De symphatieke Finnen van Korpiklaani zijn drie jaar na ‘Jylhä’ terug met een nieuw album. Waar we bij ‘Jylhä’ nog schreven dat de opgewekte up-tempo nummers deels plaats hadden geruimd voor vaker tragere, meer melancholisch klinkende nummers kunnen we u zeggen dat dit bij ‘Rankarumpu’ (vrij vertaald als ‘tromgeroffel’) geenszins het geval is. Twaalf nummers lang klinkt het in grote mate als één langgerekt feestje, zelfs als de onderwerpen over pakweg begraafplaatsen gaan (bv bij Kalmisto). De enige uitzonderingen worden gevormd door ‘Viikatelintu’ en afsluiter ‘Harhainen Höyhen’ die eerder rustige melancholie uitademen. Maar door de band genomen krijgt u onvervalste meestampers voorgeschoteld die er werkelijk een rotvaart op nahouden. En alles wel beschouwd, het is de manier waarop wij Korpiklaani veruit het liefst hebben én het vormt ook de manier waarop ze live als geen andere folk metal band een feestje weten te bouwen. De tijd van de pure drinkliederen mag dan wel achter hen liggen, voor het overige bewijzen Jonne Järvelä en de zijnen dat ze nog steeds bijzonder enthousiaste nummers kunnen schrijven. Het feit dat Jonne in tegenstelling tot de voorbije twee albums terug meer zijn rauwe zang bovenhaalt, draagt er eveneens toe bij dat we dit album stukken sterker weten te appreciëren dan de voorgaande. Dat er al langer louter in het Fins wordt gezongen, vormt geen beletsel, de muziek bepaalt de sfeer van de nummers. En Korpiklaani blijft op dat vlak toch een buitenbeentje in het landschap van de folk / pagan metal doordat zij véél meer dan eender welke andere band vertrekken vanuit folkmuziek en daar metal-invloeden aan toevoegen waar dit bij zowat alle andere bands precies andersom is. Het maakt dat viool en accordeon onverminderd het voortouw nemen en in dit geval zorgen voor een aanstekelijk feestje. Als we dan toch een punt van negatieve kritiek moeten geven, denken we dat een meer ingetogen nummer als afsluiter misschien niet de beste keuze was. We houden nogal van albums die eruit gaan met een “bang” en dat missen we nu wel. ‘Harhainen Höyhen’ is dan ook nog eens veruit het langste nummer van de plaat, niks mis mee op zich en ook niet met het nummer zelf maar we hadden zelf toch eerder voor een knallend einde gekozen. Soit, het is enigszins muggenzifterij van onze kant over een album dat we voorts méér dan genietbaar vinden. Is ‘Rankarumpu’ het beste album van Korpiklaani? Wellicht niet, maar het is voor ons ook in geen geval het zwakke broertje in de rij. Korpiklaani bewijst eenvoudigweg dat ze na ruim dertig jaar (als je ook de jaren meetelt onder een andere bandnaam) nog steeds bovenaan de rangorde staan in de wereld van de folk metal. Dat alleen al is een verdienste die kan tellen.

K.H. (88)

Nuclear Blast

Tracklist: 1. Kotomaa 2. Tapa sen kun kerkeet 3. Aita 4. Saunaan 5. Mettään 6. Kalmisto 7. Rankarumpu 8. No perkele 9. Viikatelintu 10. Nouse 11. Oraakkelit 12. Harhainen höyhen