De Belgische death metallers van Carnation vieren hun tienjarig (!) jubileum. Daar moesten wij toch even van in ons haar krabben, we hadden totaal niet door dat de band intussen zo lang meedraait. Debuutplaat ‘Chapel Of Abhorrence’ ligt namelijk nog zodanig vers in het geheugen maar blijkt dus al vijf jaar geleden op de mensheid losgelaten. En dan was er in 2020 nog opvolger ‘Where Death Lies’ door ondergetekende uitgeroepen tot zowat de beste death metalschijf in jaaaren en bedacht met de verpletterende score van 98/100. We schreven toen al dat we ons afvroegen hoe Carnation bij een volgend album nóg sterker uit de hoek zou weten te komen. Wel die opvolger is er nu. We kunnen er onomwonden voor uitkomen dat we fan zijn van Carnation – dat was wellicht al lang duidelijk maar we onderstrepen het nog even. We zijn dan ook blij u te kunnen meedelen dat ‘Cursed Mortality’ allerminst een ontgoocheling vormt. Streng en kritisch als we zijn, moeten we daar volledigheidshalve aan toevoegen dat we in mindere mate van onze sokken zijn geblazen dan bij ‘Where Death Lies’. Helemaal fair is dat wellicht niet. Niet enkel zijn we simpelweg rot verwend door Carnation met hun parcours tot nog toe, ook hebben we de afgelopen maanden reeds het halve album als vooruitgeschoven single verorberd en dan is het verrassingseffect sowieso grotendeels verdwenen. Het verschil tussen het debuut en ‘Where Death Lies’ lag naar ons gevoel zowel in het feit dat Carnation stappen voorwaarts had gezet in songwriting als in het weten behouden van een agressieve sound met aandacht voor melodie en afwisseling. Bovendien werden er ronduit verrassende elementen toegevoegd zoals zanger Simon Duson die plots een staaltje ten berde bracht van zijn clean vocals. Op ‘Cursed Mortality’ zetten ze vanzelfsprekend plots géén stappen achteruit maar we zijn ook niet meer verrast door het hoge niveau dat de band brengt. De techniciteit is met andere woorden bijna een vanzelfsprekendheid geworden. Furieuze, catchy riffs blijven in grote getale aanwezig, net als het ronduit indrukwekkende werk van de ritmesectie. Kortom, Carnation doet in feite wat vanzelfsprekend lijkt zonder dat het dat is, ze bevestigen al het goede van het vorige album en dat alleen al roept bewondering op. Grootste verrassing van het album zit misschien wel bij de opener ‘Herald Of Demise’ waar niemand minder dan Andy LaRoque een bijdrage levert. Het begint met een zeer onheilspellende intro waarna het nummer losbarst door het sublieme gitaarspel. Andere verrassing zit voor ons in het nummer ‘Dutroux’ wat voor ons toch een eerbetoon is geworden aan de slachtoffers van één van de bekendste criminelen van ons land. Sterk want geenszins evident.

Hoewel geen verrassing meer want één van de vooruitgeschoven nummers, is titeltrack ‘Cursed Mortality’ dat als afsluiter fungeert voor ons de absolute kers op de taart. Veruit het langste nummer maar het etaleert eens temeer het kunnen van de band in al zijn aspecten. We kunnen niet anders dan alweer uitkijken naar een volgend album.

K.H. (90)

Season Of Mist

Tracklist: 1. Herald Of Demise 2. Maruta 3. Metropolis 4. Replicant 5. Dutroux 6. Submerged In Deafening Silence 7. Cycle Of Suffering 8. Cursed Mortality