Go Ahead And Die (gemakshalve vaak afgekort tot G.A.A.D.) kwam in 2021 op de proppen met het titelloze debuut en liet ons de rauwste en bruutste kant van ene Max Cavalera zien sedert héél lang. Invloeden uit punk en crust om maar die twee te noemen waren in overvloed aanwezig maar het was toch vooral de rauwe kracht die ons aansprak. Niettemin, de reacties waren verdeeld moeten we eerlijkheidshalve toevoegen en we begrijpen dat ook wel. Allereerst was de productie dermate dat één en ander wel een héél rauw kantje kreeg, om niet te zeggen dat er stemmen waren die de productie ronduit ondermaats vonden. Andere kritiek was dat de verrassing van de opening na enkele nummers volledig was weggeëbd en het door ontbreken van echte uitschieters zelfs eerder saai begon te worden. Om maar te zeggen, niet de ganse wereld was overtuigd van het nieuwste exploot van de Cavalera-clan. Wel, we kunnen u bij deze naar ons gevoel enkel goed nieuws melden – al blijft alles relatief natuurlijk. Allereerst even melden dat in vergelijking met het eerste album drummer Zach Coleman vervangen is door Johnny Valles. Het is geen schande als die naam niet meteen een belletje doet rinkelen maar neemt u vooral aan dat hij klinkt als een absoluut drumbeest. Meteen is ook duidelijk dat de productie van een hoger niveau is. Het klinkt allemaal nog steeds rauw en vettig maar de instrumenten en dan vooral de drum komen veel beter tot hun recht. G.A.A.D. wordt door velen gezien als het zoveelste project van Max terwijl die zelf steeds beweert dat het vooral zoon Igor is die verantwoordelijk is voor het meeste schrijfwerk. Hoe dan ook – en we weten het, vergelijkingen zijn steeds een val – maar vanaf openingsnummer ‘Desert Carnage’ horen we riffs die ons niet zelden doen denken aan de allereerste Sepultura-albums. Om maar de zeggen, de razendsnelle trashriffs knallen aan hoog tempo om de oren. Wat ons echter opvalt, is dat in vergelijking met het debuut, alles eenvoudigweg als een betere versie klinkt. We vinden het album gevarieerder – in die zin moeten we misschien met vertraging sommige kritieken gelijk geven over het debuut – sterker in songopbouw en over het algemeen meer als een straight-in-your-face bom van een album. Het tempo is doorgaans verschroeiend hoog maar er is aandacht voor tempowisselingen en de invloeden uit punk en crust zijn minstens even opvallend aanwezig maar zorgen vooral voor een rijker geluid. Één en ander betekent daarom niet dat er minder woede uit spreekt. De thema’s blijven onveranderlijk onze – zieke – maatschappij en het gedrag van de mens. Max heeft ons eerlijk gezegd een tijdlang een eerder uitgebluste indruk gegeven maar niet alleen oogt hij terug scherper, hij klinkt ook opnieuw meer gedreven. Kort samengevat: wie het debuut sterk vond gaat deze opvolger volgens ons nog beter vinden. Wie bedenkingen had bij het eerste album valt met ‘Unhealthy Mechanisms’ wellicht makkelijker te overtuigen.

K.H. (90)

Nuclear Blast

Tracklist: 1. Desert Carnage 2. Split Scalp 3. Tumors 4. Drug-O-Cop 5. No Easy Way Out 6. M.D.A. (Most Dangerous Animal) 7. Chasm 8. Cyber Slavery 9. Blast Zone 10. Unhealthy Mechanisms