– Noot van de redactie: omdat MUSIKA dit jaar zowel twee pers passen als twee foto passen te pakken kreeg bij de organisatie van het befaamde Alcatraz festival te Kortrijk – waarvoor absoluut een heel grote “dank u wel” –, hebben we beslist de vele foto’s die per dag geschoten werden, te spreiden over verschillende “reviews / impressies” Daar MUSIKA nog wat hulp kreeg van iemand die geen accreditatie had (dank u wel, Kiara Vandewalle) kunnen we u toch een zo goed als compleet beeld mee geven. “Fasten your seatbelts”, zouden we zeggen. –

*Foto’s: Vengeance*

Om 20 na 11 mag het Nederlandse eighties hard-rock ensemble Vengeance de boel aftrappen van deze uitverkochte zaterdag. Onder een zonovergoten en blauwe hemel komen ze hun veertigste verjaardag als band vieren met als banner ‘Do you hate hard rock? Guess you’ve never seen Vengeance’. Ze brengen oerklassieke hardrock en er is al een schare fans aanwezig die bijzonder enthousiast zijn. Er zal nog veel hardrock volgen vandaag, met Europe als headliner. Dit is voor mij een aangename starter maar ook niet meer dan dat.

*Foto’s: Raven*

Na kort het Belgische Tempations For Te Weak mee te pikken, waarbij het geluid helaas niet optimaal stond en zeer drukkend klonk, keerde ik terug naar de “Prison” stage waar de volgende eighties band zijn opwachting maakte: het Britse Raven. Ik mocht het project van de gebroeders Gallagher een tiental jaar geleden reeds meepikken op Graspop en ze lieten toen een sterke indruk achter. Ze starten enkele minuten later dan gepland door problemen met de bassversterker, maar staan zoals steeds energiek op het podium. Bassist en vocalist John Gallagher heeft helaas wel moeite met hoge noten aan te houden waardoor het niet altijd even zuiver klinkt.

*Foto’s: Bodysnatcher*

Hoewel ik niet de grootste -core fan ben pikte ik een stukje Bodysnatcher mee alvorens door te lopen naar “La Morgue” voor de Belgische doom van Columbarium. Met een loodzware wall of sound begonnen ze aan hun set die zwaar, heet en slopend was.

*Foto’s: D.R.I.*

Hierna was er meteen een moodshift nodig. Terwijl D.R.I. de “Helldorado” onveilig maakte pikte ik Finntroll mee op de “Prison” stage. Finse trollen in de felle zon, het is een aparte combinatie. De heren presenteren een knallende set blackened folk metal waarbij de moshpit amper stil staat.

*Foto’s: Massacre*

Het Gentse Arson mocht hun rock’n roll geïnfuseerde punk naar “La Morgue” brengen, terwijl het Amerikaanse Massacre in de Swamp mocht aantreden. Die laatst genoemde band bestaat maar liefst al veertig jaar, al zaten er wel een aantal pauze’s in. In deze periode hebben ze in totaal vier albums uitgebracht: twee in de jaren 90 en twee in de “nillies”. Ze brengen wat je verwacht: rechttoe rechtaan death metal.

*Foto’s: The Night Flight Orchestra*

Meer hardcore in “Helldorado” met Pro-Pain, terwijl de Zweedse rockers van The Night Flight Orchestra op de “Prison” stage hun ding mochten doen. In 2022 stonden ze er ook reeds en zorgden ze voor een ideale rustpauze in de namiddag. Dit is nu niet anders en ondanks een broeiende zon brengen ze een energieke performance.

*Foto’s: Fleshgod Apocalypse*

Fleshgod Apocalypse is een waardige vervangen voor het origineel geplande Carach Angren. We mochten gisteren al van die andere symphonic death metal band, SepticFlesh, genieten. Fleshgod Apocalypse kon de kwaliteit daarvan niet evenaren maar bracht een strakke, brute show waar de live opera-vocals een absolute meerwaarde waren.

Benediction en Thronehammer spelen respectievelijk op de “Swamp” en “La Morgue” stage. Ik besloot het Britse death metal ensemble Benediction van op een afstand te volgen en ze brachten een bijzonder strakke set waar menig hoofd op en neer ging.

