– Noot van de redactie: omdat MUSIKA dit jaar zowel twee pers passen als twee foto passen te pakken kreeg bij de organisatie van het befaamde Alcatraz festival te Kortrijk – waarvoor absoluut een heel grote “dank u wel” –, hebben we beslist de vele foto’s die per dag geschoten werden, te spreiden over verschillende “reviews / impressies” Daar MUSIKA nog wat hulp kreeg van iemand die geen accreditatie had (dank u wel, Kiara Vandewalle) kunnen we u toch een zo goed als compleet beeld mee geven. “Fasten your seatbelts”, zouden we zeggen. –

Het West-Vlaamse progressieve metal sextet Dyscordia heeft de eer om Alcatraz 2024 te openen. Klokslag 11:20 weerklinken de eerste noten over een grijzige Kortrijkse Lange Munte. De band is reeds gevormd in 2010 en bracht in april dit jaar hun vierde langspeelplaat ‘The Road To Oblivion’ uit. Dyscordia brengt hun eigen vorm van progressieve metal zonder daarbij melodie uit het oog te verliezen en zet een strak optreden neer, tevens het laatste van Mordkaul-gitarist Stefan Segers. Net bij de inzet van ‘Toxic Rain’ neemt de regen toe maar band noch publiek laten het aan hun hart komen. Een zeer aangename opener, en wat blijft de hoeveelheid Belgische kwaliteit op Alcatraz wonderbaarlijk.

*Foto’s: Dyscordia*

Na Dyscordia schieten de andere podia ook in actie. In “La Morgue”, het kleinste podium mag X-Pozed aantreden, die de Alcatraz Bash wonnen. In bar El Presidio mag DJ Metalandy de boel op gang trekken en ik trek naar de “Swamp”, het tweede grootste podium op het festival en eentje waar ik de komende dagen nog vaak zal vertoeven. Daar mag het Ieperse Dudsekop aantreden. De band bracht dit jaar hun tweede album, ‘Wuk Emme Nog Van Leven’, uit. Hun “koavezwarte metal”, black metal in het West-Vlaams dus, en doen dit op een sterke en overtuigende manier. Een mix van snoeiharde stukken maar ook wat cleane vocals van de gitarist en melodische passages zorgen voor een boeiende kijk– en luisterervaring. Het goede geluid en licht zetten de puntjes op de i.

*Foto’s: Dudsekop*

Terwijl het Belgische Fatal Move de “Helldorado” stage opent met hun hardcore, bespeelt de Britse rockband Massive Wagons de “Prison” stage. Ze brengen (hard) rock en energie maar het duurt even voor het publiek mee is, mezelf incluis. De frontman bleef echter energiek en halfweg de set kwam er al een pak meer respons van het publiek. In november brengen ze een nieuwe plaat uit die ik alvast op mijn lijstje zet.

*Foto’s: Massive Wagons*

Een kleine death metal clash biedt zich aan. In de “Swamp” is het Amerikaanse Skeletal Remains aan de beurt terwijl de Nederlanders van The Lucifer Principle het beste van henzelf gaven in “La Morgue”. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat dit niet volledig mijn genre is, maar Skeletal Remains bracht al snel enkele oorwormen en technische gitaarriffs. Het duurde dan ook niet lang voor de moshpit voor het eerst vandaag opende in de “Swamp”. Ook “La Morgue” stond goed vol én was er aan enthousiasme geen gebrek, de muzikanten stonden met brede glimlach op het podium. Bij ‘Feeding the Land of the Dead’ werd er aardig “mee gedanst”, incluis de gitarist die even de moshpit in dook.

*Foto’s: Skeletal Remains*

Terwijl het Belgische Mantah de “Helldorado” stage mocht afbreken gunde ik mijn oren wat rust met de Zweedse rockers van Eclipse op de “Prison” stage. De laatste druppels regen passeerden en de eerste blauwe hemel diende zich aan. Het viertal bracht een strakke rockshow met enkele catchy nummers die het publiek zeker kon appreciëren. Ik kon de vorige editie van Alcatraz niet meepikken, maar de nieuwe tribune die ze hebben is op dergelijke momenten een echte meerwaarde om “actief” te rusten.

