Durbuy Rock Festival @ Bomal-sur-Ourthe.

Op het eerste zonovergoten weekend van dit jaar, ging het opnieuw richting Durbuy voor onze jaarlijkse afspraak met Durbuy Rock Festival, een uiterst aangenaam en knap georganiseerd festival dat aan zijn zevenentwintigste editie toe was. Het zou er opnieuw genieten worden van twee dagen muzikaal vertier op twee podia, eentje binnen in de “Hall Le Sassin” en eentje buiten in open lucht. Een aantal internationaal gereputeerde bands en een aantal eerder lokale bands szorgen er steevast voor dat we een heel pak muzikaal vertier beleven. Dat was ook nu weer het geval!

*Foto’s: Räum*

De “lokale bands” mogen de aftrap geven. Eerste in het rijtje op de eerste dag is Räum, een black metal gezelschap uit de buurt van Luik. We hadden deze band al eerder eens aan het werk gezien en gehoord en waren toen wel gecharmeerd geraakt door dit gezelschap. Dit keer waren we toch minder overtuigd. Ligt het aan de setting, want de vorige keer stond het gezelschap op een klein podium in een donkere omgeving, terwijl men hier op een groot podium vol licht stond. Een heel pak rookontwikkeling zorgde er voor dat we de vocalist soms niet zo goed konden zien. Dit keer moeten we stellen dat Räum oké was, maar we hadden er duidelijk meer van verwacht. Wel moeten we toegeven dat de aanwezigen wel al vlot meegingen in dit muzikale verhaal.

*Foto’s: Tardigrad*

Ook Tardigrad zagen we ook al eerder, en dat meer bepaald op dezelfde locatie maar dan zo’n twee jaar terug. Toen vonden we hun set oké, zonder meer. Nu waren we toch iets meer onder de indruk van de heel agressieve sound die de heren heel energiek en gedreven neer zetten. Dit half uurtje death metal ging er dan ook vlot in.

*Foto’s: Xandria*

De eerste band waar we, bij MUSIKA, echt naar uitkeken, is Xandria. Dit Duitse symphonic metal gezelschap kon ons eerder al een aantal keer enorm charmeren, maar dan wel met andere vocalistes. Na het ‘Theater Of Dimensions’ album (2017) rommelde het in de line-up en o.a. vocaliste Dianne van Giersbergen stapte op. Een nieuw full-album kwam er pas vorig jaar middels ‘The Wonders Still Awaiting’ met Ambre Vourvahis achter de microfoon. We vinden het album wel in orde en vandaar misschien onze hooggespannen verwachtingen. Helaas werden die niet echt ingelost door dit Xandria. De muzikanten zetten allen nog steeds hun beste beentje voor, daar is nog steeds niets op aan te merken, maar de podium présence van Ambre viel ons toch wel tegen. Bij Dianne aten de fans uit haar hand, nu was het vooral uitkijken naar wat de gitaristen uit de kast haalden. We bleven dus echt wel op onze honger zitten, al mogen we eigenlijk geen vergelijkingen gaan maken.

*Foto’s: ODC*

Met ODC krijgen we al een tweede band die we vooraf al hadden aangeduid als een niet te missen gezelschap. Zelf kennen we dit Franse gezelschap niet, maar we kregen reeds een pak lovende kritieken te horen omtrent dit gezelschap dat een eigenzinnige muzikale cocktail brouwt van o.a. classic rock over melodic metal tot modern metal. En opnieuw blijven we toch op onze honger zitten. We krijgen een nogal rommelige start te horen die toch, na een paar nummers, veel beterde, maar ons echt overtuigen of overdonderen zit er heel zeker niet in, ondanks de knappe stem van Celia Do.

*Foto’s: Soilwork*

We hadden onze verwachtingen omtrent het Zweedse Soilwork niet zo hoog gelegd. Maar wat blijkt: we worden overweldigd door de fenomenale start van dit Zweedse gezelschap die meteen inslaat als een bom. Net een stel jonge honden die het podium inpalmen en geen band die reeds een kleine dertig jaar actief is. Het podium lijkt me hun biotoop en hun uiterste gedreven, energieke en enthousiast neer gezette mix van melodic death metal en groove metal zorgt ervoor dat de zaal zo goed als compleet overstag gaat. Dat men het enorm hoge niveau niet de complete set wist aan te houden, nemen we er met de glimlach bij, want dit Soilwork zorgt toch wel voor een indrukwekkend concert op deze editie van Durbuy Rock Festival.

