WildFest @ JC De Spiraal, Geraardsbergen.

“Oh yeah, WildFest, finally it’s that time of the year again.” Ik kijk elk jaar uit naar dit sfeervolle festival, want het staat niet zomaar in mijn top drie festivals eindejaarslijstje. Tradities moet je onderhouden en zeker als ze per editie beter worden. Een erg vlotte en zonnige rit bracht me een pak eerder dan gepland in het mooie Geraardsbergen. Mooi tijd dus om bij de merchandise stand mijn T-shirtje anno 2024 af te halen. Ik heb gelukkig nog geen enkele editie forfait moeten gegeven en heb zo al een flinke collectie T-shirts liggen. Opnieuw een jaar met bevestigde waarden, zoals Tyketto en The New Roses, maar opnieuw een reeks nieuwkomers om te ontdekken. De perfecte balans dus.

*Foto’s: Mädhouse*

De eer om het festival te openen werd aan het Oostenrijkse Mädhouse gegeven. Deze vlotte opener stampten de voordeur in en dat met beukende uptempo nummers. Ze gebruiken het complete podium, wat altijd voor dynamiek zorgt. Ook de interactie met het publiek ontbrak niet, ze bouwden een stevig feestje dat muzikaal gevoed werd met stevige riffs, jawel, dat genre dat ze ‘downunder’ ook wel kennen en een nieuwe drummer die er duidelijk niet naast mepte.

*Foto’s: Kim Jennett*

Ik kende Kim Jennett (UK) niet en heb me laten verrassen door hen niet vooraf op YouTube op te zoeken. Tijdens de soundcheck kregen we een indrukwekkend streepje vrouwelijke vocale lijnen te horen en keken elkaar verwonderd aan. Nog meer verbaasd keken we toen een “klein meisje” het podium op kwam. Maar ow boy… wat een strot, die vocalen lieten de temperatuur in de zaal de lucht in schieten. Het enthousiasme spatte eraf en dat trio nummers waarmee ze hun show openden was ronduit gezegd indrukwekkend. Ook de ultra energieke drummer kwam precies van een andere planeet. Wat een gedreven band. Daarna werd wat gas teruggenomen met wat gruizige dirty rockers maar de intensiteit bleef torenhoog. Hun eerste passage in België zal niet onopgemerkt blijven.

*Foto’s: DeVicious*

DeVicious (DE) kon ik al eerder eens bezig zien in 2019 in Hamburg, maar ik kan geen details meer herinneren, ze hadden destijds geen specifieke indruk achter gelaten. Intussen is de plaats achter de microfoon gewisseld, een herontdekking dus. Ze waren de eerste band met keyboard, wat mij al positief gestemd zet. Echter zagen we een eerder statische band waarbij de energie ten opzichte van de vorige band met jong geweld toch een pak minder was. Ook de vocalen lijken niet altijd even toonvast, zeker in de hoogte, wat persoonlijk een afknapper was. Alhoewel de vocalist wat interactie opzocht met zijn publiek, viel het op dat velen het zonnetje buiten verkozen boven de live performance van de band. Met ‘Never Let You Go’ zorgden ze wel voor een stevige en knappe uitsmijter.

*Foto’s: Wildheart*

Wat zou WildFest zonder de gevestigde waarde van mede-organisator Wildheart zijn? Bij elke editie waren ze van de partij. In tegenstelling van een gelijkaardige selectie van Duitsland en Engeland bij Eurosong (ze zijn er ook telkens zonder preselectie bij) is dat de bijdrage van deze band het niveau een ferme duw omhoog geeft. Ik heb het gezelschap wellicht twintig keer eerder aan het werk gezien en telkens wordt ik positief verrast. Ook deze keer werd je nummer achter nummer meegezogen in de vibe en de dynamiek op het podium nodigde, nee, dwong je telkens uit om te headbangen. Het is al een tijdje geleden dat we nieuw materiaal hoorden, maar dat weerhield de mannen niet om hun gekende hits op ons af te vuren. Met ‘Lovehunters’ en ‘Never Let Go’ liet de band hun meebrullende publiek achter, dat duidelijk zoals ondergetekende opnieuw van hun passage genoten had.

