voor het eerst moeten we vandaag een hartverscheurende keuze gaan maken. Kijk, we zijn echt wel fan van de sound en de podium présence van Eihwar, een Frans duo dat we al een paar keer eerder aan het werk zagen / hoorden tijdens een live concert. Hun mix van electro en dark Nordic folk wordt immers tijdens live concerten energiek, gedreven en heel enthousiast neer gezet. “De ridder” blijft achteraan staan zorgen voor de elektronische geluiden, terwijl een “Viking war priesteres” vooraan het complete podium gebruikt en dansend van links naar rechts springt / gaat terwijl ze ondertussen voor extra ritmische patronen zorgt. We houden het, met pijn in het hart, na een nummer voor gezien want we willen ook wel genieten van Infected Rain.

*Foto’s: Infected Rain*

Het Moldavische Infected Rain zorg immers steevast voor heel enthousiast neergezette shows en dat was nu niet anders. Het gezelschap lijkt energie en overgave te koop te hebben en zorgt hier voor een heel gedreven en energieke set die perfect aansluit bij de sound die het gezelschap creëert: een mix waarin we elementen uit metalcore, groove metal, nu metal, … in ontdekken. Een heel sterke set van dit gezelschap als je het ons vraagt.

*Foto’s: Liturguy*

We houden, normaal gezien toch, ook wel van een mix van avant garde en black metal maar het Amerikaanse female fronted gezelschap van Liturguy weet ons niet echt te raken ondanks het stevige black metal gekrijs van de vocaliste. Het gezelschap teert, naar onze smaak, te veel op pure avant garde en dat ligt ons toch een stuk minder.

*Foto’s: Hexis*

Ook het Deense Hexis laat ons achter met een dubbel gevoel. De band doet zijn uiterste best om ons te overtuigen van hun sound – een mix van sludge, hardcore en black metal – maar daar het grootste bestanddeel van hun sound richting hardcore uitgaat is dit veel minder aan ons besteedt. We zijn dus niet echt overtuigd van noch Liturguy, noch van Hexis.

*Foto’s: Widilma*

Met Widilma kregen we een band voorgeschoteld waar onze verwachtingen enorm hoog lagen. We hadden de band eerder meegemaakt op Cernunnos Pagan Fest en waren daar enorm onder de indruk gekomen van de set die ze daar hadden neer gezet. Hier, op de “Bruce Dikinscène” was het allemaal een heel stuk minder. De eerste kennismaking met Widilma zorgde ervoor dat we vergelijkingen maakten met een set van Heilung. Dit was nu een heel stuk minder het geval en we bleven dan ook, zeker qua présence, stevig op onze honger zitten. Muzikaal put dit gezelschap ook uit de grote (dark) Nordic folk vijver en we kunnen ons nog steeds gemakkelijk vinden in de sound van de band, maar visueel mocht het toch iets meer zijn.

*Foto’s: Nova Twins*

We repten ons uiteindelijk toch nog even richting “Dave Mustage” om nog iets mee te pikken van het Britse Nova Twins die voor een mix van hip hop en alternative rock staat die ons eigenlijk een heel stuk minder weet te bekoren. Maar nogmaals: als een goed gevulde weide zo goed als massaal uit de bol gaat voor zo’n sound, wie zijn wij dan om te gaan beweren dat dit niet mag / kan op een “metal” festival?

*Foto’s: 1914*

Wij, van MUSIKA, keken er enorm naar uit: een nieuw performance van het Oekraïense 1914, een band die we al een paar keer hadden meegemaakt en die ons telkens een enorm beklijvende en intense tijd deed beleven. Hun uiterst knap neergezette mix van black metal, doom en death metal met teksten over wereldoorlog I is enorm aangrijpend. Als je je de hele set alleen al focust op frontman 2.Division, Infanterie-Regiment Nr.147, Oberleutnant – Ditmar Kumarberg beleef je als het ware de oorlog terug mee. Als je dan ook nog weet dat de heren van 1914 in hun thuisland een oorlog uitvechten tegen Rusland die doet denken aan WO I, dan voel je de verschrikkingen als het ware compleet herleven. Dat de heren een extra statement maken i.v.m. de oorlog in hun thuisland, wordt op extra gejuich onthaald. Opnieuw dus een enorm intense en beklijvende ervaring deze set van 1914 die een volgelopen weide versteld laat staan.

*Foto’s: Bambie Thug*

Hopelijk begrijp je zo waarom we maar een heel klein stukje van de set van Bambie Thug hebben meegemaakt. Dit Ierse ensemble is vooral gekend dankzij hun deelname aan Eurosong 2024 en past hier, naar onze bescheiden mening, absoluut niet!

