ThroneFest @ Kubox, Kuurne

Met zo’n uur vertraging werd de tweede dag van ThroneFest aangevat wegens het feit dat de organisatie geen last minute vervanger meer kon strikken voor het Franse Pénitence Onirique. We lieten het echter niet aan ons hart komen.

*Foto’s: Coldborn*

Het Belgische Coldborn opent het festival met een stevige knal. We krijgen immers een heel krachtige en intense set black metal te horen waar voldoende dreiging, duisternis en kilte in wordt verwerkt in knap opgebouwde nummers waar de heren vrij veel variatie weten in te brengen op gebied van kracht, tempo en ritme. Met andere woorden, een opener die ons echt bevalt en die we eigenlijk hoger inschatten dan de eerste bands van gisteren.

*Foto’s: Sanguine Relic*

Naast de domper van het afzeggen van Pénitence Onirique kregen we kort voor de set te horen dat er geen foto’s mochten geschoten worden van Sanguine Relic, een Amerikaans black metal gezelschap, vanuit de pit. Enkel dus vanuit het publiek en dat drukt toch deels de pret. We kregen ook een heel pak rook te verwerken en maar weinig licht. Toch zorgt ook dit gezelschap voor ene knappe set zonder dat men ons compleet weet weg te blazen. Het gezelschap musiceert ook nogal statisch en de krijsende black metal stem is minder aan ons besteed, al weten de heren wel een pak kracht, dreiging, kilte een een duistere sfeer te creëren.

*Foto’s: Drudensang*

Bij het Duitse Drudensang werd het podium aangekleed met tal van attributen zoals stukken skeletten van dieren, extra kaarsen en vuurpotjes, maar ook een varkenskop. Het draagt bij tot de show die eerder ritueel opent en zo dus zorgt voor een knipoog richting pagan. Ook nu weer mag de rookmachine overuren draaien zodat we soms eerder schimmen ontwaren dan echte personen. Toch moeten we toegeven dat dit gezelschap voor een heel knap opgebouwde set zorgt waar kracht, duisternis, kilte en intensiteit mooi samen worden gebracht. Dit is echt voor herhaling vatbaar, maar dan liefst met een heel pak minder rook.

*Foto’s: The Committee*

Bij het internationaal getinte atmospheric black metal gezelschap van The Committee zien we zo goed als geen podium aankleding. Enkel een soort van preekstoel belemmert het zicht op de gitarist / zanger al kan je de gezichten van de heren toch al niet zien door hun maskers. De muziek van dit gezelschap spreekt voor zich: gitzwart, dreigend en kil met de nodige variatie in tempo, ritme en kracht. Zo creëren de heren van The Committee een heel stevige en intense set waar een heel pak liefhebbers enorm van lijken te genieten. Wij zijn alvast geen uitzondering op die regel.

*Foto’s: Black Cilice*

Als je denkt dat we alles gehad hadden op gebied van restricties, zorgt Black Cilice voor nog wat extra’s: enkel rood licht achteraan, enkel rood licht als frontlicht en een rookontwikkeling waar de laatste restjes uit de machine moeten gehaald worden zodat zo goed als de ganse zaal onder een rookgordijn kwam te staan. De man aan het licht verzekerde ons dat de band het meteen voor gezien zou houden als hij met een ander licht op de proppen zou komen. Een band dus die zeker en vast geen foto’s wil, terwijl men ook al kappen draagt om hun identiteit te verbergen. Maar goed, ook muzikaal kan deze Portugese band ons helemaal niet boeien. Het geheel klinkt best wel rauw en dreigend, maar vooral heel rommelig naar onze smaak. Veel zieltjes zullen de heren niet gewonnen hebben als we afgaan op het aantal festival bezoekers er buiten de zaal stonden tijdens de set van dit gezelschap.

*Foto’s: Nattverd*

Met het Noorse Nattverd verzoenen we ons weer compleet met de programmatie. Dit is hoe wij black metal het liefst horen: heel puur en onversneden, uiterst krachtig en heel furieus, gedreven en energiek neer gezet. Een kille duisternis overvalt ons opnieuw en als je dan ook nog heel wat afwisselingen weet te brengen in tempo en ritme, dan stijg je nog meer in onze achting. Als extra toemaatje kregen we dan ook nog best heel melodieuze gitaarsolo’s te horen van ene band die ons enorm weet te begeesteren. “Uiterst knappe set” schreven we ook nog tussen onze kattenbelletjes.

*Foto’s: Dodheimsgard*

Toch moeten we durven stellen dat het eveneens Noorse Dodheimsgard daar nog over ging. Dit gezelschap kiest voor een enorm veelzijdige mix van rustiger momenten en enorm furieuze uitbarstingen met alles wat daar tussen zit qua tempo, ritme, dreiging en kracht. De band begon als pure black metal band in 1994 maar voegt daar tegenwoordig wat industrial aan toe (heel minimaal vinden we tijdens deze show) en vooral een pak avant garde. Voeg daar dan een enorme podium présence aan toe en je begrijpt misschien onze waardering. Vooral de vocalist Vicotnik is een podiumbeest die een pak aandacht opeist. Zo rolt en kruipt hij over het podium, maar gaat hij ook tijdens zo goed als elk nummer zijn publiek opzoeken om die compleet te overtuigen van zijn act. Heel vaak krijgen de opgezochte personen dan een pak groen stof over zich heen – ja, ook ondergetekende deelde van “de brokken” – maar het draagt allemaal bij tot de enorm energieke en begeesterende show van Dodheimsgard. Een werkelijk schitterende show met pakken kracht, gehuld in duisternis en kil en dreigend neer gezet.

*Foto’s: Enslaved*

En “last bit not least” was er dan ook nog het Noorse Enslaved die hun mix van Viking metal en progressive black metal op ons af vuurde middels de complete uitvoering van het allereerste full-album van dit gezelschap, ‘Vikingligr veldi’, dat reeds in 1994, dertig jaar geleden dus, op de markt kwam. We zien en horen een band die heel energiek, gedreven en enthousiast van start gaat, maar gaandeweg toch een beetje van die elementen verliest. Dat de heren een pak variatie weet te brengen in tempo, ritme en kracht, weten we ondertussen allemaal reeds. Dat de heren heel krachtig, maar ook heel melodieus uit de hoek kunnen komen, weten we ook al. En dat ‘Vikingligr veldi’ een dijk van een album is, weten we ook, maar toch hebben wij de indruk het gezelschap, zeker naar het einde toe wat op zijn lauweren lijkt te rusten. Of hebben we de lat te hoog gelegd voor Enslaved? Of waren de vorige bands van die orde dat de set van Enslaved ons minder weet te raken, te overtuigen? Of begint men toch wat vermoeid te raken na twee dagen black metal? Wie zal het zeggen, maar hoe dan ook, we zien een aantal toeschouwers vertrekken vooraleer het einde van de set er is.

Toch was ook deze editie van ThroneFest weer een heel knap opgebouwd festival met de nodige heel sterke shows. Zelf hebben we een aantal bands extra omarmd dankzij hun uiterst knappe prestaties op ThroneFest en we denken dat ook een groot deel van het publiek zijn gading zeker en vast zal gevonden hebben. Op naar een nieuwe editie volgende jaar? Wij, van MUSIKA, kijken er nu al naar uit!

Met dank aan Marijn en het complete ThroneFest team.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.