Coq Rock @ De Haan.

Gelukkig waren de weergoden het op zaterdag 6 juli wat beter gezind en hadden ze hun dagenlange plensbuien wat opzij geschoven voor wat beter weer, al is alles relatief. De wind zou wel eens spelbreker kunnen worden. Maar het zit niet in de genen om op te geven, dus vertrokken we iets na de middag richting De Haan waar het allemaal gaat gebeuren. Eens ter plaatse verliep alles vlotjes en waar de herbruikbare bekers bij andere festivals voor veel ongenoegen zorgen, nam er hier niemand aanstalten tegen. Er waren een aantal fotografen aanwezig, die bij de aankomst toch wel in de watten gelegd werden. Dit voor een gratis festival, wat Coq Rock is, met democratische prijzen en acht bands, doe het maar deze tijd. Het was een leuk weerzien van een aantal vrienden. Het viel me toch op dat de baarden vaak een pak langer geworden waren.

*Foto’s: Death Fury*

Deze Belgische thrash / death metal band mocht de spits afbijten. Death Fury klonk al bij al vrij goed. Nummers kende ik helaas nog niet, laat staan van wat info over deze band, maar het gezelschap bleek een goede opwarmer te zijn. Ze waren beweeglijk op het kleine podium. De tent begon zich te vullen en dat is altijd leuk als band, zeker als je als eerste geprogrammeerd werd. We werden verrast door een solo van de drummer en het afsluiten met een nieuw nummer.

*Foto’s: Chemicide*

Laatkomers op de affiche was het Costa-Rikaanse gezelschap Chemicide dat zich in 2008 op de kaart wist te zetten. Ook deze keer een flinke portie thrash metal, maar nagenoeg op de dubbele snelheid. Je hoorde wel dat deze muzikanten vele jaartjes ervaring hadden en daardoor kon ik, ondanks het mijn genre niet is, volop genieten van de manier waarop het voorgeschoteld werd. Enfin, toch nadat de technische problemen opgelost waren want het wilde eventjes niet lukken om te starten. Dank zij de vlotte interactie met het publiek waren we de eerdere problemen vlug vergeten. Ze speelden stevig en vooral erg snel. Gezien ze wat tijd verloren hadden, waren er geen bindteksten en speelden ze alsof hun leven ervan af hing. Toch nam de bassist de tijd om in het publiek te lopen. Na de set vroeg het publiek nog naar een bis-nummer, maar daar was helaas geen tijd meer voor.

*Foto’s: Your Face Offends Me*

Nog voor deze, opnieuw voor mij nieuwe, band begon, hoorden we de soundcheck met vrij indrukwekkend drumwerk, wat mijn aandacht kon trekken. Eens Your Face Offends Me begon, bleek de zang daar tegenover een stap terug. Een beetje kunstmatig energiek sprong de vocalist over het podium. Wie tussen de lijntjes leest zal mij wel snappen. Toch chapeau hoe de zanger wat nummers verder in het publiek ging en, alhoewel wat omkopend voor een eetbon, de dansers en danseressen ging opzoeken. Het viel mij wel op dat het publiek wat uitgedund was, want iedereen voelde deze band als een stap terug ten opzichte van het overweldigende voorgaande Costa-Rikaanse geweld. Ze sloten af met een ballad op klassieke gitaar die, na een lange intro toch wat ballen kreeg. Zelf herstellende van een griepje zal ik aannemen dat beide vocalisten daar ook de restanten van droegen.

*Foto’s: Beyond The Labyrinth*

Beyond The Labyrinth dan, een gezelschap dat dan weer weinig uitleg hoeft. De klassieke rockband rond Geert Fieuw zorgden met de wissel achter de microfoon voor een unieke passage. Zelf omschreven ze het als een “once in a lifetime opportunity” en dat was inderdaad zo. De wissel achter de microfoon hadden ze mooi voorbereid in de setlist. De eerste nummers werden nog door Filip Lemmens gezongen, die na vijf jaar de fakkel aan Johan Lotigiers doorgeeft. Johan komt uit een muzikale familie en brengt een frisse stem en nieuwe energie naar de band. Gezien beide vocalisten fan zijn van Judas Priest, bleek ‘Breaking The Law’ halverwege het ideale moment te zijn om de wissel officieel te maken. Het zal voor Johan niet makkelijk zijn om de grote schoenen van Filip te vullen, al bleek de Gentenaar veel in zijn mars te hebben.

