Cathubodua, Objector, Bunch Of Maniacs @ DVG Club, Kortrijk.

Het is altijd leuk om een band die je al vanaf het prille begint volgt te zien blijven evolueren. Neem nu Cathubodua die in DVG Club te Kortrijk hun nieuwste plaat ‘Interbellum’ kwam voorstellen. Toen we de band de eerste keer aan het werk zagen in 2017 viel ons die typische symfonische metal, met vooral die typische female voice inbreng, nog het meest op. Gaandeweg zijn er veel personeelswissels geweest, en ondertussen heeft de band o.a. ook die corona periode overleefd die wat roet in het eten heeft gegooid in dat groeiproces. Met deze plaat staan ze als een huis en slaan een rauwere en agressievere weg in. En toch is er veel meer aan de hand. Dat merkten we aan de duistere folkloristische atmosfeer die er heerste door de combinatie tussen de uiteenlopende stem van Sara met verbluffende gitaar en drum, maar vooral een unieke inbreng van viool die dat folkloristische nog wat meer onderschrijft.

*Foto’s: Bunch Of Maniacs*

Twee bands mochten de avond opwarmen. Bunch Of Maniacs heeft zijn naam niet gestolen. Bart Labeur (Wasted 24/7), bassist Roel Jacobus (BEUK), imposante zanger Peter Van De Vannet en drummer Jean-Baptist Bisschop zijn geen groentjes, en slepen een bom aan ervaring in het vak met zich mee. Het project is ontstaan als een soort jamsessie, vernamen we achter de coulissen, en dat stralen ze op het podium ook uit. De heren spelen bovendien een thuismatch, en willen vooral veel lol trappen, zoveel is duidelijk. Dat resulteert in een mengelmoes tussen verbluffende virtuositeit met een aanstekelijke speelsheid waar geen speld valt tussen te krijgen. Niets vernieuwend of zo, maar gewoon een lekker potje rock muziek brengen waardoor dat lont aan het vuur wordt gestoken. In het begin van de set verliep als wat te gezapig om te blijven bekoren, maar gaandeweg gingen wat meer registers open en in een borrelende finale ging dat dak er finaal af. Een band om in het oog te houden deze Bunch Of Maniacs zoveel is zeker, hier kan nog iets moois uit groeien.

*Foto’s: Objector*

Een band die we al jaren volgen en die ons niets meer hoeft te bewijzen is Objector. Meer nog, binnen de thrash metal in ons land, tot ver daarbuiten, zijn ze naar onze mening heel sterk onderschat. Niet alleen op plaat, maar vooral live spelen ze kleine clubs en grote festivalweides gewoon plat door een strakke ritmesectie te combineren met duivelse speelsheid en interacties naar een publiek toe, waardoor menig moshpit of circle pit zou moeten ontstaan. Ook al lukte dat in DVG Club niet zo goed, de opkomst was ook vrij klein. Maar de sfeer zat zeer goed, en Objector heeft de gewoonte diezelfde energie voor een volle club ook te brengen voor een kleine menigte. Dat siert hen, daarop stil staan is dan ook onmogelijk en de energiebommen spatten naar alle hoeken van de zaal uit. Door zo ijverig te werk te gaan krijg je dan ook prompt een eenzame crowdsurfer die op handen naar achter wordt gedragen of een kleine poging tot een lekkere moshpit voorgeschoteld. Kortom: Objector bewijst na een etmaal keren dat we ze live hebben gezien, ook in DVG Club Kortrijk gewoonweg zowat DE ultieme thrash metal band te zijn, die om die reden dan ook meer erkenning verdiend dan ze nu maar krijgen. Dat zeggen we dus al jaren, dat zetten ze op razendsnelle en doordachte wijze hier nogmaals in de retestrakke en loeiend harde verf.

*Foto’s: Cathubodua*

Onze donkere ziel had voedsel nodig na deze toch wat feestelijke openers, waar ook niets mis mee is uiteraard. Cathubodua neemt ons iets meer dan een uur lang mee doorheen sprookjes van GRIMM met alles erop en eraan. Cathubodua biedt je vooral een visueel totaalspektakel aan zonder al teveel franjes, maar gewoon door hun muziek voor zich te laten spreken waardoor je fantasie wordt geprikkeld. En je u gewillig laat meevoeren naar dat sprookjesbos dat ze je aanbieden. In dat donkere bos kom je zowel elfen als feeën tegen maar ook demonische wezens uit de ondergrond, die je dreigen te verscheuren. Dat wordt zowel vocaal als instrumentaal zo mooi uitgebeeld. Een spervuur aan gitaar geweld gebracht door een strak spelende combinatie met rauwe baslijnen, verbluffende drums of een overweldigende kruisbestuiving tussen viool en die uiteenlopende stem van Sara die enerzijds zalft, anderzijds de haren op de armen ten bergen doet rijzen. Zo zorgt Cathubodua voor een voortdurende zachte of harde botsing tussen goed en kwaad, tussen licht en pure duisternis. Diezelfde rauwheid en zalvende zachtmoedigheid worden al bij de eerste ‘ Dawn + Hydra’ mooi met elkaar verbonden. De nieuwere songs zoals ‘Foretelling’ en ‘Will Unbroken’ laten net dat grauwe en ruwe kantje van Cathubodua horen. De band brengt een mengeling tussen de nieuwere songs en oudere zoals het wondermooie ‘Hero Of Ages’ uit de vorige plaat ‘Continuum’ waar je toch de meer symfonische kant van de band naar boven hoort komen. In een akoestische versie tussen de viool van Arvid Vermote en de zuivere tot breekbare stem van Sara Vanderheyden komt ook een bijzonder emotioneel beladen kantje van de band naar boven, waarbij we een traantje wegpinken. We kunnen dan ook besluiten dat Cathubodua een band is die na meer dan tien jaar “on the road” nog steeds evolueert en, hun symfonische metal roots trouw blijvende, vooral vooruit kijkt. Met een sublieme ‘Goddes Fallacy’ wordt dat nog een laatste keer in de zwarte verf gezet.

Met dank aan Cathubodua.

Tekst: Erik van Damme.

Foto’s: Luc Ghyselen.