Het Duitse deathcore ensemble Mental Cruelty mocht aantreden op de “Swamp” stage, terwijl ik besloot om een stukje van het Belgische The Killbots mee te pikken. De band pikte begin jaren 2000 een hoop populariteit mee, onder andere door de halve finale van Humo’s Rock Rally 2004 te halen. Het bleef echter een tijd stil rond de band tot hun reünieconcert vorig jaar. Hun mix van rock en sludge mag er zeker zijn en met een organische klank geniet de goed gevulde “La Morgue”.

*Foto’s: Mental Cruelty*

De Belgische punkers van Funeral Dress mochten de “Helldorado” stage onveilig maken, na de afgelasting van Cutthroat LA in loop van afgelopen week. Ondertussen pikte ik een streepje power metal mee van het Duitse Orden Ogan op de “Prison” stage. Ze brachten afgelopen maand hun nieuwe album ‘The Order Of Fear’ uit en mochten in 2018 reeds hetzelfde podium bestijgen. De wei is goed gevuld en de horns en vuisten vliegen vlotjes de lucht in. De band komt goed tot hun recht op de “Prison” stage, al is het niet zozeer mijn meug.

*Foto’s: Funeral Dress*

Het Amerikaanse Misery Index brengt altijd een razende show, en mochten het ditmaal doen in de “Swamp”. ‘Complete Control’, hun laatste album uit 2022 kon me alvast overtuigen. Helaas kon ik maar enkele nummers meepikken want Feuerschwanz zou aantreden op de “Prison” stage. De Duitsers lijken aan populariteit te winnen door hun enthousiaste shows en ik wilde de kans niet laten liggen deze eens mee te pikken. Het verbaasde me ook toen ze vermeldden dat ze dit jaar al hun 20ste verjaardag vierden. Dergelijke “party” bands brengen altijd sfeer, vooral op een main stage en dat doet Feuerschwanz evenzeer. De nummers worden zeer sterk gebracht en de twee mannelijke zangers vullen elkaar goed aan, zowel in als tussen de nummers door. Hun cover van ‘Dragostae din Tri’ mocht niet ontbreken en het publiek zette nog een tandje bij. Meer dan terechte boeking op deze editie!

*Foto’s: Feuerschwanz*

Het Amerikaanse Sadus en Britse Fen speelden op exact hetzelfde moment, wat voor mij de eerste grote clash van het festival was (gelukkig zijn er niet zoveel). Hoewel de death metal / thrash metal van Sadus zeker kan bekoren, wilde ik eens de atmosferische black metal van Fen meemaken. Voor mij een moeilijk genre om op dergelijke festival te brengen, en ik hoopte dat de relatief kleine “La Morgue” stage zou toedragen aan de sfeer. Daar aangekomen bleek deze al goed gevuld te zijn en de ondertussen oplopende buitentemperaturen hadden de tent al goed opgewarmd. Fen’s muziek is vooral een beleving waar je in de juiste state of mind voor moet raken, maar het publiek geniet zienderogen. Na hun eerste nummer van een slordige vijftien minuten is het helemaal opgewarmd en wisselt de band harde, beukende riffs af met prachtige cleane passages.

*Foto’s: Fen*

Terwijl ik Cro-Mags hoorde beuken op de “Helldorado” stage liep ik door naar de “Prison” om een stukje van het Finse Beast In Black mee te pikken. Op zich geen slechte power metal, doch klonken de vocals met momenten enorm geforceerd aan. Kort erna wandelde ik richting “Swamp” waar SepticFlesh zou aantreden. De Grieken brengen symfonische death metal en hun ‘Modern Primitive’ uit 2022 kon me enorm smaken. Helaas moest ik hierdoor Hippotraktor aan me voorbij laten gaan. Ik heb me de keuze in geen geval beklaagd. De “Swamp” stond afgeladen vol en SepticFlesh bespeelde zowel hun instrumenten als het publiek meesterlijk. Er werden aardig wat nummers van ‘Modern Primitive’ gebracht, maar vakkundig afgewisseld met ouder materiaal. Het is duidelijk dat deze band er als een huis staat en een loeihard optreden afleverde. Mijn persoonlijke favoriet tot nu toe.

*Foto’s: Channel Zero*

Toen ik de “Swamp” uit wandelde was Channel Zero reeds het beste van zichzelf aan het geven op de “Prison” stage. Met een set gevuld met voornamelijk oud materiaal was er al aardig wat sfeer in het publiek. Ik besloot even halt te houden en ze van op de tribune mee te pikken. Channel Zero stelde me live nog nooit teleur en ze brengen met hun passage hier geen verandering in. De wei begint trouwens aardig vol te raken!