*Foto’s: Delain*

Nog meer hooggespannen verwachtingen die niet echt werden ingelost krijgen we van Delain. Ook dit symphonic metal gezelschap wisselde, sinds we de band de laatste keer zagen, van vocaliste. En ook nu moeten we vaststellen dat vocaliste Diana Leah niet over de podium présence beschikt die de voormalige zangeres, Charlotte Wessels, wel heeft. Oké, de band concerteert gedreven en enthousiast, maar dit tikkeltje extra zit er zeker niet meer in. Voeg daaraan toe dat men ook beroep deed op een gastvocalist voor de laatste nummers, zodat men iet meer richting Lacuna Coil neigt, en je begrijpt misschien beter onze teleurstelling, want dit is niet meer Delain zoals we het kenden.

*Foto’s: Amorphis*

Amorphis dan maar. Dit Finse gezelschap is reeds actief sinds 1990 en weet ons telkens opnieuw te overtuigen met hun nieuwe albums. Ook de live concerten die we eerder meemaakten van deze band konden we zo goed als steeds in de vakjes tussen “goed” tot “zeer goed” onderbrengen. Ook nu weer zorgde Amorphis voor een heel knappe show. We zijn steeds enorm onder de indruk van vocalist Tomi Joutsen die de, als je het ons vraagt, graag in de schijnwerpers staat. maar hij bezwijkt daar allerminst onder en geruggensteund door een pak uitstekende muzikanten zorgt hij voor een geweldige muzikale belevenis die ook visueel, zonder extra gadgets, dik in orde is. We waren aangenaam verrast dat de band wet grasduinde door hun rijk gevulde repertoire en ons een aantal “oudere” nummers bracht waar de folky invloeden overduidelijk te horen waren. Het enthousiasme en de energieke kracht van de band vloeit zo moeiteloos over op het publiek dat compleet overstag gaat. We zullen dit concert van Amorphis in het vakje “fantastisch” onderbrengen.

*Foto’s: Candlemass*

We herinneren ons de vorige doortocht, in 2019 om precies te zijn, van Candlemass maar al te goed: het was bitter koud, min drie graden celsius. Dit keer was het toch een stuk warmer zodat een pak meer liefhebbers buiten bleven om te genieten van de stevige en zware doom metal klanken die deze heren produceren. Als velen de term “doom” of “doom metal” horen, denken ze uitsluitende aan brommende basslijnen, trage pulserende drumpatronen, slepende riffs en donkere vocalen. Dat klopt ergens wel bij Candlemass, maar ook niet volledig. Wij horen alvast heel veel melodie in hun sound, zodat die brommende bass en de slepende riffs er wel zijn, maar zeker niet alles bepalend zijn. We krijgen ook meer uptempo werk te horen met enorm knappe gitaarsolo’s. Ook de set van deze heren krijgt van ons een extra streepje mee.

*Foto’s: High Voltage*

Op vrijdag kiezen de organisatoren van Durbuy Rock Festival meestal voor een cover band als afsluiter. Zelf zijn we daar niet direct fan van, maar we geven de afsluiter van dienst toch meestal een kans. High Voltage is een AC/DC cover band en we moeten het zeggen, het viel dit keer wel in goede aarde. We zien een gitarist die zich wat uitdost als Angus Young (helaas, zonder boekentasje) en ook de gekende pasjes van Angus uitstekend kan nadoen. Ook de vocalist, met pet, doet ons wat denken aan Brian Johnson. De heren grasduinen in het enorme ruime repertoire van deze toch wel legendarische band en zorgen voor best wel goede en uitstekend neer gezette covers. Meteen een geslaagde afsluiter van de eerste dag Durbuy Rock Festival anno 2024.

Met dank aan Bernard Hemblenne, Jacky Englebert en het complete Durbuy Rock Festival Team.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.