*Foto’s: Dio Disciples*

Na een halfuurtje moest ik helaas weg want Dio Disciples zou op de “Prison” stage aantreden. Tegelijk speelde Bizkit Park, eveneens een tribute band, op de “Helldorado” stage. De vocals van Dio Disciples worden gebracht door Oni Logan én Anthrax’s Joey Belladonna. Hij is overigens niet het enige Anthrax lid die vandaag mag aantreden. Na een korte introductie aan de hand van beelden uit de Dio documentaire zetten ze ‘Holy Diver’ in waardoor de wei enthousiast meezong. Verder brachten ze nummers uit alle momenten van Dio’s carrière, inclusief nummers van Rainbow en Black Sabbath.

*Foto’s: Marduk*

Gezien er telkens wat overlappingen zijn tussen de “Prison” en “Swamp” stages moeten we het begin van Marduk missen. Ze leveren een strakke, razende set en het bevalt me een pak beter dan toen ik ze vorig jaar zag.

*Foto’s: Testament*

Ook de het laatste kwartier moeten we missen wat Testament treed aan op de “Prison” stage, met een set bestaande uit enkel nummers van hun eerste twee albums. De moshpit opende bij het eerste nummer en hield gedurende de één uur durende set aan. Op een gegeven moment was er volgens zanger Chuck Billy zelfs een “unauthorized wall of death”, maar maande hij voor de start van ‘Into The Spit’ de grootste circle pit van het festival aan, en dat lukte ook. Een vlijmscherpe performance van oerklassiek materiaal, wat wil een mens meer?

Voor mij volgt hier even een pauze-moment. Na kort de Eurosong-deelnemers Lord Of The Lost te bekijken besluit ik eerst een stukje sludge metal van de hand van Red Fang mee te pikken, alvorens een stuk van Epica’s show mee te pikken.

*Foto’s: Watain*

Tijd voor Watain. twee jaar geleden stonden ze wat ongelukkig naast Behemoth geprogrammeerd , terwijl ze nu (gedeeltelijk) overlappen met Truckfighters en Heideroosjes, wat muzikaal gezien toch ander genres zijn. Watain brengt niet zomaar een optreden, maar een volledige show. Bij aankomst in de “Swamp” stond het podium al aardig gevuld met skeletten, omgekeerde kruizen en andere attributen. Gaandeweg de show werd meer en meer in brand gestoken en de zaal smulde. De kracht van de show werd zichtbaar bij afloop. Na afsluiter ‘Malfeitor’ bleef frontman Erik Danielsson nog op het podium om te knielen en kaarsen te doven onder een dreunende orgelnoot, terwijl het publiek geen voet verzette en uit de roes kwam. Pas als de tape stopte en de house lights aan gingen kwam er beweging in de menigte.

*Foto’s: Europe*

Na Watain keer ik terug naar de “Prison” stage voor Europe. Ik heb ze reeds meer dan tien jaar geleden eens op Graspop meegepikt, ik herinner me dat het een nogal druilerige namiddag was maar de sfeer zat er toen goed in, al kende ik hun materiaal niet buiten dat éne nummer. Opnieuw was er een topsfeer en tonen ze dat ‘The Final Countdown’ bij lange na niet het enige nummer is dat kop en schouders boven het gros van hun genre genoten uitsteekt.

*Foto’s: Satyricon.

Hier moet ik de moeilijke keuze maken om het laatste halfuur van Europe mee te pikken of het eerste halfuur van Satyricon. Het is immers al vijf jaar geleden dat deze laatste getoured hebben en ze mogen de “Swamp” afsluiten. Ik besluit voor Satyricon te kiezen, maar vreesde dat het moeilijk zou worden om zelfs maar aan de knieën van Watain te raken. Satyr, Frost en hun ingehuurde touring muziekanten, waaronder dat ander Anthrax lid Frank Bello, hadden er zin in en zetten een bijzonder strakke, zware show neer. Ook de nummers die op cd wat commerciëler aanvoelen, zoals ‘Now, Diabolical’, worden loeizwaar gebracht. Bijzonder was toen Satyr ook een gitaar nam, en een stukje uit hun Satyricon-Munch soundtrack bracht. Live kwam dit bijzonder goed binnen.

De tweede dag Alcatraz was weer spectaculair met top-optredens in verschillende genres. Hoewel de dag uitverkocht was leek het nooit onoverkomelijk druk, zowel aan de toiletten, bars en eetstandjes. Op naar een derde en laatste dag!

Met speciale dank aan de organisatie van Alcatraz.

Tekst: Thomas Vervoort.

Foto’s: Bianca Lootens / Andy Maelstaf.