In 2021 gaven gitarist Jens Ludwig (mede-oprichter van Edguy), zanger Nando Fernandes, keyboardspeler Brett Jones, bassist / keyboardspeler Alessandro Del Vecchio en drummer Mirko De Maio het startschot van The Grandmaster met hun debuut ‘Skywards’. Intussen is de plaats achter de microfoon gewisseld met Peer Johansson (Fate, Ureas en Pentakill). Zijn stem wordt gekenmerkt door warmte en een indrukwekkend bereik, waardoor hij wordt vergeleken met collega hard rock titanen als Rob Halford, Jorn Lande en Udo Dirkschneider. Het internationaal gezelschap is terug met een elftal melodieuze injecties die ze maar al te graag willen uitdelen. De voordeur wordt met het titelnummer op indrukwekkende wijze ingebeukt. Schurende vocalen op een galopperend ritme, waar het intense fretwerk de melodieuze power metal knap weet te accentueren. Het album werd zo’n tweetal maanden al aangekondigd met de single ‘Watching The End’: https://www.youtube.com/watch?v=uFZgEJzZIx4. Het nummer is intussen al zo’n vijfenzeventig duizend keer bekeken en dat is eigenlijk niet zo verwonderlijk gezien het een knap uithangbord is voor het ganse album. Waar ‘While The Sun Goes Down’ in alle schoonheid door Alessandro op keyboards ingezet wordt, knikt het nummer helemaal als Ludwig en zijn kompanen erbij komen. Ruw wordt het nummer open gehakt en evalueert tot een uitbundige brok metal, dat met de nodige keys toch een zacht randje kan behouden. En dan nog gezwegen over de vingervlugge solo die het nummer helemaal opentrekt. ‘Learn To Forgive’ pakt het dan relatief gezien, wat rustiger aan. Het is meer vergevingsgezind voor de harde metal en gaat wat meer richting melodieuze hard rock uit, met oog voor wat progressieve trekjes. Het zou wel eens bij de beste nummers van het album kunnen geraken. Feit is dat we een knappe combinatie hebben van een uitmuntende snarenplukker, sprankelende toetsen en zwoele vocalen op een gestaag ritme. ‘Heaven’s Calling’ steekt de lont terug aan, mocht die al wat gedoofd zou zijn. Bij ‘Something More’ lijkt er soms een hoek af te zijn. Dat de vocalen niet altijd even ruw zijn, hoor je in de piano begeleidende ballad ‘Fly, Icarus Fly’. Afsluiten doen ze met de laatste krachtinjectie ‘Into the Dark’. Het moge nogmaals gezegd worden dat de luisterervaring sterk beïnvloed werd door de knappe productie, die de alomtegenwoordige Alessandro Del Vecchio toch maar weer eens uit zijn mouwen wist te schudden. De oren worden opnieuw een drie kwartier verwend met het betere, al dan niet solerende, snarenwerk, waar het sterke vakmanschap er van afdruipt. De nummers kennen de nodige agressiviteit zonder de paden van de thrash metal te bewandelen, een feit waardoor ik best positief gestemd ben. ‘Black Sun’ bundelt een pak melodieën die in een perfecte uitvoering gebracht worden. Het mooie is dat genres over de nummers heen lopen en het daardoor boeiend houden.

Rocking Klingon (82)

Frontiers Records

Tracklist: 1. Black Sun 2. Watching The End 3. While The Sun Goes Down 4. Learn To Forgive 5. Heaven’s Calling 6. Something More 7. Fly, Icarus Fly 8. I’m Alive 9. What We Can Bear 10. Soul Sacrifice 11. Into The Dark