– Noot van de redactie: omdat MUSIKA dit jaar zowel twee pers passen als twee foto passen te pakken kreeg bij de organisatie van het befaamde Alcatraz festival te Kortrijk – waarvoor absoluut een heel grote “dank u wel” –, hebben we beslist de vele foto’s die per dag geschoten werden, te spreiden over verschillende “reviews / impressies” Daar MUSIKA nog wat hulp kreeg van iemand die geen accreditatie had (dank u wel, Kiara Vandewalle) kunnen we u toch een zo goed als compleet beeld mee geven. “Fasten your seatbelts”, zouden we zeggen. –

We beginnen ons weekendje Alcatraz met X-Pozed in “La Morgue”. Deze winnaar van de Alcatraz-bash bewees waarom ze een terechte winnaar waren van dit concours. “La Morgue” liep al van bij aanvang behoorlijk vol en er kwam enkel volk bij naarmate de set vorderde. Naar de reden was het niet ver zoeken, knalprestatie van een band die zichtbaar blij was er te mogen aantreden en zich dan ook ten volle in de strijd smeet. Met zanger Jeroen Berton die als bezeten over en van het podium sprong als gangmaker kon het niet anders of de aanstekelijkheid sloeg over op de aanwezigen. Amper begonnen en al een circle-pit kunnen aanstoken, faut-le-faire. De eigen stijl met een mix van hardcore en metalcore sloeg duidelijk aan. Enkel blije gezichten gezien, zowel op als voor het podium en de dag was pas gestart.

*Foto’s: X-Pozed*

Traditiegetrouw programmeert Alcatraz een resem bands van eigen bodem en dat vinden wij niet meer dan terecht want ons land telt volgens ons bijna ontelbaar veel getalenteerde bands die qua niveau allerminst moeten onderdoen voor internationale acts. Schitterend voorbeeld hiervan is Mantah. Deze band speelde bij een vorige passage voor een compleet volgepakte “La Morgue” en kreeg nu de kans zich te tonen op het grotere podium van “Helldorado”. Dat ze vroeg in de namiddag ook daar de zaak deden vollopen zegt in feite al meer dan genoeg. Met slechts één album onder de arm – de ronduit ijzersterke plaat ‘Evoke’ – al dergelijk bereik hebben, is niet iedereen gegeven. Dat de heren met hun modern metal – mét vette knipoog richting de nineties – tonen een aardig stukje te kunnen spelen, wisten we al maar ze pakten werkelijk moeiteloos “Helldorado” in. Met o.a. ‘The Enemy’ als klepper van een single in de setlist werd duidelijk dat een Belgische band met een sound die neigt richting Korn, Linkin Park en aanverwanten ook vandaag de dag nog relevant is én een publiek weet te bereiken. Gelooft u ons maar als we zeggen dat we het einde nog lang niet gezien hebben van Mantah.

*Foto’s: Mantah*

Van “Helldorado” haastten we ons spoorslags weer richting “La Morgue” om niks te missen van The Killbots. Deze Limburgse stonerrock formatie maakte ruim twintig jaar geleden furore door menig rockconcours of te winnen of minstens hoog te eindigen en speelde zowat elk podium in de jaren nadien plat. Maar even plots als ze gekomen waren, leek er vijf jaar later geen spoor meer te bespeuren van de band. Maar zie, behoorlijk onverwacht werd zowat een jaar geleden nieuw werk aangekondigd en nu mochten de heren even komen tonen wat ze tegenwoordig zoal uit hun mouw weten te schudden. En dat bleek indrukwekkend veel te zijn! Met twee sterke zangers – de ene zo mogelijk nóg rauwer dan de andere – werden de catchy riffs aaneengeregen. Het enthousiasme droop van het podium. Niet dat ze gastbijdrages nodig hadden om het publiek mee te krijgen maar met o.a. Tom Maene van platenlabel Polderrecords die mee de gitaar kwam betokkelen, werd er nog een extra dimensie toegevoegd. We hopen alvast met zijn allen dat The Killbots niet opnieuw voor een jaar of twintig van het toneel verdwijnen.

*Foto’s: The Killbots*

We bleven hangen in “La Morgue” waar alweer een band van eigen bodem, die we een bijzonder warm hart toedragen, zijn opwachting mocht maken. Fire Down Below brengt stoner / desert rock om “U” tegen te zeggen. Hun laatste album ‘Low Desert Surf Club’ werd door ons met een bijzonder hoge score van 98/100 gewaardeerd om maar te zeggen dat we “lichtjes” fan zijn. Dat er voornamelijk uit deze laatste plaat werd gepuurd op Alcatraz hoeft niet te verwonderen uiteraard. Met ronduit magistrale nummers als ‘Cocaine Hippo’, ‘Surf Queen’ en de door Jeroen Van Troyen zelf gebombardeerde meezinger ‘California’ hoort u ons alvast niet klagen. Dat meezingen liep overigens van een leien dakje met alweer een zeer enthousiast publiek. De drie kwartier waren voorbij door eens met de ogen te knipperen.

