Mijn eerste kennismaking met deze Finse band was tijdens hun tour in 2019, toen ze de avond met Sonata Arctica in Izegem mochten openen. Enkele maanden later zag ik hen opnieuw met Shiraz Lane. Ook hun passage met hun voorganger ‘Pyromide’ op Wildfest vorig jaar was me niet ontgaan. Deze laatste ontmoeting eindigde jammer genoeg iets te abrubt met een ‘medical situation’ waar bassist Jimi Välikangas afgevoerd moest worden (https://www.musika.be/2022/05/31/wildfest-28-mei-2022-dag-2/) Nu keert het kwintet terug met een vierde worp in een gelijkaardige, opgefokte melodieuze metalgenre, zoals we H.E.A.T en Eclipse kennen. Toegegeven, ik ben misschien een ietwat gekleurde fan, maar soit, het is nu eenmaal zo. Een blik onder de motorkap leert ons dat de band bestaat uit zanger Arde Teronen, bassist Jimi Välikangas, gitaristen Jiri Paavonaho en Niko Vuorela en drummer Antti Hissa. Verwacht je aan een elftal nummers, die opnieuw ergens tussen metal en hard rock heen en weer kaatsen. Vaak uptempo en erg energiek bijten deze vijf hun een weg met groovy fretwerk en dito donderende ritmes, die bulken van de melodieën en vocale harmonieën. Schreeuwende vocalen zorgen voor de kaars op de taart. Nummers die telkens rond de drie minuten hangen, telkens genoeg om niet te overdrijven en de essentie te brengen. Zet je schrap, want ze openen met ‘All Night Long’, die als een klap in je gezicht uitgedeeld wordt. Wat een energieke opener: https://www.youtube.com/watch?v=gNEVesNiuKM&ab_channel=FrontiersMusicsrl. Niet verwonderlijk dat deze aankondiging in nog geen twee weken meer dan 50K bezoekers kent. ‘Trap’ vervolgt even aanstekelijk en bij het iets meer AOR-getinte ‘Lonely Stranger’ ontdekte ik een ferme knipoog naar Eclipse. Die melodieuze gitaarhooks waarmee het nummer begint, die uithalende vocalen, ja, dat kan geen toeval zijn. Openend met een schreeuw en zo’n zware riff was ik bij ‘Stand Up And Fight’ op mijn hoede voor een thrash nummer. Mis poes, het kantelt al vrij rap over naar een energieke rocker, al blijft een Spartaans ritme de leidraad. Dat de vlaggendragers van de NWOBHM nooit veraf zitten, hoor je in ‘Prisoner In Time’ dat ondanks een rustiger tempo, helemaal niet inboet op energie en pingelend snarenwerk. Variatie ten top, want de mid-tempo catchy stadium rocker ‘No Reason’ baadt in een Def Leppard bad van jewelste. Nog een brok ongetemde rock in ‘Northern Lion’ vervolgen de AOR-getinte en telkens met een drumroffelende intro, ‘Dead Weight’ en de powerballad ‘Stone Cold Bones’. Het gezelschap deelt een laatste energie injectie uit met het afsluitende titelnummer. Als je van twin-gitaren aangedreven melodieuze metal / hard rock houdt zullen je oren wellicht een goed half uur geflapperd hebben in overdrive. Stevig uptempo arrangementen die tot de nog aan energie gevuld zijn dankzij schreeuwende vocalen, zware gitaren en een ultra-strakke ritmesectie. Ja, zo heb ik het graag. Dergelijke muziek à la Def Leppard en Eclipse dringt bij mij binnen en bezorgt me energie om de dag mee door te komen. Het zou me niet verwonderen dat we ze in de aankomende 2023-lijstjes zullen terugvinden.
Rocking Klingon (90)
Frontiers Records
Tracklist: 1. All Night Long 2. Trap 3. Lonely Stranger 4. Stand Up And Fight 5. Prisoner In Time 6. Strike Like A Cobra 7. No Reason 8. Northern Lion 9. Dead Weight 10. Stone Cold Bones 11. Avalanche