Op weg naar “La Morgue” besloot ik ook een kort stukje Sylosis mee te pikken. De Britten hebben een eigen, unieke combinatie van onder andere thrash, melodic death en progressive metal. Hoewel ze me op cd nog niet konden overtuigen wilde ik het toch een kans geven, maar ook live kon ik me er niet in vinden.

*Foto’s: Uada*

Tijd voor het Amerikaanse Uada in “La Morgue”. De melodic black metallers bestaan reeds 10 jaar en hebben vier albums op hun palmares, met het vorig jaar uitgegeven ‘Crepuscule Natura’ als laatste. Ik kom stipt op het startuur aan en de tent zit al afgeladen vol. De heren spelen allen in een zwart gewaad en kap. Visueel is er dus niet bepaald veel te beleven, maar ze spelen een uiterst strakke set vol tremolo-riffs en blastbeats waar de hele tent kan van smullen. Tegelijk zou Whitechapel in de “Swamp” spelen maar door file zijn ze zeer laat aangekomen op het festival. Ze speelden uiteindelijk een verkorte set van ongeveer twintig minuten.

*Foto’s: Saxon*

Tijd voor wat auditieve “rust”. Na alle blastbeats pikken we de Britse legende Saxon mee op de “Prison” stage. Ik moet bekennen dat ik ze nog nooit live heb meegepikt, en ook niet veel meer ken dan hun nieuwste plaat en hun klassiekers. Ze starten met de titeltrack van deze laatste plaat, ‘Hell, Fire and Damnation’ en het valt meteen op hoe strak en goed bij stem Biff Byford nog is. Ook instrumentaal is het strak gebracht en zit alles goed in de mix. Ondertussen gaat de zon onder, zijn alle vuurelementen op de wei ontstoken en komt de lichtshow perfect tot zijn recht.

Tijd voor de eerste échte headliner van het weekend met de Zweedse Vikings van Amon Amarth. De band bestaat ondertussen meer dan vijfentwintig jaar en hebben al twaalf albums op hun palmares. Ik moet toegeven dat de interesse bij mij afgenomen is na 2013’s ‘Deceiver Of The Gods’. Ze spelen amper nog materiaal uit de eerste tien jaar van hun carrière maar de toeschouwers laten dit niet aan hun hart komen. Met een indrukwekkende stage setup met onder andere opblaasbare standbeelden en meer dan genoeg vuur schiet de band van start. De vuureffecten blijven de eerste paar nummers maar verdwijnen dan volledig tot aan de afsluiter ‘Twilight Of The Thunder God’. De band speelt strak, de wei smult maar ergens mis ik toch de Amon Amarth van tien tot vijftien jaar geleden, en de nummers die ze toen speelden als ‘Cry Of The Blackbirds’, ‘Asator’ en ‘Victorious March’.

*Foto’s: Cradle Of Filth*

Na afloop van Amon Amarth passeerde ik nog even langs de “Swamp” stage waar Cradle Of Filth afsloot. Op papier zou de band volledig mijn ding moeten zijn, maar op cd wisten ze nog niet te overtuigen. Zoals ik daarnet reeds zei: dit is de pracht van een festival. Ondanks de vermoeidheid kon ik hier best van genieten, voornamelijk de vrouwelijke vocals kwamen goed door, alsook de keyboards waren goed hoorbaar in de mix.

Dag 1 van Alcatraz was alweer geslaagd. Een diverse resem aan bands, goede kwaliteit van eten, snelle bediening aan de bars,… ik moet wel meegeven dat de podia die elkaar afwisselen, zoals “Swamp” en “Prison”, toch vaak overlappen. Hierdoor moet je vaak keuzes maken om het begin van de ene band of einde van een andere band te missen. De eerste namen voor Alcatraz editie 2025 werden vandaag ook al aangekondigd met onder andere Machine Head, Dimmu Borgir en Emperor. Alweer de start van een prachtaffiche!

Met speciale dank aan de organisatie van Alcatraz.

Tekst: Thomas Vervoort.

Foto’s: Bianca Lootens / Andy Maelstaf.