Doodseskader ‘Year Two’: Of ook wel de tweede plaat van het donkere duo Tim De Gieter (Amenra, Every Stranger Looks Like You) en Sigfried Burroughs (Capitan Korsakov, The K., PAARD, Onmens). Samen vormen de heren het vehikel Doodseskader waarmee ze hun misantrope boodschap van ’45’ ten berde brengen. Na debuutplaat ‘Year One’ uit 2022 nu dus de logische opvolger ‘Year Two’ waarmee ze hun positie nog steviger verankeren binnen de Belgische muziekscene. Opnieuw leveren ze een avontuurlijke mix van punk, metal, hip hop, grunge,.. een open grenzen beleid dus qua stijl, die je meesleurt in het eigen gecreëerde universum van Doodseskader. Verwacht geen opleukende deuntjes maar een heuse rollercoaster van geluid en emoties. Vanaf opener ‘Pastel Prison’ nemen ze je mee in hun onderwereld, gesproken dan wel gezongen bouwen ze een atmosfeer van eenzaamheid die regelmatig losbarst in noodkreten. Wie hoopt op meer vrolijkheid is met het volgende nummer ‘The Sheer Horror Of Human Condition’ er aan voor de moeite. Waar een fluisterende Tim De Gieter ons eerst begroet verglijden we al snel in dierlijk gegrom betreffende de uitzichtloze “condition humaine”. ‘Innonence (An Offering)’, vindt zijn fundamenten op een chaotische beat en subsonische baslijnen met de nodige toeters en bellen. Met behulp van de nodige pauzemomenten en de combinatie van zang met rap blijft deze boeien tot het einde. ‘Bone Pipe’ begint als een scheldtirade aan het adres van de muziekindustrie en drijft op een ritme die iets teveel valium heeft genomen naar mijn smaak. Met ‘Peine’ bevinden we ons dan weer in een eerder “klassiek” geschoolde song in het gekende stramien, de lage tonen blijven deze keer op stal. Samen met opvolger ‘Future Perfect (A Promise)’ zorgen deze beide tracks voor een toch wat ander geluid van Doodseskader dan we tot nu gewoon waren. Rustig en zelfs melodisch op zijn eigen manier. Alhoewel de luisteraar toch enige voorzorg dient te nemen bij ‘Future Perfect’ die op het einde toch weer zijn duivels ontbindt. ‘Secrets Make Lonely’ brengt weer de eerder zachtere fragmenten samen met de wall of sound van heel laag gestemde bas en bonkende drums. ‘I Ask With My Mouth, I’ll Take With My Fist’ is één van de nummers die ondertussen reeds een video release heeft ontvangen. Een interessante video waarin we de wondere wereld van Doodseskader visueel wat beter leren kennen. Als een geest uit een fles, gezongen, gerapt met zelfs een heuse Nederlandstalig rap intermezzo van Tim, heeft deze song veel potentiaal om te blijven hangen in je brein en jezelf er regelmatig op te betrappen het ongemerkt mee te neuriën. Afsluiter ‘People Have Poisoned My Mind To A Point Where I Can No Longer Function’ staat vast beeldig op een setlist… vat nog eens de filosofie van 45 samen. Hard, realistisch, grauw en oprecht. Al bij al is ‘Year Two’ een mooie opvolger en een mooie evolutie van een experimentele band die me met deze release zeker overtuigd heeft om eens een live show mee te pikken bij gelegenheid. Opgelet, niet voor gevoelige luisteraars, wie aandachtig deze plaat tot zich neemt kan meegesleurd worden in deze duistere trip. Visueel beeld ik me hierbij de beruchte scene uit de cult klassieker ‘Reqium For A Dream’ van Darren Aronosfky in,waarbij de protagonist een steeds uitdijend etterend abces op zijn arm bezit die op barsten staat. Maar de drang om er de heroïnenaald in te rammen het toch steeds haalt. ‘Year Two’ is zowat het sonische equivalent hiervan. Op eigen risico dus. Maar voor wie er wel houdt om zijn schaduwkant te verkennen kan dit nog een leuke reis worden.

David Marote (75)

45 Records

Tracklist: 1. Pastel Prison 2. The Sheer Horror Of The Human Condition 3. Innocence (An Offering) 4. Bone Pipe 5. Peine 6. Future Perfect (A Promise) 7. Secrets Make Lonely 8. I Ask With My Mouth, I’ll Take With My Fist 9. People Have Poisoned My Mind To A Point Where I Can No Longer Function