*Foto’s: Catalano*

Ondanks de kleine vertraging had de band de tijd over om AC/DC als intro te laten horen. Ondanks hun Spaans klinkende bandnaam, kwamen deze heren van Catalano helemaal overgevlogen uit Australië (je weet wel, van dat land van de kangoeroe’s en Crocodile Dundee). Niettegenstaande hun hoge plaats op de programmatie waren ze voor mij de grote onbekende. Voor mijn Zwitserse vriendin waren ze dan de zoveelste reden om af te zakken. De zanger met rode hoed pakte het publiek rap in. Een gitaarplug met een rekkertje er rond was er misschien wat om vragen maar ondanks enkele technische problemen kwam het goed. Ik werd verrast door opzwepende arrangementen met rauwe vocalen, een geheel dat bolde als een trein dankzij een energieke vellenmepper. Tot mijn verwondering waren de nummers gekend in het publiek. Het sterk gitaarwerk op donderende drums gingen er vlotjes in. Zelfs de powerballad ‘Overdrive’ kon hun vaart niet temperen. ‘Fall Awake’ was zo’n oorwormpje die ze vlak voor hun afsluiter ‘Rock The World’ nog meegaven. Opnieuw een geslaagde nieuwkomer in mijn muzikale lijst.

*Foto’s: The Cruel Intentions*

Ik had eigenlijk geen idee dat The Cruel Intentions relatief nieuw was want ik kon ze de laatste jaren al meerdere keren aan het werk zien. De nonchalance en gedrevenheid waarmee het Zweeds / Noors gezelschap telkens op de planken staan, in indrukwekkend. Die flair van “fuck you, ik doe mijn eigen ding” waarmee de eeuwig jong lijkende zanger telkens zijn eigen zelve is op het podium, is een confronterend maar aanstekelijk gegeven waarmee ik telkens verrast ben hoe ze ermee weg geraken. Hun muzikaal vakmanschap laat ook deze keer een geoliede machine horen die op volle kracht draait. Het publiek smaakte dit duidelijk ook wel, al was het niet de eerste keer dat ze op dit festival te gast waren. Zelf het Zweedse lied tussendoor bleek geen onbekende. Ze hebben misschien geen nieuw album maar het was een uitgerekende manier om hun bekendheid opnieuw een extra duwtje te geven.

*Foto’s: Tyketto*

Het afsluitende Tyketto (US / EU)was zoals altijd vocaal erg sterk. Vocalist Danny Vaughn is een gelukzak, waarvoor ze “Age is just a number” precies voor uitgevonden hebben. Het publiek at al vlug uit zijn handen toen de hits ‘Wings” en “Rescue Me’ passeerden. De man is uiterst goed bij stem en weet na zo’n veertig jaren op de planken het klappen van de zweep als geen ander. “Wij gaan door zolang jullie komen” en dat was ook te zien een het quasi niet uitgedunde publiek ondanks het late uur. ‘Strength In Numbers’ en ‘Reach’ zorgde voor een nieuwe zangronde. Leuke quote was toen ze bij hun start aan elkaar vroegen welke nummers ze gingen schrijven en waar hij zelf fuifnummers wou schijven die plezier uitstraalden, wou zijn collega nummers maken waardoor vrouwen hun kleding zouden uitdoen. Zijn daaropvolgende woorden “so we did, so they did” zullen me bijblijven. Ook zijn twaalf-snarige akoestische gitaar was hij niet vergeten. En voor we het beseften waren we bij het einde waarbij hij zei ”I think you know what’s gonna happen now’. En of dat we het wisten want met de climax ‘Forever Young’ sloot de band de eerste dag op sublieme wijze af.

Met dank aan Mike de Coene en het complete WildFest team.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.