*Foto’s: Fire Down Below*

Cro-Mags is en blijft een naam als een klok. Deze New-Yorkse hardcore / punk formatie bestaat intussen zowat veertig jaar (!) met Harley Flanagan als absoluut boegbeeld. We laten even alle beslommeringen rond de band met de massale bezettingswissels en strubbelingen tussen de ex-bandleden buiten beschouwing om tot de vaststelling te komen dat Flanagan en de zijnen na al die jaren nog steeds even energiek en enthousiast overkomen als in de beginjaren. Flanagan nadert stilaan de zestig maar met zijn afgetrainde lichaam ziet hij eruit alsof hij nog moeiteloos veertig jaar langer dezelfde muziek kan brengen. Dat de man nog steeds niet vies is om zijn – politieke – gedachten hardop te zeggen, is wel het minste wat je kan zeggen, net zoals hij zich niet inhoudt om het publiek in “Helldorado” aan te sporen minstens te proberen om de security wat werk te bezorgen en te proberen op het podium te kruipen. Er leek ons weinig overtuigingskracht nodig om én te zorgen voor een moshpit én voor crowdsurfers. Overtuigende en energieke set van een Flanagan in topvorm.

*Foto’s: Cro-Mags*

Van de hardcore / punk van Cro-Mags repten we ons naar de “Swamp” om levende legende van de Griekse symfonische metalscene SepticFlesh aan het werk te zien. De band bestaat inmiddels bijna vijfendertig jaar (wel even een paar jaar een onderbreking gekend) en leverde in 2022 met ‘Modern Primitive’ hun voorlopig laatste album af. Dat album werd overigens integraal gebracht op Alcatraz maar gelukkig was er ook nog ruimte om enkele absolute krakers te brengen waarbij ‘Communion’ en vooral ‘Anubis’ ervoor zorgden dat het dak van de “Swamp” rijp was voor het afval. Het moet gezegd dat frontman Seth Siro Anton zowat de meest begeesterende persoon op een podium moet zijn. Vanaf de eerste tot de laatste noot staat hij het publiek op te zwepen en aan te sporen. Dat de aanwezigen uit zijn hand eten, is een understatement. Enigszins tot onze verrassing moeten we bekennen was er massale belangstelling voor deze Grieken én was het enthousiasme enorm, zichtbaar tot grote vreugde van de band. De muziek is immers behoorlijk theatraal te noemen en maakt vaak gebruik van samples om de symfonische passages en koorgezangen weer te geven. Het dreigt naar ons gevoel toch altijd een beetje kunstmatig over te komen maar het was wel duidelijk dat niemand het aan zijn hart liet komen. Onder aanvoering van orkestmeester Seth Siro Anton himself werd er meegebruld en meegeklapt dat het een lust was. Kortom, ronduit een indrukwekkende passage voor SepticFlesh op deze editie van Alcatraz.

*Foto’s: SepticFlesh*

Van de “Swamp” repten we ons zo snel mogelijk terug naar “Helldorado” om nog zoveel mogelijk mee te pikken van Sylosis. Kleine persoonlijke opmerking: het tijdsschema van Alcatraz was enigszins aangepast ten opzichte van voorgaande edities waardoor er toch meer overlap bestond tussen de podia hetgeen het moeilijker maakte om de sets volledig te zien. Het Britse Sylosis is zo een band waar bijzonder moeilijk een label op te kleven valt. Bij elk album lijken er bovendien nieuwe stijlen en invloeden geïntegreerd te worden en klinkt het toch altijd anders dan voordien. Maar dat het snoeihard is, staat als een paal boven water. Ruim een half jaar geleden zagen we de band aan het werk in de Kafka in Antwerpen waar ze toen het podium deelden met o.a. Malevolence. We waren toen zwaar onder de indruk van de prestatie en het geluid. Hun recente plaat ‘A Sign Of Things To Come’ is een absolute bom van een schijf en is verantwoordelijk voor ongeveer de helft van de setlist. Josh Middleton en de zijnen sleuren het publiek mee in hun loodzware riffs en beukende sloopwerk. Een continue kolkende moshpit is het antwoord. Als de albumtitel een garantie is, dan is de toekomst van Sylosis niet enkel verzekerd maar is hetgeen we te zien kregen enkel de voorbode van een zware storm die ons nog te wachten staat.

*Foto’s: Sylosis*

Na Sylosis volgt meteen dé anti-climax van het weekend. Whitechapel kende dermate vervoerstechnische problemen dat de band pas het podium betreedt nadat ze volgens het voorziene tijdschema eigenlijk alweer vertrokken moesten zijn. Resultaat is dat ze amper een kwartier hebben om een heel erg ingekorte set te brengen en dus alweer te verdwijnen nog voor het goed en wel begonnen is. Bijzonder jammer voor deze Amerikaanse deathcore band want we waren duidelijk niet de enigen die ernaar uitkeken.

