Thorium, Shocker @ Jeugdhuis Thope, Sint Michiels, Brugge.

30 maart 2024, een avond in Brugge om niet snel te vergeten. Andy Maelstaf, in de donkere uren van de nacht, gekend en geroemd als fotograaf van sterren in de hemel tot sterren op het podium, had me gevraagd om te ondersteunen als journalist. Dezelfde Andy, waarmee ik overdag al achttien jaar collega ben, wist dat ik van mijn eerste akkoorden tot mijn eerste stukje Iron Maiden bij Tom Tas (gitarist en mede-bezieler van Thorium) geleerd heb. Dus een uitgelezen kans om de meester na enkele jaren eens aan het werk te zien. De zaal van het Jeugdhuis Thope vulde zich, vanavond voor een goed doel, tot een gezellige drukte. Wat wel opviel, was het ontbreken van de jeugd. De gemiddelde leeftijd begon eerder met het cijfer vier of zelfs vijf. Is de jeugd niet begaan met het lot van Bosnische zwerfhonden, of komt goede smaak echt met de jaren, het was nochtans de uitgelezen kans om twee toppers van eigen bodem te leren kennen.

*Foto’s: Shocker*

Als eerste mochten de heren van Shocker aantreden. Na een eerder uitgebrachte ep brachten ze vorig jaar een eerste vol album uit. Hierop vinden we een overload aan sublieme good old heavy metal nummers, het genre waarvan je blijft genieten. Tot spijt van gitarist David moest hij (met een gips rond de pols) zich laten vervangen door Vinnie. En chapeau, om deze setlist in slechts veertien dagen in de vingers te krijgen, moet je op heel wat ervaring kunnen teren. Het ontbrak zeker niet aan dynamiek binnen de band. Hun wegen hadden duidelijk eerder gekruist. Het was mooi om zien dat ook de collega’s van Thorium nog relaxed stonden mee te genieten in het publiek. Bassist Koen is op sommige nummers te horen als diepe backing vocal. Het contrast met de zanglijnen van Sammy is erg gesmaakt. De zanger heeft een groot stembereik en dan komt Koen zijn stem als een passage uit één of andere horrorfilm zalig binnen. Terug naar Sammy, voor wie het podium en de zaal gerust groter mogen zijn. Zijn charisma en energie bracht hij met bravoure over aan het metal-minnend publiek. Tijdens de solo van ‘Where Shrinking Violets Grow’ was de drum serieus aan het pompen met strakke en vooral hoge BPM’s. Halfweg de setlist was er een West-Vlaamse ode aan, de op 11 januari overleden, Jacques Merlevede, die velen gekend hebben als dé platenboer van Kortrijk en omstreken. Daarbij werd zacht en een beetje melancholisch ingezet, met de amps op clean. Maar geen vrees, enkele momenten later gaat dit naadloos over naar de pure kracht waarmee dit optreden gevuld was. Chris, gitarist en keyboardspeler, moest bij ‘Genuine Falls’, met linkse hand de toetsen beroeren, om met rechts al het plectrum klaar te zetten. No time to waste! Afsluiten deden ze met hun schitterende titelsong ‘Fractured Visions Of The Mind’, een bommetje (op z’n West-Vlaams “sjette geven”) voor Thorium aan de beurt was.

*Foto’s: Thorium*

En dan kwam voor mij het moeilijkst moment: een optreden verslaan van wie je de albums liggen hebt (het laatste geraakte meteen ook gesigneerd) en die al grijsgedraaid zijn. Het gevaar is dat je vooral staat te genieten en het grotere beeld vergeet. De heren stonden duidelijk al klaar te wachten op de tonen van ‘Morituri Te Salutant’, die als intro mocht dienen om met ‘Gladiator’ een vliegende start te nemen. David zocht en vond bij wijlen aansluiting met het publiek. Voor een paar diehard fans net voor het podium was het duidelijk niet het eerste Thorium optreden. De band heeft natuurlijk al een groter vat om uit te tappen en zo werd er al wel eens teruggeschakeld naar het vorige album. Met ‘Where Do We Go’ gingen we meer het melodieuze pad op, bijna klaar om mee te zingen. Soms had ik de indruk dat Jeroen gerust nog een paar snaren extra op zijn bas mocht leggen. De energie waarmee hij speelt is indrukwekkend. Zijn entertainmentgehalte verdient zeker een plaats centraal op het podium, een feit wat het natuurlijk niet makkelijker maakt voor Dario en Tom, die volledig links en rechts opgesteld staan. Soms spelen ze solo’s zo synchroon, dat je begint te denken dat dit een Siamese tweeling is. Door een technisch probleem moest Jeroen van draadloos omschakelen naar een kabel, maar dat euvel heeft hem niet aan banden laten leggen. David maakt van de gelegenheid gebruik om te polsen of het publiek trage of snelle nummers wil hebben. Iedereen is duidelijk voor het snelle werk gekomen. En ze voegen de daad bij het woord. ‘Return To The Clouds’. De verdere setlist gaat voor Jeroen als een grote fitness workout verder. Terug naar hun recentste werk ‘Extraordinary Journeys Pt.I’. ‘Nightfall’ gaf het publiek nog eens de kans om hun stem te laten horen. Een prachtig nummer dat als het ware surft op de golven van ritmewisselingen. David laat nog eens horen voor welk goed doel we hier samen zijn, als het niet voor de muziek zou zijn. ‘Angels In Danger Rescue’ helpt honden en paarden van binnen en buitenland aan een nieuwe thuis. Dus hulp gewenst en gegeven met ‘Across The Nations’. Tijdens ‘Caught Somewhere In Time’ bespeelt David terug het publiek en gaat de solo van Tom naadloos over naar Dario. Tijd om het tempo nog eens op te trekken met de single ‘Bushido!’, daarna een moment van rust te krijgen met de intro van ‘Dreams Of Empire’ en te vervolgen met enkele pareltjes uit vorig werk ‘Empires In The Sun’. Tijdens ‘Exquisite’ geeft Tom nog eens een demonstratie van snelheid en precisie. Zalig om te zien, maar confronterend voor wie nog niet zo lang gitaar speelt. Via het dankwoord van David vloeit dit alles over naadloos over naar ‘Godspeed’. Maar dat is zonder het publiek gerekend, die er duidelijk nog niet genoeg van had. Dus werden we nog getrakteerd op een extraatje. Een geslaagde avond voor een goed doel en voor de fans!

Met speciale dank aan Juanita Porton.

Tekst: Tamás Balthau.

Foto’s: Andy Maelstaf.