ThroneFest @ Kubox, Kuurne

We kijken er steeds opnieuw naar uit: een nieuwe editie van ThroneFest. Black metal fanaten zitten de data van dit festival steevast meteen in hun agenda vast, want, naast een aantel gevestigde waarden in het (sub)genre, komen ook steevast minder gekende bands aan bod. Ook nu weer. Na een voormiddag met nog massa’s regen kwam de zon er net op tijd door. Niet dat dit echt belangrijk is, want ThroneFest gaat steeds door in Kubox te Kuurne, maar toch is steeds aangenamer als je tussen twee bands in wat kan genieten van de zon.

*Foto’s: Bestial Bukkake*

Het Duitse Bestial Bukkake mag openen. Deze Duitse band staat voor een mix van black metal (overwegend) en death metal. Het gezelschap zorgde vorig jaar voor een eerste ep, maar weet ons, als opener, maar matig te boeien. Grootste boosdoener daarvoor is het zoemend gebrom, of het brommend gezoem zo je wil, die tussen elk nummer opduikt. Het enerveerde ons toch een beetje. Ook moeten we melden dat de heren voor de rest zo goed als alles op hetzelfde tempo brachten. Ook qua stemtimbre, dreiging en kracht passeerde alles nogal “vlak”. Weinig variatie dus en dat drukte toch, voor ons alvast, voor een deel de pret. Door de muur van sound die men bracht was het ook soms moeilijk om de vocalen en de instrumenten specifiek te onderscheiden.

*Foto’s: Antzaat*

We keken eigenlijk al meteen stiekem uit naar Antzaat, een Belgisch black metal gezelschap dat sinds 2015 actief is. De band zorgde onlangs nog voor een split met Ronarg (‘Madness / Morgen’), maar de discografie telt ook een ep en full-album. Net zoals de opener verschuilen de bandleden hun gezichten achter een muts / doek. Het zorgt er uiteraard voor dat men zeker niet fotogeniek overkomt. Maar qua sound blijven we hier wat op onze honger zitten. Ook nu weer worden we getrakteerd op een vrij zware sound waar maar weinig ruimte is voor variatie in tempo, ritme en kracht. Het resultaat is dan ook dat we deze set ook al als “vlak” moeten gaan omschrijven. Althans … dat is onze mening.

*Foto’s: Germ*

Het Australische Germ is eigenlijk een solo project van ene Germ. Muzikaal zorgt hij voor een mix van post black metal, shoegaze en electronica dat je ondertussen op een ep en drie full-albums kan terug vinden. Hier presenteert het gezelschap ook al een heel zware sound en door het tempo en ritme kunnen we ons niet van het feit ontdoen dat men ook graag de kaart van doom trekt. Het is vooral een instrumentale band want buiten de krijsende black metal vocalen die af en toe langskomen krijgen we vooral instrumentaal werk te horen. Ons echt overtuigen zit er ook voor Germ niet in ondanks het feit dat Kristien Cools (Splendidula) nog een kort stukje mee mag komen krijsen en zo voor een extra accent zorgt. Toch is de sound reeds een stuk meer uitgebalanceerd dan bij de eerste twee bands.

*Foto’s: Endstille*

Met het Duitse Endstille krijgen we black metal te horen zoals we die wel enorm weten te waarderen. De band werd in 2000 opgestart en zorgde ondertussen voor onder andere negen full-albums. Zo heeft dit gezelschap voldoende materiaal voor handen om voor een knappe set te zorgen. Iets wat de heren dan ook doen. We krijgen een meestal heel furieus geheel te horen waar een enorm dosis dreiging van uit gaat. Voeg daar een pak kilte aan toe en je zit gebeiteld voor ene heel sterk black metal gevoel. Ook vinden we dat, voor het eerst vandaag, de vocalen ons echt weten te raken wegens een enorm kracht. Het is op zo’n dynamische, furieus, dreigend en kil gebrachte set dat we eigenlijk aan het wachten waren.