*Foto’s: Whitechapel*

Hartverscheurende keuzes moesten er bij momenten gemaakt worden want Paradise Lost grotendeels programmeren tegenover Madball is sowieso een keuze waarbij je verliest. Niettemin gingen we voor de Britten met hun typerende eigen sound die nogal eens gemakshalve tot de gothic metal wordt gerekend. Begin mei zagen we de heren nog aan het werk op Headbangers Balls Fest waar ze headliner waren. Ze leverden toen naar ons gevoel niet de sterkste prestatie uit hun carrière o.a. door technische problemen. We waren dan ook benieuwd of ze dit keer voor revanche zouden zorgen. Het antwoord is klaar en duidelijk “ja!”. Niet alleen was het geluid loepzuiver – geen evidentie in een tent als de “Swamp” – ook was Nick Holmes goed bij stem en speelde de rest onder aanvoering van Greg Mackintosh retestrak zoals we van hen gewend zijn. Met hun uitgebreide oeuvre kan de band puren uit een overvloed aan pareltjes van songs zodat het steeds afwachten is welke ze brengen. Door al vrij vroeg in de setlist één van dé publiekslievelingen ‘As I Die’ te steken, is ambiance verzekerd. Zonder meer een dijk van een performance.

*Foto’s: Paradise Lost*

De laatste tonen van Paradise Lost weerklonken nog toen de Vikingen van Amon Amarth als headliner op het hoofdpodium hun opwachting maakten. Doordat ze er zelf als onvervalste Vikingen uitzien en het podium als dusdanig aankleden, worden deze Zweden al eens gecatalogeerd als Viking metal maar dat klopt eigenlijk niet. De heren spelen melodieuze death metal weliswaar met teksten die vaak teruggrijpen naar de mythologie en geschiedenis van de Vikingen. Het heeft naar ons gevoel erg lang geduurd voor Amon Amarth de aandacht kreeg die ze verdiende maar de laatste jaren lijkt de kentering ingezet en sluiten ze menige festivaldag af. Niet meer dan terecht volgens ons en dat bewezen ze ook nu weer. Met een gevarieerde setlist – ze brachten dan ook al twaalf albums uit – én niet te vergeten een groot showgehalte kregen ze de handen moeiteloos op elkaar. De band heeft de afgelopen jaren veel aandacht besteed aan podium aankleding en andere extra’s zoals figuranten die een toneeltje komen opvoeren om de teksten kracht bij te zetten. Het maakt dat er steeds iets te beleven valt en je bij momenten ogen te kort komt. De achtergrond van het podium wisselt bijvoorbeeld zodanig onopvallend dat je plots tot de vaststelling komt dat er iets gewijzigd is. Los daarvan is het toch vooral de muziek én de diepe stem van frontman Johan Hegg die het publiek onderdompelen in de wereld van de Vikingen. Het feit dat de band al zoveel jaar samenspeelt, maakt dat ze een geoliede machine zijn. Ze weten ook perfect hoe ze het publiek moeten bespelen. Zo kan een gezamenlijk drinkmoment uit hun hoorns niet ontbreken. Nummers als ‘Guardians Of Asgard’, ‘The Pursuit Of Vikings’, ‘Deceiver Of The Gods’, ‘As Loke Falls’, ‘War Of The Gods’, ze passeren allemaal de revue en voor je het weet is er anderhalf uur voorbijgevlogen. De Vikingen kwamen, zagen en overwonnen de “Prison Stage” in een strijd waarbij de uitslag eigenlijk al op voorhand vastlag. Een headliner die naam méér dan waardig!

*Foto’s: Amon Amarth*

Het afsluiten op het hoofdpodium betekende niet het einde van de eerste festivaldag. Alweer was de keuze tussen “Swamp” en “Helldorado” aartsmoeilijk. We besloten om het laatste deel van Life Of Agony in “Helldorado” mee te pikken ter afsluiting. Hoewel er behoorlijk veel belangstelling was op dit late uur, konden we niet spreken van een complete overrompeling. Nochtans is Life Of Agony voor ons synoniem voor een compleet eigen stijl én vooral een stempel op de muziekscene uit New York. Aanvankelijk werden ze ingedeeld in de hardcore scene maar gaandeweg werden andere invloeden zo groot dat er van hardcore amper nog sprake is. Aangezien we het eerste gedeelte van het optreden nog kampeerden voor het hoofdpodium bij Amon Amarth, misten we kleppers van nummers waaronder ‘River Runs Red’ en ‘My Eyes’. Niet getreurd, er werd nog genoeg lekkers geserveerd. Al gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat gaandeweg de interesse enigszins wegebde. Grootste schuldige daarvoor was Mina Caputo die soms minutenlang tussen de nummers door praatte en daarmee voor ons de vaart uit het optreden haalde. Dat ze dan weer geruime tijd postvatte in de eerste rijen van het publiek zorgde anderzijds wél voor energie bij de aanwezigen. Niettemin hadden we het gevoel dat iedereen vooral wou genieten van de muziek en niet zo zat te wachten op lange bindteksten. Nummers als ‘Lost At 22’ en ‘I Regret’ mochten uiteraard niet ontbreken én werden ook strak gebracht. Al bij al een aangename afsluiter van dag 1.

*Foto’s: Life Of Agony*

Met speciale dank aan de organisatie van Alcatraz.

Tekst: Koen Hollants.

Foto’s: Bianca Lootens / Andy Maelstaf.