– Noot van de redactie: omdat MUSIKA dit jaar zowel twee pers passen als twee foto passen te pakken kreeg bij de organisatie van het befaamde Alcatraz festival te Kortrijk – waarvoor absoluut een heel grote “dank u wel” –, hebben we beslist de vele foto’s die per dag geschoten werden, te spreiden over verschillende “reviews / impressies” Daar MUSIKA nog wat hulp kreeg van iemand die geen accreditatie had (dank u wel, Kiara Vandewalle) kunnen we u toch een zo goed als compleet beeld mee geven. “Fasten your seatbelts”, zouden we zeggen. –

*Foto’s: Temptations For The Weak*

Temptations For The Weak opende de dag wat betreft het Swamp podium. Alweer een band van eigen bodem die zijn kunnen mocht tonen op een groot toneel. Temptations For The Weak toonde dat daar ook vroeg op de dag een massa volk voor op de been te brengen valt. Waar gitarist Djoni Tregub lange tijd alle vocals op zich nam, is daar met de komst van Jadran Beauprez verandering in gekomen die de band duidelijk een nieuw elan heeft bezorgd. Hun thrash metal die doorspekt is met metalcore-invloeden zorgt voor snelle, catchy riffs maar waarbij het hoge tempo er niet voor zorgt dat de melodie uit het oog wordt verloren. Temptations For The Weak bracht een strakke set waarbij ze zelf zichtbaar genoten van het aangeboden forum. Ze bedankten dan ook – terecht – de organisatie voor de steun aan zovele Belgische bands.

*Foto’s: Columbarium*

Van de ene Belgische band ging het naar de volgende. De ervaren rotten van Columbarium lieten de tent van “La Morgue” aardig vollopen met hun doom metal. Dat de heren méér dan een stukje kunnen spelen, wisten we uiteraard al veel langer dan vandaag. Met hun plaat ‘The Morbidious One’ hebben ze dit nog eens extra in de verf gezet. “La Morgue” daverde op zijn grondvesten met een geluid dat werkelijk voelbaar was in elke vezel van ons lijf. Hoewel allerminst licht verteerbare kost zo vroeg op de middag, smulde het publiek er duidelijk van. Gezien de overlap in het tijdschema misten we het weliswaar het laatste stukje om ons richting “Prison” stage te reppen.

*Foto’s: Finntroll*

Op dat hoofdpodium maakte de maffe bende van Finntroll zijn opwachting. Hun typische outfits en elfen-oren ontbraken vanzelfsprekend ook nu niet. Hun muziek is een mix van extreme metal vermengd met Finse polka-deuntjes en wordt ook wel eens “humppa” genoemd. Feit is dat de band ondanks de hitte van de blakende middagzon het publiek moeiteloos wist te verleiden tot moshpits met hun aanstekelijke opzwepende muziek. Humor staat bij Finntroll op de eerste plaats en dat blijkt uit hun gehele houding. Nochtans niet evident voor een band die al ferme tegenslagen te verwerken kreeg zoals het overlijden van gitarist Teemu “Somnium” Raimoranta in 2003 en het noodgedwongen stoppen van zanger Jan “Katla” Jämsen door een tumor op de stembanden. De man schrijft overigens nog steeds alle teksten voor de band. Finntroll bestaat inmiddels ruim vijfentwintig jaar en weet als geen ander hoe ze een feestje moeten bouwen, ook bij smelttemperaturen.