*Foto’s: Myrkur*

De Deense Amelie Bruun kennen we dankzij haar muzikale alter ego Myrkur. De dame bouwt sinds 2014 aan een muzikale carrière die zich oorspronkelijk afspeelde binnen de grenzen van black metal, waar wat blackgaze en gothic in wordt gemixt. Ze maakte plots ook een album met dark folk (‘Folksange’) die ervoor zorgde dat ze aan populariteit won en een groter publiek de naam Myrkur ontdekte. Met haar nieuwste album, ‘Spine’, keert ze terug naar haar muzikale roots. Het was vooral dat album dat aan bod kwam tijdens dit concert. Zelf hadden we eerder gehoopt op een dark folk set, maar met haar prachtige stem en dito opgebouwde nummers wist ze ons ook nu weer schijnbaar moeiteloos te overtuigen van haar kunnen: een donker gekleurde beklijvende set was ons deel.

*Foto’s: Beast In Black*

Dat we ook nog een stukje van Beast In Black hebben meegepikt was niet zo vanzelfsprekend. We zagen en hoorden ook hier een band aan het werk die een volle weide moeiteloos weet in te palmen met hun aanstekelijke en toegankelijke mix van power metal en heavy metal. Qua setlist vermoeden we dat die weinig verschillen toonde met die van vorige week op Alcatraz.

*Foto’s: Wargasm*

Het Britse Wargasm zorgt voor een mix van o.a. electro, punk en nu metal. Het gezelschap zorgt voor een heel gedreven en energieke beleving op het podium die dan ook moeiteloos overslaat naar het publiek dat de complete tent in neemt. Voor ons een aangename ontdekking qua intensiteit, al bepaalt het “electro-deel” te veel de sound om ons compleet overstag te alten gaan.

*Foto’s: Left To Die*

Wie houdt van Chuck Schuldiner en zijn band Death zit goed bij Left To Die, die bewust de nummers van deze legendarische death metal band brengt, al blijven de vocalen de achillespees van dit Amerikaanse gezelschap. Toch vinden wij dat de heren voor een heel strakke set zorgen en beuken ze er rechttoe rechtaan op los.

*Foto’s: KK’s Priest / Sowulo*

We hadden het er al eerder over: kiezen tussen twee bands die op hetzelfde moment actief zijn op een festival is hartverscheurend. Ook dit keer hebben we een tijdlang getwijfeld: de traditionele heavy metal / NWOBHM sound van KK’s Priest met een aantal “oude” Judas Priest nummers in de setlist – Met natuurlijk vooarl dank aan gitarist KK Downing, een van de originele Judas Priest gitaristen en vocalist Tim “The Ripper” Owens. – of toch kiezen voor de dark folk / pagan sound van het Nederlandse Sowulo. We beslissen om voor die eersten te gaan die hier een heel knappe set afleveren. Het vijftal zorgt voor een enthousiast neer gezette set die ze gedreven en energiek afleveren met de nodige pyro uitbarstingen om het geheel visueel extra aantrekkelijk te maken. Liefhebbers van “old school” Judas Priest materiaal – wat dacht je o.a. van “The Ripper”? – worden ook nu weer op hun wenken bediend en genieten dus dubbel van een KK’s Priest show. We pikten nog het laatste nummer mee van Sowulo omdat het ondertussen opnieuw aan het regen was gegaan en we zo konden “schuilen” in een tent.

*Foto’s: Myrath*

De regen bepaalde voornamelijk onze volgende keuze(s). geen The Amity Affliction (“Supositor Stage”), maar dus wel Myrath. Deze progressive metal band uit Tunesië ging van start als Symphony X tribute band vooraleer zelf eigen nummers te brengen. We zien deze band heel vaak aan het werk in Frankrijk en steeds weten de heren een goede, kwalitatieve set neer te zetten die visueel ondersteund wordt door een, of meerdere, buikdanseressen. Dit was ook nu weer het geval. We zien dan ook een barstens volle tent (“Massey Feguscène) intens genieten van het muzikale talent van dit gezelschap dat zich enthousiast en vol overgave weet te smijten.

*Foto’s: Faun*

Met spijt in het hart lieten we ook de set van Opeth, door de regen, volledig aan ons voorbij gaan. De neo folk van Faun vinden we wel een mooi alternatief. Het Duitse gezelschap zorgde immers voor een heel sfeervolle en knappe set in een overvolle tent (“Bruce Dickinscène”) die ervoor zorgde dat het publiek massaal uit de bol ging. Ook wij gingen vlot mee overstag en lieten ons onderdompelen in de prachtig neer gezette nummers van Faun.

Het was meteen ook het einde van onze tweede dag op Motocultor Festival. Grootste spelbreker was de regen, daar we opnieuw geen zin hadden om in regenkledij rond te stappen met extra bescherming voor onze camera’s. We hadden vooraf nochtans echt onze zinnen gezet op het Noorse Aura Noir (blackened thrash metal) en het Duitse Haggard (medieval metal / classical music), al wilden we ook nog iets meepikken van zowel het Australische Skynd (mix van electro, industrial, rock en gothic) als van het Franse Igorrr (electro, metal, trip hop). Spijtig dus voor deze bands.

Met dank aan Angela Dufin en het complete team van Motocultor Festival.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.