The Chisel of voor de Nederlandstaligen, “de beitel”, is een nieuwere band uit Engeland die in 2020 werd opgericht uit ex leden van Arms Race met een paar aanvullingen. Na een reeks eerder gereleasete ep’s en het debuutalbum ‘Retaliation’ uit 2022 zijn de “lads” nu terug met een nieuw full album getiteld ‘What A Fucking Nightmare’. Waar andere UK punk / hardcore geïnspireerde bands deze dagen naam en faam verwerven met hun eigen sound, zie bijvoorbeeld de heren van High Vis, beitelt The Chisel ook in sneltempo verder aan hun naamsbekendheid. Nu dus met een tweede langspeler die onmiddellijk opent met intro track ‘What A Fucking Nightmare’ waarbij de albumtitel luid wordt geproclameerd door zanger Callum Ghramam in zijn sappig “Lancastershire” accent. Kort en krachtig wordt de toon gezet voor een variërende plaat vol punk die inspiratie put uit OI, streetpunk en hardcore en hier hun eigen cocktail van brouwt. ‘No Gimmicks’ is terug zo’n invlieger die af klokt op één minuut en negenendertig seconden en de fast tempo punk van The Chisel typeert. Inhoudelijk handelen de songs eerder vanuit een “blue collar” arbeidsethos en de typerende attitude rond politiek en leven. ‘No Gimmicks’ doet hier niet voor onder en schetst een sombere toon over Albion en de huidige kijk op de staat van het land. Opvolger ‘Cry Your Eyes’ gaat een meer melodische toer op en verbeeld de perikelen van een hardwerkende maar ook hard drinkende arbeider met zijn relationele problemen verbonden aan zijn “levenswijze”. Laten we van de heren nu geen medelijden verwachten maar eerder een veroordeling van dergelijk gedrag en een “wake up call” aan het adres van dergelijke kerels. ‘Nice To Meet You’ dendert prettig verder in het streetpunk straatje en zet het gewraakte subject op zijn plaats met een vermaning naar het achterbakse gedrag van roddel en leugen. Gezien de gemiddelde lengte van de nummers die meestal afklokken rond de twee minuten en half rolt de stoomtrein van The Chisel alweer het volgende station in, namelijk ‘Living For Myself’ waar de inspiratie deze keer over zelfbeschikking van zijn eigen leven gaat en de revelatie om voor zichzelf te leven. ‘Fuck Em’ vliegt er weer stevig in en balt alle frustratie in een hoop en al tachtig seconden met de nodige herhalingen van ‘Fuck Em’ uit volle borst gezongen, begeleid door stevig scheurende gitaren op een rechttoe rechtaan drumbeat. Opvolger ‘Little Lying Rat’ spreekt ook boekdelen in de titel en met een mond vol Brits venijn over zogenaamde vrienden en het belang van hun mening over je eigen persoon, niet bepaald positief in het geval van The Chisel. In hetzelfde straatje zit ‘Bloodsucker’ die terug op de man speelt en bepaalde vervelende individuen met bemoeizucht duidelijk op hun plaats zet. Het refrein “You bloodsucker” wordt hier gretig in koor meegezongen door de volledige band. Een track met potentieel om zich in je oorkanaal te nestelen en jezelf te betrappen op het innerlijk neuriën van ‘Bloodsucker’. ‘Aint Seen Nothing Yet’ tackelt de Britse politiek met een directe aanval op de halsslagader van de politieke klasse en het groeiende wantrouwen tegenover deze tegengestelde klasse binnen de Britse maatschappij. Ook de doedelzak ontbreekt niet bij The Chisel en met ‘Those Days’ nemen de heren een duik in het verleden en kijken vol nostalgie terug op hun harde verleden en de geleden strijd om te komen tot waar ze nu staan. Met ‘Evil By Evil’ vertrekken we terug uit de underdog rol en de bijhorende haat tegenover de maatschappij die hen in deze positie heeft gevormd, niet bepaald amicale gevoelens voor de medemens op een snel tempo begeleid. ‘Tomorrow’ schets terug een somber beeld van de toekomst en de frustratie op de hedendaags gang van zaken. Het kookpunt is nog niet bereikt maar lijkt toch niet al te mijlenver eraan te komen met de nodige directe harde oplossingen om dit te verwerken. Als vervolg is een titel als ‘Vengeance Is For Me’ dan ook niet misplaatst in deze tracklisting, laten we het erop houden dat The Chisel eerder de directe aanpak verkiest boven een genuanceerd gesprek. Zelfspijt is dan weer voorbehouden voor ‘What Do You Mean’ waar de protagonist zijn leven overschouwt en niet bepaald rooskleurig voorstelt en terwijl zijn beklag uit over zijn rol in de samenleving. Met ‘Cuts Like A Knife’ komen we alweer bijna aan het einde van dit album en terug een ode aan streetpunk met melodische punk invloeden en een duidelijke waarschuwing naar mede moegetergde burgers die op het punt staan te barsten en drastische actie te ondernemen om zich te bezinnen en stil te staan bij hun verantwoordelijkheid tegenover gezin en zichzelf. Als afsluiter opent ‘What I See’ met een scheld tirade begeleid door een pianoriedel in de intro om voort te vloeien in een epos over wantrouwen ten opzicht van de Britse politiek en het recht om het in eigen handen te nemen van je leven. Al bij al een leuke typisch Britse sound met de nodige sappige accenten die perfect aansluit bij reeds gekende streetpunk en Oi bands. Door toch licht af te wijken van de gekende formule en meer melodische hardcore elementen te integreren slaagt The Chisel erin om toch een boeiende snelle plaat af te leveren die niet in je collectie misstaat. Het wiel werd hierbij niet opnieuw uitgevonden maar met ‘What A Fucking Nightmare’ krijgt het wiel toch een mooie update en kan het zo verder de eenentwintigste eeuw inrollen.

David Marote (80)

Pure Noise Records

Tracklist: 1. What A Fucking Nightmare 2. No Gimmicks 3. Cry Your Eyes Out 4. Nice To Meet You 5. Living For Myself 6. Fuck ’Em 7. Lying Little Rat (Propaganda) 8. Bloodsucker 9. Ain’t Seen Nothing Yet 10. Those Days 11. Evil By Evil 12. Tomorrow 13. Vengeance Is For Me 14. What Do You Mean 15. Cuts Like A Knife 16. What I See