*Foto’s: Pro-Pain*

In “Helldorado” keken we uit naar de komst van Pro-Pain. De New Yorkers zijn al erg lang een graag geziene band in ons land en dat bleek eens temeer in een bijzonder goed gevulde tent. Met Jonas Sanders als Belg achter de drumkit is de connectie met België reeds jaren geleden enkel nóg groter geworden. Iemand gaat Gary Meskil en de zijnen toch eens moeten uitleggen dat hun muziek al snel genoeg is zonder dat ze het tempo tot dubbele snelheid opdrijven op een podium. Retestrak en verwoestend snel is een understatement. In no-time zaten we alweer bij afsluiter ‘Make War Not Love’ – geen evident nummer in de huidige tijden. Meskil verspilt zelden of nooit tijd aan bindteksten en dat was nu niet anders. Op zijn achtenvijftigste klinkt Meskil nog steeds even furieus en krachtig als tijdens de beginjaren van Pro-Pain, intussen méér dan 30 jaar geleden. Zoals we van Pro-Pain gewend zijn: een steengoed optreden dat voorbijvloog.

*Foto’s: Fleddy Melculy*

We bleven hangen in “Helldorado” om getuige te zijn van ongetwijfeld de meest humoristische band op een podium: Fleddy Melculy. Wat eerder begon als een gimmick is intussen uitgegroeid tot een gevestigde waarde op podia tot ver buiten de landsgrenzen. We schrikken er eerlijk gezegd zelf een beetje van dat Fleddy Melculy al acht jaar bestaat. Dat hun eerste single ‘T-Shirt Van Metallica’ een hype werd, valt een understatement te noemen, dat hun mix van metal en hardcore doordrongen van humor na al die jaren nog steeds populair is, is dat evenzeer. “Helldorado” ging los door het dak. Een kussengevecht (??!) hadden noch wij noch Jeroen Camerlynck ooit meegemaakt tijdens een optreden. Dat de zanger het grappig vond, spreekt voor zich. We willen even onderstrepen dat de band in bijzonder goede doen was én dat het geluid top was. We hebben Fleddy Melculy in het verleden al weten spelen waarbij de zang van Camerlynck enigszins verzoop in de snoeiharde gitaren maar dit keer klonk zijn stem krachtig boven alle geweld uit. We gaan hier niet de ganse setlist overlopen maar zowat elk nummer werd van voor tot achter meegebruld. Hun reeds vernoemde “wereldhit” ‘T-Shirt Van Metallica’ bevond zich achteraan de setlist en vormde ongetwijfeld de apotheose samen met afsluiter ‘Feestje In Uw Huisje’. Dat het een feestje was, is wel het minste dat we kunnen zeggen.

*Foto’s: Benediction*

Graag hadden we u weten te vertellen dat het feestje van Fleddy Melculy onverminderd werd voortgezet in de “Swamp” bij de brutale death metal van Benediction. Helaas is de waarheid dat we enigszins ontgoocheld achterbleven. Één en ander begon nochtans veelbelovend voor een volle tent maar het geluid was ronduit ondermaats waardoor de sound van de band – sowieso al niet de meest verfijnde muziek – simpelweg een muur van geluid maar vooral één brij werd waarbij de zang van Dave Ingram de zaken niet wist te redden. Het resultaat was dat naarmate het optreden vorderde, meer en meer mensen de tent verlieten. Beetje jammer toch wel voor een band met zoveel jaren op de teller. We hebben Benediction in het verleden alvast veel sterker weten acteren.

*Foto’s: Pothamus*

In “La Morgue” waren we er getuige van hoe Pothamus misschien wel voor het meest intieme, intense concert van het weekend zorgde. Dit Mechelse trio brengt een geheel eigen stijl die al eens omschreven wordt als tribaleske postrock vermengd met sludge. Niet de meest behapbare, laat staan uitbundige of opzwepende muziek maar eerder muziek die best geconsumeerd wordt in een aangepaste setting volgens ons waarbij je in de juiste sfeer dient te geraken om mee te zijn. We steken niet weg dat voor ons de muziek van Pothamus allerminst evident is op een festival net omdat het luisterbereidheid vereist. Nu, als er één podium bestaat waar dit kan, is het wel “La Morgue”. En laat ons duidelijk zijn, onze vrees was compleet ongegrond. Pothamus speelde een gevulde tent helemaal murw op sublieme wijze. Geen moshpits, crowdsurfers of dergelijke maar een publiek dat geboeid stond te luisteren van de eerste tot de laatste noot.

