HellFest @ festivalterrein, Clisson, Frankrijk.

– Noot van de redactie: Dit is niet echt een verslag, maar eerder een impressie. Het is immers niet mogelijk om alles te zien, te horen, mee te maken op een festival met zes podia in je dooie eentjes. Ook al omdat er een aantal restricties zijn op gebied van bands fotograferen. Maar ook door de drukte is het soms niet haalbaar om bepaalde bands te gaan bekijken. En, op zaterdag toch, speelde ook het regenweer MUSIKA parten. –

Vier dagen lang konden een enorm pak muziekliefhebbers opnieuw genieten van HellFest in het Franse Clisson. We hebben de indruk dat de organisatie dit keer het metal genre nog verder open getrokken hebben en dat er nog meer muzikale (sub)genres aan bod komen. Op de eerste dag, donderdag 27 juni, begint het feest pas in de namiddag om 16u30.

*Foto’s: Asinhell / Wormrot*

Asinhell werd pas in 2022 opgestart maar de heren die deel uit maken van de band hebben reeds lang hun strepen in de muziekwereld verdient want we herkennen zowaar Michael Poulsen (Volbeat) als gitarist van deze death metal band. We krijgen al meteen een heel gedreven en energiek band te zien en te horen die krachtig uit de hoek komt en daar ook een stevige portie agressie bij levert. Starten met een knal zeggen we dan. Op de “Altar” scene mag Wormrot de aftrap geven. Dit gezelschap uit Sangapore zorgt een enorme dosis agressie met hun visie op grindcore. Een gastvocaliste zorgt er even voor dat er een rem op die brutale agressie komt. Spijtig genoeg moeten we zo Komodrag & The Mounodor op de “Valley”-scene aan ons voorbij laten gaan.

*Foto’s: Morne / Thrown*

Bij het tweede groepje van drie slaan we Schotse Bleed From Within op Mainstage 2 over en kiezen we voor Morne en Thrown. Die eersten, het Amerikaanse Morne, zorgen voor een mix van uiterst heavy momenten en kalmere stukken: iets wat perfect aansluit bij hun mix van sludge en post metal. De band komt langzaam op gang, maar weet het publiek, dat zich heeft verzameld voor het “Temple”-podium, grotendeels voor zich te winnen. Thrown is de eerste band die het podium op de “Warzone” onveilig mag maken. De weide voor dat podium zit al meteen stampvol en de heren op het podium jutten het publiek met hun mix van metalcore, alternative metal en punk perfect op zodat een kolkende massa ontstaat en een pak crowdsurfers hun weg naar voor banen.

*Foto’s: Khemmis / Immolation*

Het is niet zo ver van de “Warzone” naar de “Valley” zodat we nu eerst kiezen voor Khemmis, een Amerikaanse doom metal band die hier kiest voor een toch wel vrij energiek neer gezette set waar een enorme dosis kracht van uit gaat. Daarna toch nog even langs bij Immolation die voor een heel krachtige en agressief klinkende set zorgen, maar waarin we ook voldoende melodie in ontdekken. Zo misten we uiteraard compleet de deathcore sound van Slaughter To Prevail.

*Foto’s: Dying Wish / (Dolch)*

Onder aanvoering van Emma Boster zien we een enorm energieke en beweeglijke band – Dit is Dying Wish uiteraard. – op het podium voor, opnieuw, een vol gestroomde “Warzone”. Ook hun sound van metalcore, met wat minimale accenten uit melodic death metal, gaat er in als zoet koek bij het publiek. Heel anders gaat het eraan toe bij het concert van (Dolch) die eerder voor een mix van dark wave en gothic kiezen. We hebben zelfs de indruk dat we term “melancholiek” hier mogen gebruiken. Vanuit de verte horen en zien we Ice Nine Kills aan het werk. De heren van deze metalcore / post hardcore band staan “bebloed” op het podium en malen er niet om met bijlen en messen te zwaaien en ondertussen ook nog wat ledematen af te kappen. Show genoeg dus op Mainstage 2.

