Het Portugese Gaerea is een post black metal band die in meerdere opzichten een speciaal “karakter” heeft. De bandleden gaan anoniem schuil onder hun kappen met karakteristiek symbool. Al is de anonimiteit intussen wel achterhaald en is geweten wie de bandleden zijn maar niettemin blijft het statement gelden omdat ze willen beklemtonen dat onze ganse maatschappij opgaat in anonimiteit. Meteen kom je zo bij het tweede typerende element van deze band, ze houden een spiegel voor van onze leefwereld en die klinkt allesbehalve fris en vrolijk. Hoewel acterend in dezelfde sfeerwereld van Amenra, is de muziek niet te vergelijken. Gaerea is naar ons gevoel meester in krachtige contrasten en het creëren van een sfeer waarin enerzijds wanhoop en donkerte spreekt maar waar evengoed toch licht te ontwaren valt. Sedert het debuut van de band in 2016 is het verhaal dat ze brengen in feite enkel nóg krachtiger geworden. Waar de titelloze debuut ep allerminst zwak kon genoemd worden, brak de band pas écht door bij het volwaardige debuut ‘Unsettling Whispers’ en nog veel meer bij opvolger ‘Limbo’. Niettemin is voor ons de band nog enkele niveaus hoger geklommen met ‘Mirage’ uit 2022 waar de sfeerschepping pas ten volle naar voor kwam en de band met een album op de proppen kwam dat ons werkelijk volledig omver blies.

We kunnen niet ontkennen dat het in die zin met een enigszins dubbel gevoel was dat we de aankondiging van ‘Coma’ ontvingen. Kon Gaerea hun sublieme kunststukje nog overtreffen? Of dreigde enkel ontgoocheling na dergelijk meesterwerk? Wel we kunnen u bij deze met de hand op het hart vertellen dat ‘Coma’ in geen geval een ontgoocheling is geworden! De eerlijkheid gebiedt ons echter om u er in één adem bij te vertellen dat het achterovervallen zoals ten tijde van ‘Mirage’ er dit keer niet was. Maar dat valt enerzijds te verklaren door het feit dat we natuurlijk met torenhoge verwachtingen zaten – véél meer dan voordien – én met het feit dat als je een album als ‘Mirage’ grijs gedraaid hebt, het sowieso moeilijk is om omvergeblazen te worden bij een volgend album na één luisterbeurt. Inmiddels zijn we meerdere luisterbeurten verder en stilaan kunnen we niet anders dan bekennen dat ‘Coma’ zich behoorlijk onder onze huid heeft weten te nestelen. Hoe meer je dit album hoort, hoe intenser het lijkt te worden. Minder verrassend is het op zich ongetwijfeld. Daartoe blijven de elementen die ‘Mirage’ (en de voorgaande albums) zo boeiend maakten in overvloed aanwezig en dan hebben we het over de afwisseling in enerzijds de rustige passages die in schril contrast staan met de brute kracht van de andere gedeeltes. De zang gaat ook nu weer van onheilspellend fluisterend tot getormenteerd, wanhopig gebrul. De riffs gaan van rustig akoestisch getokkel tot furieus, alles verslindend. Maar Gaerea is erin geslaagd om subtiele toevoegingen in de muziek te brengen die bijdragen tot hun ronduit unieke belevingswereld. We kunnen ons bijgevolg niet voorstellen dat fans van het vorige werk dit niet schitterend gaan vinden. Degenen voor wie Gaerea voordien nietszeggend was, zullen dan weer naar alle waarschijnlijkheid nog steeds niet over de streep worden getrokken. Wij behoren alvast tot de eerste categorie en plaatsen ‘Coma’ bijzonder hoog in ons lijstje van topschijven van dit jaar.

K.H. (95)

Season Of Mist

Tracklist: 1. The Poet’s Ballet 2. Hope Shatters 3. Suspended 4. World Ablaze 5. Coma 6. Wilted Flower 7. Reborn 8. Shapeshifter 9. Unknown 10. Kingdom Of Thorns