Durbuy Rock Festival @ Bomal-sur-Ourthe.

Op zaterdag begint men er steeds vrij vroeg aan op Durbuy Rock Festival. Ook dit jaar want de aftrap was er reeds omstreeks 11u45 wat betekent dat, wie tot de allerlaatste noot was gebleven de vorige avond / nacht, maar een korte nachtrust heeft gehad. Dit zorgt er dan ook voor dat de eerste band opent voor een beperkt publiek.

Foto’s: Stand For*

Opener Stand For, uit de buurt van Mons, liet het alvast niet aan zijn hart komen en zorgde al meteen voor de nodige opwinding bij de aanwezigen die de modern metal sound van het gezelschap duidelijk weten te smaken. Een beperkte “wall of death” is al meteen een feit. De heren eindigen hun set met ‘Fire’, een nummer dat ze pas voor de derde keer spelen en nog niet hebben opgenomen.

Foto’s: Through The Void*

Ergens muzikaal puttend uit zowel metalcore als nu metal is wat Through The Void, een band uit het Brusselse, doet. We zien een pak energie en enthousiasme op het podium dat vlot overslaat op de aanwezigen. Het minst enthousiast lijkt ons de gitarist die er eigenlijk wel rustig onder blijft. Tijdens de rustiger passages, die ook aan bod komen, bewijst de zanger dat hij ook heel melodieus uit de hoek kan komen, want ons doet denken dat hij zijn stem anders wel eens “misbruikt”. Maar goed, net als de opener was dit wel oké naar onze smaak.

Foto’s: Echoes Of Nihil*

Nog meer “plaatselijk” talent kregen we via Echoes Of Nihil. Dit gezelschap is ook al afkomstig uit de buurt van onze hoofdstad en zorgt voor ene mix van metalcore en (death) metal. We krijgen een heel energieke en gedreven set te verweken die met het nodige enthousiasme wordt neergezet. Enkel een van de twee gitaristen staat er eerder statisch bij, maar dat “euvel” wordt dubbel en dik goed gemaakt door de bassist die het volledige podium weet te gebruiken. Knappe set van dit gezelschap.

Foto’s: Disconnected*

Ook het Franse Disconnected mag je muzikaal in het vakje “modern metal” onderbrengen. Dit gezelschap verbruikt ook al een pak energie op het podium en als we eerlijk moeten zijn, vinden we dat dit gezelschap toch wat boven de drie vorige bands uitsteekt, zonder dat ook deze band ons compleet van de sokken weet te blazen.

Foto’s: Insanity Alert*

Het van oorsprong Oostenrijkse Insanity Alert staat voor een eerder ludieke mix van thrash metal en crossover. Wij zagen de band reeds een aantal keer en vinden dit best oké voor een paar nummers. Dit is ook nu weer het geval. Maar het publiek denkt daar anders over en laat zich overrompelen door de, naar onze smaak dan toch, wat “flauwe grappen en grollen”. We zijn de gebruikelijke pancartes en horen de georkestreerde chaos en kunnen af en toe toch een glimlach niet onderdrukken.

Foto’s: Baraka*

Nog meer muzikale onzin, vergeef ons misschien de woordkeuze, krijgen we van Baraka, een zootje ongeregeld uit Wallonië die, naar ze zelf zeggen “fritcore” brengt. Wij vinden het geheel vrij belachelijk en zijn ook niet echt te vinden voor hun sound waarin we elementen uit o.a. death metal, grindcore en metalcore ontdekken. Nee, voor ons hoeft dit absoluut niet.

Foto’s: Suicidal Angels*

Nee, geef ons dan maar het Griekse thrash metal gezelschap Suicidal Angels die voor de nodige portie “good vibes” zorgt. Hun brutaal en vooral agressief klinkende thrash wordt vakkundig neer gezet maar het lijkt ons alsof het publiek niet echt mee wil in dit muzikale verhaal, daar men nogal lauwe reageert op de nochtans knappe set die het viertal weet te brengen. Wel moeten ook wij toegeven dat we de band al betere, strakkere, concerten hebben weten neer zetten. Speelt de eerste echte warmte hen, en het publiek, parten?

Foto’s: Equilibrium*

De set van het Duitse Equilibrium deed ons hartje extra veel deugd. Dit gezelschap presenteerde zich hier als een kwartet en zorgde al vanaf de intro – enkel pauken en drumakkoorden – dat we werden meegezogen in hun muzikaal verhaal dat zich ergens situeert tussen metalcore en folk metal. De ondertussen toch erg goed gevulde zaal gaat compleet overstag bij zoveel enthousiasme en gedrevenheid. De energie straalt van het podium af en vooral de zanger Fabi en gitarist Dom zorgen ervoor dat de temperatuur nog met enkele graden stijgt. Dit is voor ons de eerste band die ons echt heel diep weet te raken en waar we een extra sterretje aan toe kennen.

Foto’s: Exhorder*

Het Amerikaanse Exhorder is als volgende aan de beurt. Dit viertal stond mee aan de wieg van wat we tegenwoordig groove metal noemen, al kan je de band ook in het vakje thrash metal onderbrengen. We zien en horen een band aan het werk waar agressie en brutaliteit in de sound gebakken zijn, maar die de heren echt wel heel enthousiast en begeesterend neer zetten. Voeg daaraan toe dat ze zowel “oud” als “nieuw” werk brengen en je begrijpt dat zowel nieuwe fans als liefhebbers die de band reeds jarenlang volgen mooi aan hun trekken komen. Wij, van MUSIKA, vonden dit een heel krachtige set van een band die we graag nog eens terug zouden zien / horen.