*Foto’s: Kerry King / Green Lung*

Het einde van Slayer betekent zeker en vast niet het einde van de muzikale carrière van gitarist Kerry King die nu met een band onder eigen naam verder gaat. Nog steeds ligt hij, en zijn kompanen, zijn eieren in het thrash metal genre mandje. En we moeten zeggen dat de band hier met veel passie energiek staat te musiceren. Een pak agressie en kracht zijn ons deel. Een echt wel volgelopen weide voor de “Valley” geniet ondertussen van de stoner rock / doom / hard rock sound die het Britse Green Lung weet te brengen. We krijgen immers een heel mooie sound te horen die de heren best wel enthousiast groovend brengen. Een ook al meer dan goed gevulde tent voor het “Altar” podium geniet ondertussen van de mix van death metal en thrash metal van Brujeria dat rauw, ruw en heel brutaal wordt geserveerd met Spaanstalig teksten. De heren laten ‘Macarena’ door de speakers knallen als afsluiter.

*Foto’s: Sylvaine*

Vanaf nu laten we, soms met enorm veel pijn in het hart, beide hoofdpodia en de “Warzone” links liggen wegens ofwel veel te druk ofwel wegens de opgelegde restricties voor fotografen. Zodoende geen Babymetal – “Heeft dat nog iets met metal te maken? Het is net iets voor kleine kinderen.” horen we in het voorbij gaan van sommigen. – en Crystal Lake voor ons, maar wel Sylvaine die haar set heel stevig opent met haar visie op post black metal en dat zonder haar soms breekbare en rustige momenten te vergeten. Met haar band zorgt deze dame voor uiterst knap opgebouwde en gearrangeerde nummers die het publiek in grote getale in de ban weten te houden.

*Foto’s: Graveyard*

Zo dus ook spijtig genoeg geen Megadeth (restricties en te druk) en Dark Tranquillity (net te laat om nog te mogen fotograferen. En dat in een overvolle tent!) voor ons, maar gelukkig wel Graveyard. Deze Zweedse band zorgt voor een knappe mix waarin we elementen uit o.a. psychedelica, blues rock en hard rock kunnen ontdekken. De heren zorgen voor een heel knap opgebouwde set die het publiek dat voor het podium in the “Valley” is samen gestroomd zowaar op zijn wenken bediend.

*Foto’s: Shining*

Het Noorse Shining staat voor een heel eigenzinnige mix van o.a. avantgarde, progressive metal en jazz, die we gemakshalve in het vakje experimental progressive metal kunnen onderbrengen. De heren gaan van eerder rustig naar beenhard met zo goed als alles wat zich daar tussenin bevindt. Het is minder ons ding en het voelt soms hyperkinetisch aan, zeker als de heren hun sound laten ondersteunen door een pak stroboscoop lichten die aan en uit worden gezet. Zelf worden we eerder onrustig van, maar het publiek geniet. Ook geen Landmvrks (Mainstage 2) en Thursday (Warzone) voor ons.

*Foto’s: All Them Witches / Sodom*

Avenged Sevenfold (Mainstage 1) lieten we ook, spijtig genoeg aan ons voorbij gaan. Dat maakten we goed door een deel van de set van het Amerikaanse All Them Witches mee te pikken Dit gezelschap staat voor een heel knappe mix van o.a. stoner rock, hard rock, blues rock, psychedelica en acid rock die de heren heel gedreven en enthousiast weten neer te zetten. Een groot deel publiek gaat vlot overstag en geniet overduidelijk van de sound van dit gezelschap. Een ander deel van de bezoekers van HellFest vult ondertussen bijna volledig de tent bij het “Altar” podium om te genieten van de agressieve en toch ook melodieuze thrash metal van het Duitse Sodom. Ook wij laten ons gewillig entertainen door dit gezelschap.

*Foto’s: Cradle Of Filth*

Het is al iets over een geworden als we nog een stuk van de show van Cradle Of Filth meepikken, zodat we dit keer zowel de post hardcore van Enter Shikari, als de Celtic punk rock van Dropkick Murphys aan ons lieten voorbij gaan. Met zijn typische stem geluid heeft Dani Filth zijn voor en tegenstanders, maar dat de man, samen met zijn band, voor een knappe visuele show kan zorgen staat buiten kijf. Ook nu weer weet hij een groot publiek te entertainen en te boeien met een mix van symphonic black metal en extreme gothic metal. Voor ons alvast een heel waardige afsluiter bij de “Temple”

Met dank aan de organisatie van HellFest en de complete crew.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.