WildFest @ JC De Spiraal, Geraardsbergen.

*Foto’s: Dirty Toy Company*

De tweede dag van WildFest begon met een flinke portie attitude van een drie koppige Belgische old school rock band. Ondanks de kleine bezetting stond er een ganse band te spelen op het podium. Oké, er is vocaal nog wel wat ruimte voor verbetering, maar het enthousiasme en hun gedrevenheid maakt veel goed. Traditioneel is de opkomst eerder klein voor een eerste band, zeker met het uitzonderlijk goed weer, maar de afwezigen hebben altijd ongelijk. De boodschap ‘You can’t kill my rock ‘n roll’ stond in koeien van letters op de frontman zijn t-shirt en dat is het minste dat je ervan kon zeggen. Tussen het sterke eigen werk verscheen ook een knappe versie van Cinderella’s ‘Gipsy Road’. Dirty Toy Company zorgden voor een eerste stevige brok muzikale oorverwennerij. Een goede band die het in de aderen heeft maar momenteel misschien nog wat te ruw is.

*Foto’s: Sextrow*

Het Duitse Sextrow begon al goed met ‘I’m Always Here’ van Jimi Jamison als intro, waarop de gitaristen hun eerste danspasjes lieten zien. Ze hadden er duidelijk zin in, dat beloofde voor een feestje. En ja, deze gekke bende zit vol energie die bij momenten achter elkaar rondjes op het podium liepen. De snarenplukkers stonden vaak samen, wat leuke plaatjes opleverden. Met enkele rookeffecten ondersteunden ze hun live-performance. Ik kende deze band nog niet en kon ook geen setlist vinden, maar ze brachten een pak uitbundige nummers die ik nog wel eens op het video kanaal zal opzoeken. Opnieuw een leuke verrassing, want ook deze keer stond er een band op het podium die je over de streep kon trekken om uit de bol te gaan. De ‘Knight Rider’ tune sloot hun knappe passage af.

*Foto’s: Trench Dogs*

Nog een onbekende band voor mij was Trench Dogs, een band uit Zweden, al kon ik uit hun logo een “F” halen waardoor ik de heren verkeerdelijk van Frankrijk ingeschat had. Een vijfkoppige band waarbij nagenoeg iedereen ook meezong, dus een pluspunt in achtergrondkoren maar een streepje terug qua beweeglijkheid op de planken. Soms wisselden ze wel van plaats wat voor wat dynamiek zorgde en een reden te meer dat het voor deze band vooral van de muziek moet komen. De zanger, met tweekleurig kapsel, geeft een prettig gestoorde indruk die positief werkt. Zijn uitbundige danspasjes met omhoog gestoken armen zetten je wel in de stemming. De band kon me niet helemaal overtuigen, wat niet wil zeggen dat ik hun show links liet liggen. Smaken verschillen nu eenmaal en een gebrek aan meezingmomenten zullen wel parten gespeeld hebben. Ook met het timbre van de stem had ik soms problemen, maar nogmaals, dat is persoonlijk. De afsluitende rock ‘r roller ‘Homesick Parade Get Over’ bleek de perfecte uitsmijter.

*Foto’s: Graywolf*

Graywolf was voor mij de zoveelste onbekende maar wetende dat ze van Zwitserland komen gaf me een goed gevoel. Zo’n acht uur rijden zorgde ervoor dat ook deze grijze wolven konden aantreden. Intussen is de meerderheid van het publiek aangekomen om mee te zingen, de zaal was voor het eerst bijna volledig vol. De leuke intro ‘Wouldn’t It Be Nice’ van The Beach Boys zorgde dat we in een plezante stemming waren. Ze hadden enkele opwarmers nodig, maar daarna zong iedereen mee met het deuntje van ‘All We Want’. Zelfs als het nummer afgesloten was zong het publiek, tot grote vreugde van de band, gewoon verder. Daarna volgde steviger werk, het wisselde mooi af. Zelfs de cover ‘Kiss’ ontbrak niet, al was het in een steviger jasje. Zwoeler, ruiger en vuiler dan het origineel maar ze sleurde toch enkelen van hun stoel. Ze konden ondanks de warmte het bewegende publiek overtuigen. Op hun setlist stond ‘Rock The Roof Off’ en dat mocht je bijna letterlijk nemen.

