Dyscordia, Millhaven, My Gun, X-Pozed @ Club de B, Torhout.

Zaterdag 18/05/2024, place to be: Club de B in Torhout. Laat ons beginnen met een pluim voor de locatie. Zeer leuke zaal met een aangename inrichting, vlotte toegankelijkheid – ook voor rolstoelgebruikers – ferm podium en qua capaciteit dik in orde. Een grote massa kan er niet binnen maar als club geweldig en allerminst een klein achterafzaaltje in een JH of café. Support Your Locals is een evenement ingericht door VZW Strike ter ondersteuning voor de MS-Liga waarvoor uiteraard hulde. Nog meer hulde voor het feit dat – zoals de benaming al weggeeft – vier bands van eigen bodem de avond mogen vullen.

*Foto’s: X-Pozed*

Opener van de avond is X-Pozed. Na een jarenlange windstilte werd eind vorig jaar behoorlijk onverwacht nieuw leven geblazen in deze West-Vlaamse formatie die een mix brengt van metalcore en hardcore. Dat één en ander samenhangt met de terugkeer van Jeroen Berton als zanger staat als een paal boven water. Het heeft er ook voor gezorgd dat er eindelijk nog eens een paar nieuwe nummers het licht zagen. Zo wordt er geopend met ‘Better Days’ dat helaas nog een beetje verloren gaat doordat het geluid nog niet honderd procent gefinetuned staat. Dat het vijftal met ‘Essence Of Hope’ een knaller van een plaat uitbracht in wat intussen de vorige eeuw lijkt, 2012 namelijk, wordt onmiddellijk nadien duidelijk. De retestrakke riffs vliegen om de oren geruggensteund door een ronduit beukende ritmesectie. Het publiek lijkt op dat moment nog niet helemaal klaar en staat eerder schuchter te kijken al klinkt wel steeds een enthousiast applaus. Pas met afsluiter ‘Broken Promise’ zien we meer beweging en durven we denken dat als ze meer dan een half uur speeltijd hadden gekregen het vuur nog écht aan de lont was gestoken. Overigens een drukke avond voor X-Pozed die later ook nog mochten aantreden op de Alcatraz Bash in Kortrijk, daar de halve finale in hun zak staken en dus hun opwachting mogen maken op de finale hiervoor.

*Foto’s: My Gun*

Volgende band is MyGun die qua sound volgens ons nog best omschreven kan worden als grunge of toch dichtbij ertegen leunend. Een totaal ander geluid dus dan we bij opener X-Pozed voorgeschoteld kregen. Dit Brugse viertal heeft ruimschoots haar sporen verdiend bij andere bands zoals Fields Of Troy, Grizzlyncher, Cowboys & Aliens en Transcoder. Het gemak waarmee gitarist Arnaud De Rouck de riffs aaneenrijgt, is simpelweg verbluffend. We vonden het enigszins jammer dat drummer Wesley Decru als échte local van Torhout nogal ver naar achter op het podium zat weggestoken want mede door de donkerte waarin het grootste gedeelte van het optreden doorging, was hij slechts matig zichtbaar. Oudgediende en frontman Henk Vanhee was zoals gebruikelijk zijn hyperkinetische zelve en etaleerde eens temeer zijn krachtige stemgeluid. De pompende bas van Thomas De Sauter doet de rest. Wie Henk Vanhee enkel kent als zanger van Cowboys & Aliens moet zich wellicht even heel erg aanpassen aan deze compleet andere muzikale stijl maar het toont enkel de veelzijdigheid van de muzikanten op het podium. Hoewel MyGun een bijzonder sterke set bracht – afsluiter ‘Slaves Of Tomorrow rekenen we tot onze persoonlijke favoriet – bleef het publiek alweer hoofdzakelijk aandachtig maar rustig luisterend.

*Foto’s: Millhaven*

Twaalf jaar geleden zag Curse Of Millhaven het licht in het Ieperse. Eind vorig jaar besliste de band dat er een nieuw hoofdstuk begon en werd de bandnaam gewijzigd tot Millhaven terwijl de bezetting al die jaren ongewijzigd is – toch geen evidentie durven we denken. Met de naamswijziging veranderde ook de muzikale stijl enigszins waarbij de invloed van metalcore minder uitgesproken werd. Des te meer neigt de band naar melodische technische deathmetal. Getuige daarvan is allereerst het indrukwekkende drumstel van Bart Rambour die middels een dubbele basdrum zorgt voor een impressionant geluid. Dat de neuzen van het vijftal na al die jaren nog steeds in dezelfde richting wijzen, blijkt alleen al uit het enthousiasme én het plezier waarmee ze op het podium staan. Hoewel het grootste gedeelte van het aanwezige publiek angst blijft hebben om binnen het directe gezichtsveld van de bandleden te komen, zijn er voor het eerst enkele dapperen die een bescheiden moshpit organiseren. Aan de gedrevenheid van de band zal het niet gelegen zijn. Het was al warm in de zaal maar de temperatuur wordt nog met enkele graden de lucht in gejaagd. Het maakt niet uit of de band puurt uit vorig werk dan wel het nieuwste album ‘Dualism’ onder de aandacht brengt: beuken doet het van begin tot eind. We horen echter verscheidene aanwezigen zeggen dat “ze het toch wel héél erg hard vonden”. Het is maar één van de tekenen dat een groot deel van het publiek komt voor de afsluiter van de dag: Dyscordia.

*Foto’s: Dyscordia*

Voor het eerst komen de fans postvatten tot vlak voor het podium al betekent het niet dat er plots een kolkende massa te zien valt. Met wat geregeld als progressive power metal wordt genoemd, brengt Dyscordia een totaal ander geluid dan de voorgaande drie bands. Zoals we recent schreven bij de review van hun nieuwe album ‘The Road To Oblivion’ zorgt de band er met drie gitaristen op het podium voor dat ze beschikken over een krachtig en vol geluid vol techniciteit én uitblinkend in melodie. De volumeknop lijkt voor Dyscordia enkele tandjes hoger gedraaid te zijn maar niettemin is het geluid perfect uitgebalanceerd waarbij de zang van Piet Overstijns een vooraanstaande rol inneemt. Hadden we al eens gezegd dat we frequent moeten denken aan David Draiman van Disturbed als we Piet bezig zien? En we hebben het dan niet enkel over het stemgeluid maar minstens evenzeer over de podium présence. Dat het grote podium met zes muzikanten – en een indrukwekkend drumarsenaal – behoorlijk gevuld is, is een understatement. Zoals we van Dyscordia verwachten, brengen ze de nummers met de kracht en precisie die we van hen gewend zijn. De band toont – eens temeer – dat ze zich ophouden in een genre met een grote populariteit en dus een ruim bereik. Dat ze als Belgische band op het komende Alcatraz-festival op het hoofdpodium staan, zegt op dat vlak genoeg. Feit is dat de band na hun reguliere afsluiter ‘Infinite Fantasy’ graag terugkwam voor de gevraagde toegift ondanks het late uur hetgeen de honger toont van een band die na een lastige periode helemaal terug is van nooit weggeweest.

Met dank aan Anthony – VZW Strike.

Tekst: K.H.

Foto’s: Jurgen De Smet.