*Foto’s: InHuman*

Hoe kan je als band terzelfdertijd geïnspireerd zijn door death metal, Hans Zimmer en Broadway? Ik zou zeggen, kom eens af naar een optreden van InHuman. We kunnen eigenlijk niet echt meer spreken van een setlist maar van een verhaal. Elk nummer werd aangekondigd of ingeleid door de keyboardspeelster, die daarna de cinematische orkestratie en dubbele basdrum zijn gang liet gaan. Veel muzikaal maar ook visueel genieten. Een duistere theatrale show zorgde ervoor dat ze wat afweken van de brave lijntjes. De dramatische opbouw en de muzikale stijl zijn nu niet echt mijn eigen smaak, maar als ik je zeg dat ik een volgende passage van deze band niet wil overslaan zal je wel begrijpen dat het gezelschap niet onopvallend passeerde.

*Foto’s: Shuulak*

Of de duisternis nog zal opklaren blijft de vraag, want ook deze Nederlandse Shuulak brengt al zo’n tiental jaar verhalen over tovenarij en het occulte. De make-up dan de zanger loog er niet over, want samen met in bloed gekraste symbolen zette hij direct een stevig binnenkomende sfeer. Toch bleek de band uit Breda heel veel in zijn mars te hebben want de interactie van de band met het publiek was op zijn zachts gezegd, sterk aanwezig. We werden in het verhaal gezogen, dat met erg veel rook, sfeer en passie gebracht werd. Opnieuw een band waarmee ik eerder niet mee in aanraking kwam maar vanaf nu in mijn netvliezen zal blijven hangen. Het uurtje vloog voorbij en het mocht zeker nog wat langer duren, daar was het publiek duidelijk ook van overtuigd.

*Foto’s: Mordkaul*

Opnieuw tijd voor een brok melodieuze deathmetal die erg energiek gebracht werd door Mordkaul. Ondanks de grunts, die ik vaak moeilijk kan verwerken, kon ik deze passage best smaken en dat door het indrukwekkend muzikaal talent dat zich zomaar ontpopte op hetzelfde podium. Recentelijk (2022) vervoegde ook Dyscordia gitarist Stefan Segers de gelederen. De vocalist kon zijn publiek moeiteloos overtuigen en zei zelfs dat ze hun zouden dood doen. Bedoelde hij daarmee de circlepit die na enkele nummers ontstond, of de muzikale muur die opgezet werd of gewoon de som van de elementen waarmee de band in een mum van tijd ons na een aantal nummers met open mond achterliet? Toen zelfs de vocalist even crowdsurfend het podium verliet, bleef de man gewoon verder zingen. Onnodig te zeggen dat ook deze band een ferme indruk naliet.

*Foto’s: Cowboys And Aliens*

De Brugse stoner rockers van Cowboys And Aliens mochten de rangen sluiten. Met bijna dertig jaar ervaring op de teller vormen ze de perfecte afsluiter van het festival. De jaren ervaring droop er ook deze keer af. Toch bleek het ook deze keer niet zo evident te zijn om de juiste setlist samen te stellen uit hun massaal eerder uitgebracht repertoire. Tijdens hun passage kreeg die hier en daar wat knepen toegedeeld en werd er ter plaatste aan gesleuteld. Ondanks er al een deel van het publiek vertrokken was, kon de band me nummer na nummer overtuigen om tot de laatste noot te blijven.

Opnieuw een ongelooflijk knappe selectie van acht bands die helemaal gratis aangeboden werden. Mooi dat ook de zanger van Cowboys & Aliens daar een opmerking over maakte want het is inderdaad niet vanzelfsprekend in deze tijden om het allemaal nog geregeld te krijgen en dan nog op zo’n knappe manier. Bedankt Jansy en medewerkers dat ik erbij mocht zijn.

Met dank aan Jansy en het complete “Coq Rock” team.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.