Het Motocultor Festival is een beetje het Franse equivalent van “ons” Alcatraz Festival: een aantal bands sieren immers beide festival affiches. Motocultor Festival zorgt wel voor vier dagen entertainment en dat, net als Alcatraz op vier verschillende podia. Op donderdag 15 augustus was het weer zover: de start van een nieuwe editie van Motocultor Festival, voor het tweede jaar in het Bretoense Carhaix. Daar er telkens bands actief zijn op twee podia, kunnen wij, van MUSIKA, je niet alles meegeven. Vandaar dus deze impressie.

De “deuren” werden geopend omstreeks 14u00 en het was eerst wat zoeken, want de organisatie had het terrein wat anders ingedeeld in vergelijking met vorig jaar. Het lijkt ons alvast een verbetering.

*Foto’s: Shy Low*

Vanaf 15u30 krijgen we de eerste bands te horen en te zien. Wij gingen van start bij Shy Low, een Amerikaanse post rock / post metal band die de volle tent van de “Bruce Dickinscène” weet in te palmen met hun instrumentale nummers die de heren energiek en enthousiast weten af te leveren. Wij moeten toegeven dat het minder “our cup of tea” is, maar wie zijn wij, als een complete tent staat te genieten?

*Foto’s: DeWolff*

Op de main stage, hier “Dave Mustage” genoemd, is het Nederlandse DeWolff ook van start gegaan. Dit drietal zorgt voor een mix van rock, rock ‘n’ roll en psychedelica. Drums zorgen voor het fundament, terwijl orgel en gitaar zowel het framewerk helpen verzorgen als voor de solo’s instaan. Het doet ons wat denken aan Jimi Hendrix meets Jon Lord al vormt psychedelica wel de hoofdmoot van de sound. In een paar nummers horen we ook flarden van pure rock ‘n’ roll songs. Dit bevalt ons, qua sound toch, veel meer.

*Foto’s: Grandma’s Ashes*

Daarna is het beurt aan het Amerikaanse melodic black metal gezelschap Uada, op de “Supositor Stage”, en het Franse alternative rock gezelschap van Grandma’s Ashes die de tent bij “Massey Ferguscène’ laten vol lopen. We kunnen ons wel vinden in de sound van de drie Franse dames van Grandma’s Ashes, al vinden we zelf dat er wat meer beweging mag zijn op het podium. Toch zorgt dit trio voor een goede kwalitatieve set.

*Foto’s: Uada*

Meer voeling hebben we met de sound van Uada die heel krachtig en dreigend klinkt. De band zorgt best wel voor een heel typische donker gekleurde sound die eigen is aan black metal, maar vergeet niet dat je daar ook een pak melodie in kan verwerken. Een heel goede set, als je het ons vraagt al kunnen we niets maken van de gezichten van de heren daar die omhuld zijn door grote zwarte kappen.

*Foto’s: Squid*

Op het grote “Dave Mustage” podium mag het Britse post punk gezelschap Squid dan aantreden. Muzikale concurrentie heeft het gezelschap op dat moment niet, daar Ange, die normaal gezien dan de “Bruce Dickinscène” zou inpalmen pas later geprogrammeerd staat wegens de “last minute cancelling” van Magma, waarvoor de organisatie geen vervanger heeft gevonden. We gaan kort zijn over Squid: hun voor ons experimentele klanken laten ons ijskoud en zijn dus absoluut geen spek voor onze bek. Met metal heeft dit, opnieuw naar onze smaak, maar heel weinig te maken.

*Foto’s: Moundrag*

Het Franse Moundrag zorgt in de tent van “Massey Ferguson”, die compleet is volgelopen, voor een goede sound met elementen uit progressive rock en psychedelica. Het tweetal, orgel en percussie / drums, weet ons wel te boeien, al missen we wel een energieke uitstraling. Een goede set dus qua sound, al is die visueel minder aantrekkelijk.

*Foto’s: Havok*

Dan maar richting “Supositor Stage’ waar het Amerikaanse Havok instaat voor een heel energieke en gedreven set onvervalste agressief klinkende thrash metal die een compleet gevulde weid weet te boeien. Ook wij zijn volledig mee met dit muzikale geweld die als een pletwals over ons heen dondert. Het publiek smult en laat zich niet onbeduidend gelden: een pak crowdsurfers worden continu richting podium gebracht. We moeten, voor het eerst vandaag, toch even naar adem happen na de set van dit gezelschap waar we muzikaal gezien geen speld kunnen tussen krijgen. Enig nadeel is het feit dat er af en toe wat regen uit de lucht valt zodat het steeds nadenken is over regenjas aan of uit, bescherming voor camera, ja of nee.

