Wie Dyscordia zegt, heeft het gemakshalve al eens over melodic metal al zijn er anderen die de term progressive power metal gebruiken. Beide termen dekken ongetwijfeld de lading niet helemaal maar het geeft wel enige indicatie over de richting waarin u het geluid moet gaan zoeken. De West-Vlamingen startten Dyscordia in 2010 nadat de leden eerder hun strepen al hadden verdiend in andere bands. Met ‘The Road To Oblivion’ zijn ze toe aan het vierde full-album uit hun bestaan. ‘Delete/Rewrite’ dateert inmiddels al van 2020, een album dat door het gekende mottige virus niet de aandacht kreeg op live-vlak die het normaal gezien wél had gekregen. Zo ging de geplande tour als support voor Doro niet door, wat ons toch een ferme streep door de plannen lijkt. Een ander gevolg van de moeilijke periode was dat één van de stichtende leden, drummer Wouter Debonnet, de band verliet. Hij werd vervangen door Chevy Mahieu die al te horen was op de vooruitgeschoven single ‘Hell’ – en dat ook op dit nieuwe album prijkt. Kortom, het was toch even afwachten hoe de band één en ander zou verwerken en bijgevolg dus ook wat dit nieuwe album zou brengen. Want niet enkel de line-up kende een wijziging, voor de mixing en mastering werd dit keer beroep gedaan op Yarne Heylen (ook gekend als bassist van Carnation). Wel we kunnen de Dyscordia-fans meteen gerust stellen: de band klinkt energieker en strakker dan ooit tevoren. Het beproefde eigen geluid van Dyscordia is naar ons aanvoelen compleet behouden met werkelijk bijzonder strakke riffs en dito drumwerk. De zang van Piet Overstijns heeft geenszins aan kracht ingeboet, enkel de rauwere grunts – verzorgd door Stefan Segers – zijn naar ons gevoel ietsje minder aanwezig. Hoewel we dat persoonlijk best wel jammer vinden – we hebben het nu eenmaal nogal voor rauwere vocals – kunnen we ons inbeelden dat het wellicht een evolutie is die enkel een nóg ruimer publiek zal aanspreken. Zonder in detail te treden over elk nummer, willen we toch nog eens even onderstrepen dat de kracht van Dyscordia voor ons grotendeels bepaald wordt door het feit dat er drie gitaristen te horen zijn. Dat maakt dat de band beschikt over een bijzonder vol geluid waarbij melodie én afwisseling in overvloed aanwezig zijn. Het sterke eraan is dat niettemin een perfecte balans wordt gevonden zonder dat je het gevoel hebt dat er één iemand met alle aandacht gaat lopen. Vanzelfsprekend speelt Dyscordia een stijl waarbij de zang mee op de voorgrond dient te staan en dat te midden al het gitaargeweld accentueren is geen evidentie. Met zessen op een podium staan, biedt bovendien het voordeel dat ze het geluid ook live minstens even krachtig – een understatement – weten over te brengen. Klinkt Dyscordia op deze ‘The Road To Oblivion’ compleet vernieuwend? Wel nee, maar we kunnen ons ook niet voorstellen dat de fans daarop zaten te wachten. Wat ze wél doen is voortbouwen op de sterke eerdere albums én dat geluid nog net dat tikkeltje verfijnen zodat we zonder enige moeite mogen stellen dat de heren alweer een ijzersterk album afleveren.
K.H. (85)
Independent Release
Tracklist: 1. The Passenger 2. Hell 3. Oblivion 4. Interlude 5. Endgame 6. Toxic Rain 7. The Demons Bite 8. Infinite Fantasy