Foto’s: Feuerschwanz*

Het Duitse folk / medieval rock / metal gezelschap Feuerschwanz was een van de bands waar we vooraf enorm naar uitkeken. De band is een enorm groot in het thuisland Duitsland maar wij, van MUSIKA, hebben de band nog niet eerder live aan het werk gezien of gehoord. Wel zijn we enorm onder de indruk van het eerste Engelstalig album van de band, ‘Warriors’, dat begin deze maand op de markt kwam. En kijk, we worden meer dan op onze wenken bediend! Dit is af, compleet af. We krijgen een enorm gedreven en enthousiaste band te zien en te horen, die het niet nalaat om ook visueel gensters te slaan zonder dat men daar extra attributen als pyro’s voor nodig heeft. Feuerschwanz zorgt immers voor een totaal spektakel dat op ons netvlies blijft inbranden. Woorden schieten ons tekort: deze band is een “must see” voor iedereen die ook maar iets heeft met folk metal. Feuerschwanz verdient van ons niet een, niet twee, maar drie extra sterren. Dit is absolute top.

Foto’s: The Raven Age*

Dat het Britse The Raven Age niet beter zou doen, stond dus, bij ons dan toch, op voorhand al vast. Voeg daar dan een pak technische problemen aan toe en hoe hard de band zich ook inspande, het lukt hen helemaal niet om de set van Feuerschwanz ook maar te evenaren, laat staan te overtreffen. Spijtig van de technische problemen, want het begon alvast veelbelovend, maar uiteindelijk zakte het geheel, door die technische problemen, naar onze smaak dan toch, compleet in elkaar. Krijgen ze volgend jaar een herkansing?

Foto’s: Sonata Arctica*

Voor een uiterst geslaagde mix van power metal en melodic metal zit je goed bij het Finse Sonata Arctica. We zagen deze band al ettelijke keer aan het werk en werden eigenlijk nog nooit ontgoocheld. Ook nu weer zorgde de band onder aanvoering van top vocalist Tony Kakko voor een heel knap opgebouwd en neer gezet concert. Naast Tony zijn er een glansrollen weggelegd voor gitarist Elias Viljanen en toetsenist Henrik Klingenberg, terwijl Pasi Kauppinen (bass) en Tommy Portimo (drums) garant staan voor de oh zo nodige stevige en toch soepel klinkende basis. Het vijftal zorgde hier voor een enorm knappe set dat met een heel kort meezingstukje ‘vodka’ werd beëindigd. Ook Sonata Arctica verdient van ons een extra sterretje.

Foto’s: Heidevolk*

Nog meer folk metal krijgen we van het Nederlandse Heidevolk die hun nummers in de Nederlandse taal neer zetten. Ook dit gezelschap zagen we reeds ettelijke keer aan het werk en vervelen doet hun set eigenlijk nooit. Toch sluipt er ook een zeker gewenning in. Maar we zien een heel pak mensen rondom ons intens genieten. Ze proberen ook af en toe de teksten mee te brullen, maar dat gaat een pak niet Nederlandstaligen niet zo goed af. Het enthousiasme op het podium en de aanstekelijkheid blijft toch zorgen voor de nodige sfeer voor het podium en zorgt ervoor dat een pak liefhebbers uit de bol gaan.

Foto’s: KK’s Priest*

Afsluiter van dienst is een vrij nieuwe band die toch een, of meerdere, legendarische muzikanten telt. Met KK’s Priest krijgen we immers een band rond voormalig Judas Priest gitarist KK Downing die ook Tim “Ripper” Owens wist te strikken voor deze nieuwe band. Met en collega hadden we het vooraf over de setlist. Ik vertelde hem dat het wonderbaarlijk zou zijn mocht de band, naast hun eigen werk, een aantal “oude” Judas Priest klassiekers zou brengen. Ik had het dan over ‘The Ripper’, ‘Victim Of Changes’, ‘Diamonds And Rust’ en ‘The Green Manalishi’. En wat blijkt … enkel ‘Diamonds And Rust’ van dit klavertje vier kwam niet aan bod. Ja, je hebt het begrepen, liefhebbers van traditional heavy metal / NWOBHM werden in de watten gelegd. En als je dan ziet dat KK Downing wel een stuk ouder geworden is, maar nog steeds garant staat voor indrukwekkend gitaarwerk, en dat Tim Owens nog steeds beschikt over een machtige stem, … tja dan weet je het: dit was een concert om in te kaderen. Zo krijgt KK’s Priest onze laatste extra sterretjes aangeboden.

Het was meteen ook het einde van wat alweer de zevenentwintigste editie was van Durbuy Rock Festival. Wij noteerden een aantal shows over de twee dagen die ons nog een hele tijd lang zullen bijblijven en kijken nu al, vol verwachtingen, uit naar een nieuwe editie van dit fantastisch aangename en knap georganiseerde festival!

Met dank aan Bernard Hemblenne, Jacky Englebert en het complete Durbuy Rock Festival Team.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.