*Foto’s: Emma Ruth Randle*

Toch blijven we van links naar rechts lopen om toch zoveel mogelijk verschillende bands aan het werk te zien en te horen. De Amerikaanse Emma Ruth Randle kiest er voor om het helemaal in haar eentje te klaren. Ze zorgt voor een heel beklijvende donkere folk sound en in de overvolle tent kan je een speld horen vallen.

*Foto’s: Alan Stivell*

Onderwijl zorgt de nu tachtig (!) jarige Alan Stivell voor een erg enthousiast ontvangen set op “Dave Mustage”. Zijn folk nummers – deels in het Engels, deel in het Frans, deels in het Bretoens gebracht – zorgen ervoor dat een barstensvolle weide intens geniet. Het ene nummer vrij energiek en gedreven, het ander heel intriestig. We zijn een heel pak mensen die zich dansend uitleven tijdens deze set met Ierse, Keltische en Bretoense folk nummers. Een heel knappe set waar wij toch wel van onder de indruk zijn, ook al omdat Alan Stivell nog steeds beschikt over een enorm knappe en krachtige stem.

*Foto’s: Sacramentum*

We laten voor het eerst vandaag een band compleet links liggen. De Britse artiest Bob Vylan staat voor een mix van hip hop en punk rock en mag aantreden op “Massey Ferguscèene”. Wij kiezen echter resoluut voor de melodic black metal van het Zweedse Sacramentum. Het gezelschap ontgoochelt ons absoluut niet en we zijn opnieuw getuige van een sterke set van dit gezelschap waar dreigende klanken samenspannen met melodie om tot een krachtig, kil en in duisternis gehulde sound te komen. De frontman / vocalist stapt rustig over het podium heen en weer onderwijl gebaren makend en verschillende mimieken op zijn gezicht toverend terwijl de band stevig, maar uiterst melodieus, van jetje geeft. Opnieuw zijn we dat een volle weide geniet van de sound. Sacramentum stijgt zodoende een paar plaatsjes op onze “waarderingsladder”.

*Foto’s: Ange*

Het Franse progressive rock gezelschap van Ange zorgt voor een mooie podium présence en brengt hun sound zo tot leven. Zelf vinden we dit dus best te pruimen en de compleet volgelopen tent bewijst dat er velen zijn die zich kunnen vinden in de sound van dit gezelschap.

*Foto’s: Deicide*

Toch kiezen we er na een tijdje voor om eens te gaan kijken / luisteren naar het kunnen van het Amerikaanse Deicide. Het is niet zo dat we deze death metal band niet kennen, maar elk concert is toch anders. Van Deicide krijgen we een heel brutale en agressieve sound te horen zoals we eigenlijk wel mogen verwachten van dit gezelschap. Absolute top in het (sub)genre durven we dit niet noemen, maar wel heel degelijk, krachtig en goed.

*Foto’s: Crownshift*

Melodic death metal is wat we te horen krijgen in de “Massey Feruscène” tent. Het Fins Crownshift zorgt dat een volgelopen tent intens kan genieten van hun sound waar kracht, agressie en melodie strijden om de meeste aandacht. De set wordt best wel energiek, gedreven en enthousiast neer gezet. Meer heeft dit gezelschap niet nodig om de tent uit zijn hand te laten eten. Ook wij genieten met volle teugen van de sound van Crownshift maar willen ook nog iets meepikken van het Britse Venom Inc. op “Supositor Stage”.

*Foto’s: Venom Inc.*

Ondanks de nog steeds neer vallende regen, zien we dat een volle weide geniet van de blackened heavy metal sound van dit toch wel illustere gezelschap. De heren vervullen hun taak met hun typsiche sound en hun podium kwaliteiten. Het enige nadeel bij Venom Inc., vinden wij dan toch, is het feit dat er een soort van voorspelbaarheid, van routine, in hun show en sound zit. Desondanks zien we rondom ons enkel blije gezichten die enorm genieten.

Door die regen (het aan en uit trekken van regenkledij en de bescherming voor onze camera’s begon op onze zenuwen te werken), en het feit dat er nog drie festival dagen aan kwamen, hielden we het toch maar voor bekeken. We hadden immers ook nog een, zij het vrij korte, route te doen naar ons hotel. Heel spijtig dus voor het Franse Neko Light Orchestra (melodic progressive rock), het Britse Crippled Black Phoenix (progressive rock / post rock / experimental rock), het Amerikaanse Lionheart (hardcore) en het Noorse Kvelertak (black ‘n’ roll).

Met dank aan Angela Dufin en het complete team van Motocultor Festival.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.