Het is intussen ruim vijfendertig jaar geleden dat de broertjes Tolis als jeugdige tieners de band Rotting Christ oprichtten. Met ‘Pro Xristoy’ zijn ze toe aan een veertiende full-album en mogen we stellen dat de band gezien mag worden als de grondleggers van het typische Hellenistische black metal geluid. Dat ze zelf de inspiratiebron zijn voor vele landgenoten heeft hen nooit doen afwijken van het underground-pad. En hoewel hun bandnaam hen tot op de dag van vandaag als persona non grata maakt in een aantal landen, zijn ze ook nooit afgeweken van hun idealen. In tegenstelling tot wat velen denken zijn ze geen aanbidders van satan maar zijn ze wél grandioos overtuigd van het feit dat het (christelijk) geloof bron is van bijzonder veel ellende op deze wereld. Ook op deze nieuwe plaat ‘Pro Xristoy’ waarbij ze hun aandacht richten op de laatste heidense koningen spreekt hun overtuiging vol overgave. We steken niet weg dat Rotting Christ behoort tot onze ultieme favoriete bands dus het is telkens met grote nieuwsgierigheid dat we uitkijken naar nieuw werk. Waar de band in de beginperiode maximaal twee jaar tijd liet tussen albums, is dit in de loop der jaren verruimd en namen ze meer hun tijd. Zo dateert het vorige album ‘The Heretics’ al van 2019. De eerlijkheid gebiedt uiteraard te zeggen dat er één of ander virus toen de wereld een tijdlang in de ban wist te houden én dat Sakis Tolis zijn pijlen ook even richtte op andere projecten. Zo bracht hij een eerste solo album op de markt en ging hij daarmee ook op tour. Maar er was ook nog χ ξ ς’ (Grieks voor 666) waarmee een eerste full-album werd uitgebracht en waar Sakis ook zo ongeveer alles voor eigen rekening neemt. Kortom de man heeft aan inspiratie geen gebrek na al die jaren. Vraag was vooral in welke richting deze Rotting Christ zou gaan gelet op de uiteenlopende stijlen van de andere projecten. Het antwoord is vrij eenvoudig: de weg die Rotting Christ op de laatste albums is ingeslagen met name de meer bombastische stijl met gebruik van koorgezangen o.a. en vooral ook een lager tempo dan de albums van weleer. Het is iets wat ons vanaf de eerste luisterbeurt opvalt: het doorgaans zware maar eerder logge tempo. We zouden durven stellen dat de furie enigszins ontbreekt op ‘Pro Xristoy’. Niet dat dit nu een ontgoochelend album is geworden, geenszins. Maar wat wél is, de verrassing is er voor ons niet meer bij. Rotting Christ is doorheen de lange carrière van de band geregeld andere invalswegen gaan opzoeken – niet altijd met evenveel succes – zo zijn ze op een gegeven moment meer richting de gothic metal gegaan en werd het pad van de brute, rauwe black metal meer verlaten, is het niet tekstueel dan toch zeker in muzikale richting. Op deze ‘Pro Xristoy’ is enkel ‘La Lettera Del Diavolo’ een nummer dat echt nog furieus agressief klinkt met ronduit beukende snelle drums en dito gitaarriffs. Voor het overige is het in hoofdzaak het veel lagere tempo waar naar teruggegrepen wordt. Dit zorgt ervoor dat ook qua zang eenzelfde evolutie merkbaar is. Waar vroeger het rauwe gekrijs typerend was, is dit tegenwoordig veel meer een zwaardere declarerende soms bijna verhalende stem geworden. Sakis bedient zich ook frequent van een zelfs fluisterende stem zeker in de intro van nummers. Na –tig aantal luisterbeurten blijft onze oorspronkelijke bevinding grotendeels overeind. Dit is zonder meer een vintage Rotting Christ album geworden dat meer dan degelijk te noemen valt – het tegendeel zou pas echt verbazen – maar zonder dat we er echt door omver geblazen worden vooral omdat het verdergaat waar voorgaande albums ‘Rituals’ en ‘The Heretics’ stopten. De oude leeuw klauwt nog wel maar brult niet meer (of is het andersom) op ‘Pro Xristoy’. Niettemin ontwaren we twee uitschieters met name het eerder genoemde ‘La Lettera Del Diavolo’ omwille van de snelheid die hierbij de bovenhand haalt en dan ook ‘Pix Lax Dax’ waar het typische snerpende gitaargeluid van Sakis nog eens opduikt zoals we dat kennen van ‘Triarchy Of The Lost Lovers’, voor ons nog steeds het beste Rotting Christ album. Conclusie: Rotting Christ heeft na vijfendertig jaar een vrij toegankelijk album gemaakt dat onmiskenbaar de eigen signatuur draagt maar zonder rauwe kantjes zoals we die persoonlijk wel graag hebben.

K.H. (85)

Seasons Of Mist

Tracklist: 1. Pro Xristoy (Προ Χριστού) 2. The Apostate 3. Like Father, Like Son 4. The Sixth Day 5. La lettera del Diavolo 6. The Farewell 7. Pix Lax Dax 8. Pretty World, Pretty Dies 9. Yggdrasil 10. Saoirse 11. Primal Resurrection 12. All For One