Mocht je mij vragen hoeveel albums Axel Rudi Pell al op zijn palmares hebben, ik zou er wellicht een pak naast zitten want dit is intussen al het tweeëntwintigste album dat de uit Bochum afkomstige gitarist en songwriter sedert 1989 uitbrengt. Ondanks dit hoge cijfer kunnen we hem niet betrappen op platen waarin de sleur te horen is. Integendeel, hij behoudt zijn stijl terwijl hij voortdurend op zoek is naar nieuwe invloeden. Zijn nieuwste creaties zijn opnieuw een karakteristieke mix van sterke riffs en pakkende melodieën en vormen zo een streling voor de oortjes van gitaarliefhebbers. De integratie met Johnny Gioeli’s vocalen vormen daar de kers op de taart. De sterke line-up bestaat verder uit voormalig Rainbow-drummer Bobby Rondinelli, keyboardspeler Ferdy Doernberg en bassist Volker Krawczak. Samen vormen ze al menige jaren een rotsvast team. Ze zorgen voor bijna een uur muzikale verwennerij, wat veel lijkt om eenzelfde hoog niveau te kunnen vasthouden. Na de intro ‘The Resurrection’, die me even deed denken aan ‘Blaze Of Glory’ uit 1990, bijt de plaat met ‘Forever Strong’ stevig stampend van zich af. Ze beuken niet alleen de voordeur in, ze vellen bijna de helft van het gebouw. Het nummer gaat over de noodzaak om staande te blijven in een steeds verder afbrokkelende wereld. Ze vervolgen met het melodieuzere ‘Guardian Angel’, dat als single uitgebracht werd. (https://www.youtube.com/watch?v=2yQKZf9DYkk) Gezien het wel een typisch Axel Rudy Pell nummer is, weerspiegelt het niet helemaal wat de nieuwe schijf herbergt. Het gekende Led Zeppelin nummer ‘Immigrant Song’ kreeg een exotische bolwassing, waardoor de band het pareltje toch knap naar hun hand konden zetten. Voor dergelijke nummers heb je een uiterst goede vocalist nodig. Gioelli’s schurende stem gaat door merg en been. Steve Lee heeft halverwege de nineties met Gotthard een eigen versie gebracht en heeft daarmee geschiedenis geschreven. Alhoewel ook ‘Darkest Hour’ niet erg representatief is voor het nieuwe werk, werd het typerende Axel Rudi Pell nummer als single uitgebracht: https://www.youtube.com/watch?v=BWeYf2P6XKc. De meester legt uit: “Doernbergs keyboards zijn altijd een teken van een perfecte en suggestieve setting, en samen met dat hypnotiserende ritme van ‘Darkest Hour’ komt de gezongen en energieke strot van een euforische Johnny Gioeli duidelijk naar voren”. Voila. Zowat halverwege de plaat treffen we het Oosters getinte anthem ‘Ankhaia’. Pell legt uit: “Voor mij is ‘Ankhaia’ het nummer dat Led Zeppelin vergat te componeren, alhoewel het natuurlijk geen jaren zeventig sound heeft”. Inderdaad, de combinatie van meeslepende vocalen, een hedendaagse stuwende drumgroove en Ferdy‘s Arabisch klinkende laag keyboard zorgen voor een tien minuten durend legendarisch nummer. We gaan de boel nog even in de fik steken met het explosieve ‘Hell`s On Fire’. Oh, gimme more please! Wie van het ultieme samenspel van snijdende vocalen met subliem gitaarspel niet genoeg kan krijgen, wordt met ‘Crying In Pain’ op zijn wenken bediend. We krijgen een powerballad voorgeschoteld, waarbij ik toch even moest gaan zitten om die helemaal verwerkte te krijgen. Het lijkt alsmaar crescendo te gaan, want met het vlotte ‘Right On Track’ nodigt Johnny ons nog eens uit op een zoveelste meezingronde. Het gaspedaal wordt terug helemaal ingeduwd met een oorwormpje, waarbij het galopperende ritme erg aanstekelijk werkt. Het is pas als de afsluiter ‘Taken By Storm’ van wal steekt, dat ik besef dat het uur voorbij gevlogen heeft en het album zelfs langer mocht duren. Opnieuw vallen alle nummers als een puzzel samen. ‘Risen Symbol’ is simpelweg het zoveelste meesterwerk waarbij je oortjes een (veelvoud van een) uur verwend worden.

Rocking Klingon (92)

SPV/Steamhammer

Tracklist: 1. The Resurrection (Intro) 2. Forever Strong 3. Guardian Angel 4. Immigrant Song 5. Darkest Hour 6. Ankhaia 7. Hell`s On Fire 8. Crying In Pain 9. Right On Track 10. Taken By Storm