*Foto’s: Toxic Rose*

Tussen de bands door toch even naar buiten gevlucht, want binnen was de temperatuur te hoog aan het worden. Ik zat nog even genietend van het stralende zonnetje toen ik plots de band hoorde spelen. Gelukkig is dit festival praktisch en prima geregeld, zodat ik in nog geen dertig seconden terug in de fotopit stond. – Bij deze: eat this Graspop 🙂 –. De heren van Toxic Rose verschenen helemaal geschminkt ten tonele: wit met vuile zwarte strepen. Vocaal sterk variërend van clean tot gruwelijke brutaal. De interactie was mooi om te zien. Velen kenden de band en zongen dan ook mee, wat hier en daar de toonvastheid maskeerde. Maar dat zijn spijkers op laag water zoeken, de spijkers stonden duidelijk op hun garderobes. Knappe nummers die live met veel enthousiasme vlotjes verteerd werden. Sweden: again 12 points.

*Foto’s: Girish and the Chronicles*

Het onlangs verschenen album ‘Hail To The Heroes’, bij het platenlabel Frontiers records, liet me toe om Girish and the Chronicles beter kennen. Verwonderlijk keek ik dat de band van Indië afkomstig was en toch in ons kleine Belgenlandje een optreden bracht. De sterke vocalist was een troef waardoor ik hen nog herinner. – Check alvast: https://www.musika.be/2022/03/10/girish-and-the-chronicles-hail-to-the-heroes/ – Uit deze plaat werd uiteraard ‘Hail To The Heroes’ gebracht. Het gezelschap liet de temperatuur wel erg hoog oplopen, waardoor ik toch eventjes wat afkoeling ging zoeken. ‘Rock ‘n Roll Is Here To Stay’ getuigde van een ongelooflijk niveau. In het slotnummer nam de drummer een cymbaal en ging vooraan op het podium staan, terwijl de vocalist zijn plaats achter de vellen ingenomen had. Deze Indiërs waren toch één van de sterkste bands, zeker vocaal. De sterk presterende muzikanten waren opnieuw een genot voor de oortjes.

*Foto’s: Crashdïet*

Het viel op hoeveel t-shirts van het Zweedse Crashdïet er in de namiddag op het festival te zien waren. Blijkbaar waren er heel veel fans afgezakt om deze band te zien, wat de lat nog een duwtje omhoog gaf. De blonde frontman vroeg wie de band al eerder gezien had en vertelde erbij wat het wel degelijk dezelfde zanger was, maar dat hij ouder en dikker geworden is. Maar ik geloofde hem niet, het zou me niet verwonderen dat het eigenlijk ook een andere mens is die nu zijn strot openzet (lol). ‘Out Of Line’ was voor de old fans en dat bleek zelfs lang geleden dat de band dit nummer nog gespeeld hadden. We werden getrakteerd met vlotte nummers van een band die de klappen van de zweep kenden. Vingervlugge solo’s op pompende ritmes, het publiek is uitgelaten en zingen luidkeels mee. De aandachtige kijker kon opmerken dat de plaats achter de drum opnieuw door Michael Sweet ingenomen was, zoals bij Toxic Rose. Wow, twee uur drummen in deze temperaturen, chapeau! Vlak voor ze het podium onder luid applaus verlieten, duwden ze nog het catchy oorwormpje ‘We Die Hard’ tussen onze oren.

*Foto’s: The New Roses*

Voor het festival begon, waren de Duitsers van The New Roses uitgesproken mijn persoonlijke favoriet. Intussen heb ik al veel interessante bands gehoord en het zal dan ook moeilijk zijn om als afsluiter boven al dat mooie muzikaal geweld bovenuit te komen. Met de intro ‘Pretty Woman’ werd de sfeer gezet. Toch viel het me op dat velen al naar huis waren. Deze band is enerzijds anders dan hun voorganger en het late uur van de tweede dag zal zijn tol geëist hebben. Toch kreeg de band het uitgedunde publiek vlotjes mee en na enkele opwarmers nam Timmy Rough zijn akoestische gitaar. Ter hand. Zijn stem lijkt na de jaren wat rauwer te zijn en schuurt meer. ‘Rocking In A Free World’ werd ingezet nadat elke muzikant ter order geroepen werd dankzij “Let there be drums, let there be bass, let there be guitar”. Beetje eigenaardig want de band heeft eigen materiaal genoeg. Nadat iedereen kon meezingen, werd het tijd om te dansen. Met de hits ‘Glory Road’ en ‘Down By The River’ lieten ze de temperatuur terug wat stijgen. Het niet mis te begrijpen ‘Thirsty’ sloot een uiterst geslaagde editie van WildFest af. Bedankt Jan en de crew achter WildFest, alsook MUSIKA, dat ik er weer eens bij mocht zijn.

Met dank aan Mike de Coene en het complete WildFest team.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.