Hebben we ooit al bekend steeds groot fan te zijn geweest van Type O Negative? Vooral de diepe grafstem van frontman Peter Steele maakte vanaf de eerste kennismaking met de band indruk. Toen de man kwam te overlijden in 2010 was dat dan ook een ferme shock. Wat heeft dit alles te maken met Stillborn vraagt u zich af. Wel, allereerst, we hebben het hier over de Zweedse band want Stillborn blijkt een naam die door meerdere bands wordt gebruikt (o.a. ook door de gelijknamige Poolse black / death metallers) maar de Stillborn waar we het hier over hebben is ongetwijfeld één van de grondleggers van het gothic / doom metal genre – dus de stijl waarmee Type O Negative groot werd. Zanger Kari Hokkanen heeft dan ook nog eens een stem die automatisch doet terugdenken aan die van Peter Steele. Dezelfde diepe bromstem geschoeid op de al even typische trage doomriffs. Kortom, meer hebben we niet nodig om op melancholische gothic wijze terug gekatapulteerd te worden in de tijd als we deze ‘Netherworlds’ toegeschoven krijgen. De Zweden van Stillborn hebben op zijn zachtst gezegd een bijzonder hobbelig parcours achter de rug. De band ontstond in 1984 (oorspronkelijk onder de naam Cranium). Mede-oprichter en zanger Kari verliet vijf jaar later de band en werd vervangen door Henke Karlsson die er op zijn beurt vijf jaar – en drie full albums – later de brui aan gaf. Toen deze werd opgevolgd door Messiah Marcolin (ex-Candlemass-zanger) veranderde de naam van de band in Colossus maar amper twee jaar later was dat verhaal ook alweer ten einde. Fast forward naar 2016 waarbij de oorspronkelijke leden – dus mét Kari Hokkanen – besloten de koppen terug samen te steken én met nieuw materiaal op de proppen te komen. Na ‘Nocturnals’ in 2017 bleef het echter alweer behoorlijk stil rond de band. Tot nu deze ‘Netherworlds’ werd aangekondigd, zeven jaar na de voorganger. Tien nummers lang die samen goed zijn voor bijna vijftig minuten speelplezier walst de Zweedse pletwals als vanouds over alles en iedereen heen. Nieuw? Aan geen kanten. Dit klinkt zoals het dertig jaar geleden ook zou geklonken hebben durven we denken. Toch hebben we nergens het gevoel dat dit niet meer past in de hedendaagse scene. Bijna integendeel zou een mens snakken naar de sound van weleer en naar bands van dit kaliber. Want laat het duidelijk wezen, als Stillborn niet van die immense hiaten vertoonde in hun eigen geschiedenis, deze band had qua naam en faam zonder twijfel de evenknie gevormd van Type O Negative en andere Paradise Losts. Kortom, een oerdegelijke plaat die verpletterende, loodzware riffs bevat en met een zanger die klinkt als de reïncarnatie van Dracula. Fans van het genre kunnen dit met de ogen dicht aanschaffen.

K.H. (85)

Black Lodge Records

Tracklist: 1. Neophyte 2. Children Of Darkness 3. Dead Black Woods 4. Katharsis 5. Abigail 6. Albino Flogged In Blue 7. Lusus Naturae 8. Motherland 9. We Monkey 10. When The End Begins