*Foto’s: Midnight Odyssey*

Terug naar Australië dan voor Midnight Odyssey, dat ook al een solo project is, dit keer van ene Dis Pater. We kennen de “band” niet echt en keken al enorm verwonderd op als we geen drums op het podium zien komen. Maar … die hebben we geen seconde gemist! Wat dit gezelschap neer zet is een werkelijk fantastische mix van atmospheric black metal en ambient. Sfeer en kilte blijken hier de codewoorden te zien en die zorgen voor een heel donkere atmosfeer. Dat keys en synths een heel belangrijke spelen deert ons absoluut niet, integendeel. We worden overweldigd door de variatie in kracht, tempo en ritme en laten ons dan ook gewillig naar de “slachtbank” leiden. Zo zorgt dit gezelschap voor een heel intense en enorm beklijvende belevenis die we wel vaker willen ondergaan. Knap, … heel knap en intens. Voor ons heel zeker de verrassing van de dag.

*Foto’s: Sacramentum*

Het Zweedse Sacramentum tapt, muzikaal dan toch, uit een ander vaatje want we krijgen een mix van melodic black metal / melodic death metal te verwerken met toch de nadruk op het eerste vermeldde gedeelte van hun sound. De band was actief tussen 1992 en 2001 en zorgde toen voor een ep en drie knappe full-albums. Pas in 2019 werd de draad weer opgenomen met voorlopig enkel een split als aanvulling op de discografie. Hier zorgde het gezelschap voor een heel krachtige en beklijvende set die bij ons in de smaak viel; En als we rondom ons kijken zien we dat we zeker en vast niet de enigen zijn die vallen voor het melodieus, maar donker en dreigend getint, geweld van deze heren.

*Foto’s: Naglfar*

Nog meer zwart geblakerd, maar melodieus, geweld krijgen we te horen van het eveneens Zweedse Naglfar. Ook deze melodic black metal band ging in 1992 van start maar kent, in tegenstelling tot de vorige band hier, geen onderbreking zodat de discografie ondertussen o.a. zeven full-albums telt. We krijgen een stevige en krachtige set te verwerken waar, net als bij de voorgangers, melodie gekoppeld wordt aan kracht, dreiging, kilte en duisternis. Eigenlijk zoals we het zelf wel enorm weten te waarderen. Een, voor ons dan toch, heel knappe set is ons deel.

*Foto’s: Nargaroth*

Het van oorsprong Duitse Nargaroth, maar tegenwoordig vanuit USA werkend, is de volgende band die ons moeiteloos weet te boeien met hun versie van black metal. Deze band / dit project rond Ash is er reeds sinds 1996 en zorgde voor onder andere zeven full-albums, al dateert het meest recente werkstuk nu toch reeds van 2017 (‘Era Of Threnody’) zodat het, als je het ons vraagt, tijd wordt voor nieuw werk. We waren vooraf dan ook een beetje sceptisch, want wat kan een band nog na zovele jaren van “stilte”? Maar vanaf de eerste noten die men over ons heen kapte, was het er “boenk” op. We krijgen een portie furieuze kracht te verwerken die duister, kil en dreigend uit de speakers knalt. Voor ons alvast voldoende om ons te winnen voor hun sound. En als we rondom ons kijken, zijn we opnieuw niet de enigen die ons welwillend laten onderdompelen.

*Foto’s: Belphegor*

Het heeft een tijd geduurd vooraleer de organisatie met de naam van de headliner voor zaterdag kon uitpakken. Maar met Belphegor heeft men gekozen voor zekerheid, gedrevenheid en een enorme podium présence. Wel kijken we even vreemd op als we zien dat Helmuth zijn toch wel heel trouwe bassist Serpenth (sinds 2006) niet ter beschikking heeft. Maar dit doet eigenlijk niets af van de prestatie van de band die, zoals elke keer dat we het gezelschap aan het werk zien en horen, die opnieuw top te noemen is. Hun mix van black metal en death metal knalt uit de speakers, en dankzij de enorme podium ervaring, en vooral ook de uitstraling van Helmuth alleen al, zet Belphegor ook nu weer een heel krachtige set neer waar agressie, dreiging, duisternis en kilte samen smelten tot ene zinderend en beklijvend geheel. Met andere woorden: ThroneFest kan zich waarschijnlijk geen betere afsluiter van dag één wensen.

Met dank aan Marijn en het complete ThroneFest team.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.