*Foto’s: 1000 Mods*

Na Pothamus waren we amper bekomen of we werden in “La Morgue” eenvoudigweg omvergeblazen door 1000 Mods. Deze Grieken spelen heavy stoner rock die in onze contreien helaas zelden of nooit live te bewonderen valt. Vooral hun laatste album ‘Youth Of Dissent’ dat inmiddels vier jaar oud is, heeft de weg naar de grotere podia opengebroken. Dat er nogal wat belangstelling was om de heren aan het werk te zien, bleek uit de talrijke aanwezigen in de kleinste tent van Alcatraz. Wie erbij was, was getuige van de uitmuntende stevige sound van de band die de ene beukende riff na de andere uit de mouw wist te schudden. Dat zanger Dani niet de grootste spraakwaterval is tussen de nummers door, vormde geen beletsel voor het publiek om méér dan enthousiast te reageren. Onder de aanwezigen spotten we onder meer Jeroen Van Troyen van Fire Down Below die daags voordien hetzelfde podium onveilig wist te maken. Hij zag samen met ons een band die de tent helemaal plat speelde.

*Foto’s: Red Fang*

Na 1000 Mods moesten we even naar adem happen. We pikten nog wel een stukje mee van Red Fang in “Helldorado”. Hoewel deze Amerikaanse stoner rock band een palmares heeft om “U” tegen te zeggen én ze onmiskenbaar “Helldorado” volledig wisten in te palmen, waren we nog zodanig onder de indruk van 1000 Mods dat Red Fang ons persoonlijk niet helemaal mee had. De andere aanwezigen gaven ons voor alle duidelijkheid compleet ongelijk.

*Foto’s: Hatebreed*

We sloten onze dag af met een alweer hartverscheurende keuze tussen Satyricon of Hatebreed. Uiteindelijk helde het gevoel toch over naar deze laatstgenoemden die mochten aantreden in “Helldorado”. Deze Amerikanen onder aanvoering van Jamey Jasta blazen intussen dertig kaarsjes uit (!) en hun huidige tour staat volledig in het teken daarvan. Dat blijkt onder meer uit de setlist die simpelweg bekeken kan worden als een soort van best-of. We kunnen ons alvast niet herinneren Hatebreed ooit gezien te hebben waarbij de setlist zowat elk mogelijk nummer bevat dat op ons favorietenlijstje staat. Het mag gezegd dat hetgeen de band bracht op Alcatraz ronduit indrukwekkend was qua performance. Een band in topvorm – niet in het minst Jasta zelf die meer gedreven dan ooit de massa opzweepte – én met een geweldig geluid. Alles perfect in balans en met een publiek dat zich al even enthousiast toonde dan de band. Een eerste hoogtepunt zat reeds helemaal vooraan in het optreden toen ‘Destroy Everything’ werd ingezet. De daad werd onmiddellijk bij het woord gevoegd, de voorste gelederen moshten dat het een lust was. Kort nadien volgde reeds onze persoonlijke favoriet met ‘Live For This’ maar in feite ging het voortdurend van het hoogtepunt naar de volgende climax. Het enige waar we persoonlijk minder enthousiast van werden dan vele anderen, was de “ball of death” die Hatebreed het publiek ingooide. Een enorme opblaasbal die over de hoofden heen werd geduwd in alle richtingen maar die naar ons gevoel geen meerwaarde bracht. Wel zagen we telkens de verontruste blikken bij de mensen van de techniek telkens de bal hun richting uitkwam. Voor het overige kunnen we niet anders dan in superlatieven spreken. Hatebreed knalde als nooit tevoren en vormde voor ons het absolute hoogtepunt van dag 2 op Alcatraz.

Met speciale dank aan de organisatie van Alcatraz.

Tekst: Koen Hollants.

Foto’s: Bianca Lootens / Andy Maelstaf.