Darkestrah is een pagan black metal band met wortels in Kirgizië die dit jaar haar vijfentwintig jarig bestaan mag vieren. Van de oorspronkelijke leden is enkel Asbath (drums, percussie) nog steeds van de partij. De line-up is in de loop der jaren aan een pak wissels onderhevig geweest hetgeen de productiviteit van de band niet altijd goed heeft gedaan. Zo zit er tussen deze ‘Nomad ‘ en voorganger ‘Turan’ maar eventjes acht jaar. We moeten er wel bij vermelden dat er tussendoor enkele zoethoudertjes waren waaronder de ep ‘Chong Aryk’ uit 2021 waar huidig vocaliste Charuk haar opwachting maakte. Op een massale belangstelling heeft Darkestrah in haar lange bestaan nooit kunnen rekenen. De vaak complexe songstructuren en lang uitgesponnen nummers zitten daar ongetwijfeld voor iets tussen. Je moet de band nageven dat ze steeds trouw is gebleven aan de sound wat betekent dat de hoofdmoot is weggelegd voor echt zwartgeblakerde black metal qua intensiteit en krijsende zang. Toch is er altijd invloed geweest van traditionele instrumenten én was er ook steeds een rol weggelegd voor cleane zang – helaas niet altijd van die aard dat het aan de ribben bleef kleven. Met de nieuwe bandleden – naast Charuk ook nog Magus voor de inbreng van de traditionele instrumenten – was het afwachten wat ‘Nomad’ zou brengen. We menen dat in vergelijking met oudere albums van Darkestrah de folkinstrumenten een groter aandeel vormen zonder echt een uitgesproken hoofdrol weg te kapen. Het is niettemin hetgeen ons het meest opvalt aan ‘Nomad’. Voor het overige kunnen we vrij karig zijn in onze commentaar. Darkestrah blijft zoals vanouds grossieren in eerder trage, slepende songstructuren met hoge, krijsende vocalen die de meeste aandacht opeisen. Sporadisch gaat het er furieus aan toe maar bovenal is de toon zoals steeds nogal melancholisch van aard. Zoals we in feite ook bij voorgaande albums van Darkestrah steeds ergens op onze honger bleven zitten, is dit bij ‘Nomad’ evenzeer het geval. Komt het door het slepende karakter of is er toch iets anders waar we de vinger niet echt weten op te leggen, steeds hebben we het gevoel dat het album verre van slecht is maar ook niet echt weet te begeesteren. Na vijfentwintig jaar heeft Darkestrah ook met een tussenstuk van acht jaar ons niet met een totaal andere aanpak weten te verrassen. Niet dat we nu hadden verwacht dat het roer plots helemaal zou omgegooid worden maar het blijft een band die op de ingeslagen vaarroute blijft verder kabbelen zonder al teveel stenen in de rivier te verleggen. Wie fan was van de band zal wellicht blij zijn met deze ‘Nomad’ die trouw blijft aan de sound van de band. Wie op een koerswijziging had gehoopt, is eraan voor de moeite. Conclusie: een album dat te zeer vaart op de middenmoot om echt te worden opgenomen in de geschiedenisboeken.

K.H. (70)

Osmose Productions

Tracklist: 1. Journey through Blue Nothingness 2. Kök-Oy 3. Nomad 4. Destroyer Of Obstacles 5. Quest For The Soul 6. The Dream Of Kojojash 7. A Dream That Omens Death